تحقیق انتقادگرى و انتقادپذيرى در حكومت علوى 41 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 64 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏انتقادگرى و انتقادپذيرى در حكومت علوى
‏مقدمه
‏امروزه، يكى از جدّى ترين مسايل فلسفه سياسى، نقش مردم در تعيين نوع و هدايت سمت ‏و سوى حكومت است. حضور مردم در صحنه سياسى، نمادهاى گوناگون دارد كه از مهمترين ‏آنها، حضور نقادانه و جست و جوگرانه مردم در نوع رفتار و منش مسؤولان حكومتى است. ‏بشرِ جايزالخطاء اگر به حال خود واگذارده شود، آن چنان در تهاجمِ انواعِ عواملِ ‏فساد، خودباخته مى شود كه گاهى بى آن كه خود بفهمد، در كمند شيطان گرفتار آمده و در ‏عين حال، در پندار خود، خويشتن را راه يافته مى يابد.
‏خطر اين گونه مردمان، اگر ‏در پستهاى حكومتى قرار گيرند، صد چندان است. به گفته امير مؤمنان عليه السلام
: «‏فليست تصلح الرعيّة الّا بصلاح الولاة»؛[1] صلاح و فساد امت، به صلاح و فساد ‏حاكمان منوط است. هر چه دستگاههاى كنترل كننده فساد قدرت، زيادتر باشد، ضريب امنيت ‏معنوى و صلاح واليان بيشتر خواهد بود و شايد بر پايه همين فلسفه است كه خداوند، با ‏اين كه خود، براى ثبت اعمال بندگان، كافى است و نيازى به مراقبى ديگر نيست، فرشتگان ‏و جوارح را نيز مراقب رفتار آنها قرار داده است. در دعاى كميل آمده است: «و كُلُّ ‏سيّئةٍ أمرْتَ بإثباتها الكرام الكاتبين الذين وكّلتهم بحفظ ما يكون منّي و جعلتهم ‏شهوداً عليّ مع جوارحي و كنتَ أنْتَ الرّقيب علىّ من ورائهم …؛[2] پروردگارا! ‏ببخش از من، هر گناهى را كه به فرشتگان نويسنده خودت، دستور ثبت آن را دادى؛ همانها
‏كه به حفاظت از اعمال من گمارده اى و آنان را شاهدان بر من، همراه با جوارحم قرار ‏دادى و خود، از وراى آنان، بر من مراقبى.»
‏حضور مستمر مؤمنان در صحنه و نقد و ‏ارزيابى دايمى نسبت به هم، بويژه از اركان و عاملان حكومت، نيك فطرتان و پاك ‏نهادانِ پندپذير را، همواره، در حال صلاح نگه داشته و سست نهادان فرعونْ منش را، يا ‏ساقط و يا كنترل و يا بى اعتبار خواهد ساخت و بر عكس، بى تفاوتى آنان، ميدان را ‏براى عناصر بدخواه دين و دنياى مردم و پيروان خط شيطان، خالى نگاه خواهد ‏داشت.
‏با توجه به مطلب بالا، شايسته است كه موضوع «نقد و انتقاد از دولتمردان» ‏از ديدگاه امام على عليه السلام بررسى شود
.
‏از آن جا كه دامنه بررسى همه جانبه ‏اين موضوع، نوشته اى مبسوط را مى طلبد، در اين جا، تنها، به برخى از عنوانهاى اساسى ‏اين موضوع مى پردازيم.
‏مفهوم انتقاد
‏جوهرى، در صحاح مى گويد: انتقد الدراهم: «أخرج منها الزيف … ناقَدَهُ: ‏ناقَشَهُ في الأمر؛ درهمهاى ناخالص را از مجموعه آن جدا كردن، انتقادِ درهمهاست و ‏نقد كسى، به معناى مناقشه كردن با او در باره چيزى است.[3]
‏فيروزآبادى مى گويد: «‏ناقده: ناقشه»[4] و طريحى مى نويسد: «انتقدت الدّراهم: إذا أخرجت منها الزّيف»[5]. ‏اين، همان سخن جوهرى است.
‏در «منجد» آمده است:
«