چارچوب مبانی نظری و فصل دوم تحقیق اتیسم

چارچوب مبانی نظری و فصل دوم تحقیق اتیسم

توضیحات از متن فایل

اتیسم طیفی از اختلالات است. در اصطلاح کلی، به این معنی است که فرد می­تواند دارای یک اتیسم خفیف یا خیلی شدید باشد. در بالاترین انتهای طیف سندرم آسپرگر وجود دارد، که بعضی از اوقات سندرم پروفسور کوچک نامیده می شود. پایین ترین انتهای طیف اغلب اتیسم کلاسیک نامیده می شود که معمولا همراه با عقب ماندگی ذهنی است. در بین این طیف انواع اختلالات نافذ رشد شامل سندرم رشد اختلال فروپاشنده دوران کودکی، اختلال نافذ رشدغیر اختصاصی وجود دارد (گریر و آفیت، 2009).

اُتیسم اختلال رشد ذهنی پیچیده­ای می­باشد كه معمولا در ۳ سال اول زندگی شخص ممكن است بروز كند. به نظر می­رسد كه یك اختلال در سیستم عصبی كه باعث عدم عملكرد صحیح مغز می­شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد­. این اختلال در بیماران اُتیستیك باعث می­شود كه مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل كند. كودكان و بزرگسالان اُتیستیك در زمینه ارتباط كلامی و غیر كلامی‍، رفتارهای اجتماعی، فعالیت­های سرگرم كننده و بازی دارای مشكل می باشند. اُتیسم یكی از پنج بیماری می باشد كه در مجموع به آنها اختلالات نافذ رشد می گویند. این پنج بیماری عبارتند از: اُتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال عدم تمركز دوران كودكی، اختلال رِت، و اختلالات نافذ رشد كه با معیارهای بیماری های ذكر شده مطابقت ندارند. هر كدام از این بیماری­ها دارای معیارهای شناخت خاص خود هستند كه توسط انجمن روانشناسی آمریكا مشخص شده اند. در بیماری های طیف پی دی دی، اُتیسم بیشترین تعداد را دارا می باشد كه تقریبا بین ۲ تا ۶ كودك از هر ۱۰۰۰ كودك به آن دچار می شوند. این بدین معنا است كه در كشوری مانند ایران با جمعیت حدود ۷۰ میلیون نفر احتمال می­رود حدود ۲۸۰ هزار بیمار اُتیستیك وجود داشته باشند و فراموش نكنید كه این تعداد هر روز در حال رشد می باشد. طبق مطالعات انجام شده توسط وزارت آموزش و سایر سازمان های دولتی آمریكا، اُتیسم در این كشور با نرخ رشدی برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد در حال ازدیاد است. در سایر كشورها نیز مانند كشور ما این بیماری در حال رشد نگران كننده­ای است كه متأسفانه حركت جدی از طرف سازمان­های مسئول در جهت شناساندن این بیماری به جامعه و موارد لازم انجام نشده است (دوجا و رابرت، 2006).

اُتیسم در سراسر دنیا دیده می­شود و فقط در پسران بیشتر از دخترها مشاهده شده است. به عبارت دیگر نژاد، مكان زندگی، میزان سواد، وضعیت مالی، نوع اعتقاد، شیوه زندگی، و. . . هیچ كدام تأثیری در شانس بروز اُتیسم ندارند (دوجا و رابرت، 2006).

2-1-1-1 نشانه های عمومی بیماری اُتیسم:

از زمانی كه آگاهی عمومی در باره این اختلال شروع به افزایش كرد، بیشتر افراد حتی بعضی ازمتخصصین پزشكی و آموزشی هنوز درك درستی از نحوه تأثیر گذاری این اختلال بر افراد ندارند و از چگونگی برخورد و درمان این افراد دانش كافی ندارند. به عبارت ساده­تری می­توان گفت در میان این بیماران می­توان افرادی را مشاهده كرد كه تماس چشمی، رفتار خوب اجتماعی و بعضی از فاكتورهائی را كه در كودكان اُتیستیك مشاهده نمی­شود، داشته باشند ولی در عین حال در سایر فاكتورها با كودكان سالم فرق داشته باشند. به همین دلیل تشخیص و تعیین روش درمان و نیز بررسی پیشرفت و مشخص كردن مراحل درمان نیازمند افراد متخصص با دانش كافی می باشد (راتر، 2005).

اُتیسم را می توان یك بیماری با طیف گسترده معرفی كرد. این بیماری می­تواند نشانه های فراوانی داشته باشد كه توسط این نشانه ها اُتیسم را می توان از درجات خفیف تا شدید درجه بندی كرد. اگرچه اُتیسم را می­توان توسط یك سری از رفتارها تشخیص داد ولی افراد اُتیستیك می توانند تركیبی از این رفتارها را داشته باشند و الزاماً نباید رفتارهای اختلالی تعیین شده را به صورت یك­جا از خود نشان بدهند. ممكن است دو كودك كه یك تشخیص برای آنها داده شده است، از نظر رفتاری با هم تفاوت نشان بدهند و از نظر مهارت­ها نیز با هم تفاوت داشته باشند. ممكن است والدین كلمات متفاوتی را در رابطه با بیماری این كودكان بشنوند مانند شبه اُتیسم، متمایل به اُتیسم، طیف اُتیسم، اُتیسم با عملكرد بالا و پائین، با توانائی بالا و پائین. والدین باید توجه داشته باشند كه مهمتر از عنوان بیماری، پرداختن به درمان آن است. باید در نظر داشت كه این كودكان با درمان مناسب و به موقع می توانند مطالب را بیاموزند، رفتارهای درست را از خود نشان داده و در آینده مانند افراد عادی زندگی كنند