دانلود مباني نظري سوء مصرف مواد

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 44 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏تاریخچه گروه درمانی
‏ ‏در آغاز قرن بیستم، ‏بیماری سل یک بیماری اپیدمیک بود‏. ‏جوزف پرات- Joseph Pratt
‏ ‏انترن بیمارستان ایالتی بوستون در پی پاسخ به این سوال که آیا بیماران وقتی فرصت ارتباط و تبادل نظرات برآیند آیا می توانند تسکینی برای آلام خودشان فراهم سازند. د‏ر نتیجه او در بخش بیماران‏، کلاس‏ ‏های کنترل ‏فکر راه انداخت‏. در این کلاس‏ ‏ها با مشارکت بیماران گام‏ ‏های چگونگی مقابله با بیماری را آموزش داد و خیلی زود تحت تاثیر قدرت ‏مولفه های تعاملی گروه قرار گرفت‏. پرات پیشگام و پیش بینی کننده بسیاری از مولفه های است که در رویکردها‏ی معاصر گروه درمانی دیده می شود‏. پرات از درمان گروهی برای بسیاری از جمعیت های بیمار ‏استفاده کرد از جمله سرطان پستان، سندرم مثانه تحریک پذیر، مشکلات قلبی، لوپوس و غیره. ‏او اولین نمونه از گروه درمانی متجانس یعنی افرادی که به واسطه مشکل واحدی‏ دور هم جمع می شوند، راه انداخت (زینت،1391)‏.
‏ ‏در دهه اول قرن ‏بیست ال کودی مارش- Cody Marsh
‏ چارچوب‏ درمان گروهی را برای جمعی‏ت های روانپزشکی به کاربرد برد. رویکرد وی‏، ‏چند بعدی بود و در آن از سخنرانی‏، هنر، موسیقی و رقص بهره می جست. مارش متوجه شد در گروه درمانی فرآیند هایی چون رفتارهای نوع دوستانه، یافتن پای‏ه مشترک در افکار و احساسات گروه‏، تجربه پذیرش و لذت شکل می گیرد که هم‏گی تسکین دهنده رنج اعضا می باشد.‏ جمله مشهور «گروه افراد را بیمارکرده و گروه آن‏ ‏ها را درمان خواهد کرد‏»، از اوست (ساراسون و ساراسون،1990، ترجمه نجاریان، اصغری مقدم و دهقانی،1387).
‏ ‏در دهه بعدی یعنی از 1919 به بعد ‏ادوار لازل- Edward Lazell
‏ ‏از رویکرد گروهی به م‏نظور درمان افراد اسکیزوفرنیک و ‏دو قطبی در بیمارستان‏ ‏الیزابت‏ ‏شهر‏ ‏واشنگتن استفاده کرد.‏ او از مفاهیم روانکاوانه در درمان بهره می جست و معتقد بود اگر بیماران دریابند که ‏ع‏لایمشان فهم پذیر است آن‏ نشانه ها احتمالاً فروکاهش یافت ‏(ملکی،1391).
‏ مک‏ ‏دوگال- McDougall
‏ روانشناس امریکایی، در دهه سوم قرن 20 به حیات ذهنی جمعی علاقمندی نشان داد و معتقد بود در گروه های بزرگ، عملکرد اعضا به سطوح بدوی تر نزول می کند، اما او میان گروه های سازمان یافته و بدون سازمان تمایز قائل بود. گروه های سازمان یافته ظرفیت برای کار دارند و مانند گروه‏ ‏های سازمان نایافته تحت سلطه حیات تکانه ای خودشان قرار نمی گیرند . این تمایز مورد قبول و نظرورزی متفکران بعدی قرار گرفت و این سوال دنبال می شد که آیا حیات گروهی،‏ ‏خطرناک است یا نوید