دانلود مقاله در مورد سياره

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..DOC) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 9 صفحه

 قسمتی از متن word (..DOC) : 
 

2
‏مقدمه
‏ستاره‌ها ‏و سیاره‌های بزرگ از تراکم گازها و ‏غبارهای میان ستاره‌ای ایجاد می‌گردند و علت آن همان نیروی جاذبه موجود بین ذرات ‏منفرد است و چون نیروی جاذبه متوجه به مرکز جسم جذاب است، لذا پدیده‌های تراکمی ‏الزاما کروی هستند. شکل زمین کمی از کرویت انحنا داشته و قرص مشتری در قطبین فشرده ‏است. در کهکشان ستارگان زیادی موجودند که به علت دوران سریع آنها نمی‌توان شکل آنها ‏را دقیقا مشخص کرد.
‏منشأ سیارات چه بوده؟
‏در آن هنگام که برای نخستین بار می‌خواستند از راه ‏علایم درباره منشأ جهان فکر کنند، توجه بیشتر مردم به اصل زمین و سایر سیارات ‏منظومه ‏شمسی ‏معطوف بود. و این مایه کمال تعجب است که در زمان حاضر که این همه درباره ‏اصل و منشأ انواع مختلف ستارگان می‌دانیم و با کمال صراحت و جدیت درباره مسائل ‏مربوط به پیدایش کل جهان بحث می‌کنیم، هنوز مسئله تشکیل زمین چنانکه که باید طرح و ‏حل نشده است. فیلسوف بزرگ آلمانی ‏ایمانوئل کانت (Immanuel Kant) ‏نخستین فرضیه قابل قبول علمی را درباره اصل پیدایش منظومه شمسی طرح ریخت و پس از وی ‏ریاضیدان بزرگ فرانسوی بنام ‏پریسمون دو لاپلاس (Pierre Simonde Laplace) ‏آن فرضیه را تکیمل کرد.
‏بنابر این فرضیه ، ستارگان منظومه شمسی ‏همه از یک حلقه گازی بوجود آمده‌اند که در نتیجه نیروی گریز از مرکز از جرم مرکزی و ‏اصلی این منظومه ، یعنی ‏خورشید ‏، ‏در ابتدای انقباض آن جدا شده است. نخستین اشکال در این است که با تحلیل ریاضی معلوم ‏شده است که هر حلقه گازی که احتمال تشکیل شدن آن بر گرد خورشید گردنده در حالت ‏انقباض می‌رود، هرگز بصورت سیاره ساده‌ای در نخواهد آمد، بلکه از آن عده زیادتری ‏اجسام کوچکتر شبیه ‏حلقه‌های ‏زحل ‏تولید می‌شود.
‏دشواری دیگر و مهمتر در برابر فرض ‏لاپلاس – ‏کانت ‏این است که 98 درصد از گشتاور دورانی منظومه شمسی همراه با حرکت سیارات ‏است و فقط 2 درصد آن به دوران خود خورشید مربوط می‌شود و محال است که بتوان گفت چرا
2
‏چنین در صد بزرگ از ‏گشتاور دورانی ‏در حلقه‌های جدا شده مانده ‏عملا چیزی برای جرم گردنده اولی باقی نمانده است.
‏عکس پیدا نشد
‏فرضیه چمبرلین و مولتون (Chamberlin and Muhon)
‏گشتاور دورانی از خارج به ‏منظومه سیارات داده شده و به این ترتیب تشکیل سیارات را نتیجه تصادم خورشید خودمان ‏با جرم آسمانی دیگری به بزرگی آن تصور کنیم. در آن هنگام که خورشید تنها بوده و ‏خانواده سیاراتی همراه خود نداشته ، با جرم مشابه خود در آسمان تلاقی کرده است. ‏برای تولد سیارات برخورد و تلاقی فیزیکی ضرورت نداشته ، بلکه نیروی متقابل از فاصله ‏دور هم می‌توانسته است بر هر دو ستاره برجستگیهای عظیمی ایجاد کند که به طرف یکدیگر ‏متوجه باشند. هنگامی که این برآمدگیها که عملا مدهای غول پیکری بوده ، از ارتفاع ‏معین حدی تجاوز کرده‌اند، ناچار در امتداد خطی که هر دو ستاره را به یکدیگر متصل ‏می‌کرده ، بریدگی پیدا کرده و از آنها قطرات چند جدا از یکدیگر بوجود آمده ‏است.
‏حرکت نسبی این دو پدر و مادر سیارات نسبت به هم بایستی به این سیارات ‏گازی ابتدایی دوران شدیدی داده باشد و در آن هنگام که دو ستاره از یکدیگر دور ‏می‌شدند، با هر یک دسته‌ای از سیارات که دورانی سریع داشته اند همراه شده است. ‏امواج مدی سطح آن دو ستاره همچنین سبب آن شده است که خود آنها نیز ناچارا به کندی ‏در همان جهت سیارتشان حرکت دورانی پیدا کنند و این خود نشان می‌دهد که چرا محور ‏دوران خورشید ما این اندازه با محور مدارهای سیارات انطباق نزدیک دارد. با در نظر ‏گرفتن فاصله عظیم موجود میان ستارگان و شعاع نسبی کوچک آنها ، به آسانی می‌توان ‏حساب کرد که در طول مدت چند بیلیون سالی که از تشکیل آنها گذشته ، احتمال چنین ‏برخوردی برای هر یک از ستارگان تنها یک چند بیلیونیوم است.
‏عکس پیدا نشد
‏نتیجه گیری
‏ناچارا چنین نتیجه گیری می‌شود که منظومه‌های سیاره‌ای از ‏نمودهای نادر جهان به شمار می‌رود و خورشید ما خوشبخت است که یکی از چنین منظومه‌ها ‏را همراه خود دارد. ولی با فرض اینکه تشکیل سیارات مربوط به اوایل ‏تکامل ‏جهان ‏و هنگامی باشد که هنوز خود ستاره‌ها ساخته شده بودند، همه این اشکالات از ‏میان برداشته می‌شود.
3
‏سیارات منظومه شمسی
‏بزرگترین آنها به نام ‏مشتری ‏است که جرمی معادل یک هزارم جرم ‏خورشید را دارد، در صورتی که مجموعه جرم اعضای خانواده خورشید فقط کمی بیشتر از یک ‏دهم درصد جرم خود خورشید است. تا بحال سیستم سیاره‌ای نظیر آنچه به خورشید مربوط ‏است کشف نشده است. سیارات ، ‏اجرام ‏سماوی ‏سرد بوده و انعکاس نور خورشید باعث مرئی شدن آنها می‌گردد. بعضی از آنها ‏را با چشم غیر مسلح می‌توان رویت کرد ولی سه سیاره ‏سیاره ‏اورانوس ‏، ‏نپتون ‏و ‏سیاره پلوتو ‏را بدون تلسکوپ نمی‌توان رویت ‏کرد. در مورد تشخیص سیارات از ستارگان در آسمان شب می‌توان گفت که سیارات با نور ‏پایدار می‌درخشند، ولی نور ستارگان هم از لحاظ رنگ و هم از لحاظ روشنایی به شدت ‏تغییر می‌کند. سیارات در آسمان حرکت کرده و محل آنها تغییر می‌کند، ولی ستارگان ‏نسبت به هم دارای مکانهای تقریبا ثابتی هستند.
‏به علت زیادی جرم خورشید ، ‏تمامی ‏سیارات ‏، ‏سیارکها ‏، ‏ستارگان دنباله دار ‏و ‏شهابها ‏با تقریب زیاد ، حول خورشید حرکت ‏می‌کنند و بطور جداگانه به سمت خورشید جذب می‌شوند. مدار هر کدام از آنها به شکل ‏بیضیهایی با اندازه‌های متفاوتند که خورشید در کانون این بیضیها واقع شده است. در ‏مورد کلیه حالت سیارات ، خروج از مرکز آنها کوچک بوده و از 0.1 تجاوز نمی‌کند و به ‏غیر از مدارهای سیاره‌های ‏عطارد ‏و ‏سیاره پلوتو ‏که برای آن دو مقدار خروج از ‏مرکز به ترتیب 5.206‏ و 5.250 است.
‏محل استقرار و مدارات سیارات منظومه شمسی
‏سیارات به ترتیب فاصله از خورشید ‏عبارتند از: عطارد (تیر) ‏، ‏زهره (‏ناهید) ‏، ‏زمین ‏، ‏مریخ ‏، مشتری ، ‏زحل ‏، اورانوس ، نپتون و پلوتو. اخیرا کشف ‏دهمین سیاره منظومه شمسی نیز تأیید شده است. انجمن بین المللی اختر شناسی کشف دهمین ‏سیاره گردنده به دور خورشید که در مرز منظومه شمسی قرار دارد را تأیید کرده است. ‏این شی ابتدا در سال 2003 کشف شده بود، اما سیاره بودن آن اخیرا تأیید شده است. ‏فاصله این شی از خورشید بیش از دو برابر فاصله پلوتون از خورشید است. این بزرگترین ‏جرم آسمانی است که از زمان کشف نپتون در سال 1846 در مدار خورشید کشف می‌شود و در ‏فاصله 97 ‏واحد نجومی (
4
‏فاصله متوسط زمین – خورشید) از ما کشف شده است. همه ‏سیارات بجز عطارد و زهره دارای یک چند ‏قمر ‏هستند.
‏سحابیها
‏در جهان علاوه بر ستاره‌ها مقادیر زیادی گرد و غبار و گاز وجود ‏دارد که ما بین کهکشانها پراکنده گردیده است. یعنی چگالی گاز در فضای بین کهکشانها ‏فقط برابر 20 اتم در هر اینچ مکعب است. سحابیها به علت نور ستارگان مجاور خود قابل ‏رویت هستند. به کمک ‏تلسکوپ ‏به ‏ساختمان و ویژگی آنها می‌توان پی برد. بعضی از ‏سحابیها ‏نیز ‏تاریک بوده و مانع عبور نور ستارگانی که در پشت آنها قرار دارند می‌گردند.
‏سیارات
‏اجرام تقریبا کروی ، جامد و بزرگی هستند که به دور خورشید ‏می‌گردند. بزرگترین آنها به نام ‏مشتری ‏است که جرمی معادل یک هزارم جرم خورشید را دارد. تا به حال سیستم سیاره‌ای نظیر آن ‏چه به خورشید مربوط است، کشف نگردیده است. سیارات اجرام سماوی نسبتا سرد بوده و ‏انعکاس نور خورشید باعث مرئی شدن آنها می‌گردد.
‏تشخیص سیارات از ستارگان در آسمان شب
‏سیارات با نور ناپایدار می‌درخشند، ولی نور ستارگان هم از لحاظ رنگ و هم از ‏لحاظ روشنایی به سرعت تغییر می‌کند.