تحقیق تاريخچه قديم شيراز 32 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 31 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

2
‏مقدمه و معرفي
‏تاريخچه قديم شيراز :
‏شهري دل انگيز وزيبا ، در كنار‏ ‏ بزرگترين و با شكوه ترين پايتخت شرق باستان ، پس از دودمانهای هخامنشي و ساساني‏ ‏ پيوسته وارث‏ ‏ و نگاهدارنده فرهنگ و تمدن ايران‏ ‏ باستان و زادگاه و جايگاها بسياري از دلاوران و برزگان دين و دانش و هنر و حكمت و عرفان بوده است و به نوبه خود سهم بزرگي‏ ‏ در نگاهداري فرهنگ و هنر و فضل‏ ‏ و آداب باستاني ايران دارد و پيشينه اش‏ ‏ خيلي بيشتر از آنست که تاريخ نويسان پس از اسلام نوشته اند.
‏تا بيش از كاوشهاي گروه كاوشگران موزه مترو پلتين در ويرانهاي قصر ابونصر‏ ‏ (مشرق شيراز ) در سال‏ ‏ 1312 خورشيدي‏ ‏ و پيدايش خشت‏ ‏ نوشته هاي گلي بسال‏ ‏ 1314 در خزانه و دبير خانه تخت جمشيد‏ ‏ كه ده سال بعد توسط‏ ‏ ژرژ‏ ‏ كامرون دانشمن و خاور شناس آمريكايي‏ ‏ ترجمه گرديد و نام شيراز در چند خشت نوشته آن ديده شده بسياری از تاريخ نويسان بعد از اسلام چون يعقوبي دركتاب البلدان وابن فرداد در كتاب المسالك و الممالك و ابن حوقل درالمسالك و الممالك و ابوالسحاق محمد اصطخري و مسعودي در كتاب التنبيه والشراف و مقديسي در احسن التقاسيم في معرفه الاقاليم وابن بلخي در فارس نامه وصاحب‏ ‏ مجمل‏ ‏ التواريخ و القصص و شيخ سعيد ابوالخير و حافظ و مورخ قرن نهم هجري‏ ‏ معاصر سلطان شاهرخ تيموري‏ ‏ و ديگر مورخان احداث‏ ‏ شيراز را به محمد بن‏ ‏ يوسف‏ ‏ ثقفي‏ ‏ فرماندارپارس از سوي حجابن يوسف ثقفي‏ ‏ كه عامل خليفه اموي در عراق بود نسبت داده اند.
‏نخستين‏ ‏ و مقدم ترين مورخي كه اين موضوع را ياد آورد شده‏ ‏ ابن قتيبه دينوري در گذشته سال‏ ‏ 276 هجري در كتاب عيون الاخبار است مفاداين نوشته ها چنين است: محمد بن يوسف
2
‏ ‏ ثقفي فرماندار فارس بود و جايگاهش درشهر باستاني و بزرگ استخر هشت كيلو متري تخت جمشيد كنار چپ راه بين شيراز و اصفهان بوده شهري كه از زمان هخامنشي ها تا پايان دولت ساساني‏ ‏ در شمار شهرهاي بزرگ و باستاني ايران شمرده ميشد بويژه آنكه زادگاه شهرياران ساساني‏ ‏ ونياكان نامدار آنها بوده است . وي شبي در خواب ميبيند كه گروهي‏ ‏ از فرشتگان بر زمين فرود آمدند وبه تسبيح وتهليل پرداختند و برخاك آن سرزمين چون تربت پاكي بوسه دادند و به ديده و سرنهادند و محمد را فرمان دادند كه در آن سرزمين شهري بسازد محمد تا ديده از خواب گشود‏ ‏ از روياي خود در شگفت‏ ‏ شد و بي درنگ بسوي سرزميني كه در خواب ديده بود شتافت . و آنجا را بهمان جور كه در عالم رويا ديده بود يافت . سپس بياد‏ ‏ فرشتگان افتاد و عزم‏ ‏ كرد شهري در آن سرزمين‏ ‏ كه جاي كنوني شيراز باشد بنا كند.
‏اين بود مفاد نوشته مورخين اسلامي درباره پديد آمدن شيراز ليكن پيدايش خشت نوشته هاي ميخي تخت جمشيد و خواندن واژه‏ ‏ شيراز (شي رازي ايش) در چند خشت نوشته نمايانيده كه عمر شيراز صدها سال پيش از پيدايش اسلام و به زمان هخامنش وبلكه دورتر تا دروان پيش از تاريخ ايران ميرسد واين شهر‏ ‏ طرب انگيز كه داراي بدايع هنري چشمگيري‏ ‏ است‏ ‏ و بزرگان دانش وادب بسياري به جهان دانش عرضه كرده است در دوران درخشان هخامنشی‏ ‏ فروشكوهي داشته و درك دروان بزرگي هاي آنها را نيز‏ ‏ نموده‏ ‏ و روزگاراني به مقدمه جهان گشايان عصر ساساساني مفتخر‏ ‏ و مباهي بوده است واگر شايد به زبان مي آمد و روزي رازهاي نهفته‏ ‏ را آشكار ميساخت، معلوم ميداشت كه چه‏ ‏ سرگذشتهاي‏ ‏ شيرين و تلخي از رويدادهاي پر فراز و نشيب هزاره ها‏ ‏ و سده هاي گذشته در سينه خود نهان دارد كه تاريخ تواناي ضبط هزار يك آن نگرديده است : منتها‏ ‏ اين شهر در زمان اسلام گسترش
3
‏ ‏ يافت و مركزيت استخر بدآنجا‏ ‏ منتقل گرديد و فرماندار درنشين پارس شد.
‏يكي ديگر از مدارك و شواهدي كه سابقه شيراز را ‏ ‏بزمان هخامنشي وبلكه بيشتر مي رساند‏ ‏ وجود چاه ژرف‏ ‏ دهنه دار در كوه سعدي است بنام چاه قلع پهندژ (چاه قلعه بندر ) همانند چاههايي كه هخامنشيان يكي درتخت جمشيد‏ ‏ و سه ديگر در دامنه كوه رحمت كنار راه شيراز –‏ تهران ( برابر‏ ‏ چشمه علی آباد ) در كنار كوه كنده اند. گودي اين چاه‏ ‏ 102‏ ‏ متر واندازه دهنه آن‏ ‏ 4*4 متر معلوم است که اين پنج‏ ‏ دهنه چاه و جاه هاي همانند آنها كه در ساير كوه هاي فارس موجود ميباشد و تاكنون‏ ‏ از ديده گان پنهان مانده همه براي يك منظور‏ ‏ ساخته شده واگر تاريخ كنده شدن آنها به پيش از هخامنشيان نرسد بطور تحقيق به زمان هخامنشيان مربوط ميشود. بنابراين شهر شيراز در زمان هخامنشيان وجود داشته منتها نه به گسترش واهميتي که بعد از اسلام و پس از ويراني شهر اتسخر پيدا كرد و چه بسا بزماني مربوط ميشود که تاريخ آن هنوز بر ما نادانسته و پيش از آن چه ما از روي آثار پيدا شده و نوشته هاي ميخي‏ ‏ تصور كرده ايم‏ ‏ ، پيشينه دارد.
‏در قرن چهارم شهر شيراز قريب‏ ‏ به يك‏ ‏ فرسنگ وسعت داشت و داراي بازراهاي تنگ ولي پر جمعيت بود وهشت‏ ‏ دروازه‏ ‏ داشت به اين شرح :
‏دروازه اصطخر
‏دروازه شوشتر
‏دروازه بند آتسانه
‏دروازه غسان
‏دروازه سلم
‏دروازه كوار
5
‏دروازه مندرود
‏دروازه فهندز
‏در سال‏ ‏ 1850 ميلادی‏ ‏ ( 1266 ه. ق)‏ ‏ در زمان محمد شاه قاجار سروان پرسكورياكف از سپاه نقشه برداري روس‏ ‏ و‏ ‏ نوگرانويچ افسرهمان واحد تحت سرپرستی سرهنگ چريكف نقشه تفضيلي شهر شيراز‏ ‏ را در مقياس يك اينج ( 54/2 س ) به‏ ‏ 100 ساژين ( 4/213 متر ) ترسيم مي كند‏ ‏ كه اندازه آن‏ ‏ 102* 92 سانتي متر بوده و زبان آن روسي ، در اين زمان شيراز‏ ‏ به‏ ‏ 9 محله تقسيم مي شود.
‏   ‏ 1- محله ميدان شاه‏   ‏ 2- درمحله شاهزاده (در شازده )‏   ‏ 3- محله سنگ سياه‏           ‏ 4- محله سرباغ عريب‏     ‏ 5- محله سر دزك 6- محله لب آب‏  ‏ 7- مله بالا كفت‏    
‏ 8- محله عثمان بك 9- محله بازدر ملك
‏   ‏ در هر حدود‏ ‏ 10 هزار‏ ‏ خانه وجود دارد كه از 200 خانه‏ ‏ متعلق‏ ‏ به يهودي ها است. تعداد سكنه در شهر‏ ‏ تا 50 هزار نفر گفته مي شود ه 30 نفر از آنها ارمني يك هزار نفر يهودي و‏ ‏ 1200 نفر نظامي هستند.
‏بر اساس اين نقشه بافت شهر شيراز با باروهاي دفاعي محدود و داراي‏ ‏ برج هاي نظامي بوده كه با آنها شهر تقويت مي شده است.
‏نوع ساختمان و نوع تصرف:
‏مسكن‏ ‏ مردم شيراز‏ ‏ و حوزه آن را اداره آمار طبق سر شماري سال‏ ‏ 35 بصورت گزارش و نمودار شرح داده است:
‏تقريباً‏ ‏ 62 در صد از واحدهاي مسكوني در حوزه‏ ‏ سرشماري شيراز‏ ‏ و همچنين‏ ‏ 86 درصد از واحدهاي مسكوني در شهر شيراز از خشت بنا شده‏ ‏ 17 در صد از خانه هاي حوزه سر شماري‏ ‏ شيراز و‏ ‏ 46 در صد راز خانه هاي شهر شيراز از آجر‏ ‏ تنهاساخته شده بود. مصالح عمده اي كه در‏ ‏ 32 در صد از واحدهاي مسكوني حوزه سر شمار و