تحقیق پروتکل ها و DNS

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 37 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
آموزش DNS 1
تاريخچه DNS 2
پروتكل DNS 2
پروتكل DNS و مدل مرجع OSI 2
DNS 3
Flat NetBios NameSpace 4
اينترفيس های NetBIOS و WinSock 5
اينترفيس Winsock 5
استفاده از نام يکسان دامنه برای منابع اينترنت و اينترانت 8
استفاده از اسامی متفاوت برای دامنه ها ی اينترنت و اينترانت 9
Reverse Lookup Zones 11
آشنائی با پروتكل HTTP 12
پروتكل HTTP چيست ؟ 12
توضيحات  : 13
پروتكل HTTP  : يك معماری سرويس گيرنده و سرويس دهنده 15
پاسخ سرويس دهنده 15
توضيحات  : 16
آشنائی با پروتکل های  SLIP و PPP 17
PPP نسبت به SLIP دارای مزايای متعددی است : 17
وجه اشتراک پروتکل های PPP و SLIP 18
نحوه عملکرد يک اتصال SLIP و يا PPP 18
آشنائی با پروتكل FTP ( بخش اول ) 19
پروتكل FTP چيست ؟ 19
ويژگی های پروتكل FTP 19
اموزش FTP 23
Passive Mode 25
ملاحضات امنيتی 25
Passive Mode  و يا Active Mode ؟ 25
پيكربندی فايروال 26
و اما يك نكته ديگر در رابطه با پروتكل FTP ! 26
پروتکل TCP/IP 26
پروتکل های موجود در لايه Network پروتکل TCP/IP 27
پروتکل های موجود در لايه Application پروتکل TCP/IP 27
سيستم پست الکترونيکی واقعی 28
سرويس دهنده SMTP 29
سرويس دهنده POP3 31
ضمائم 32
منابع: 32
‏2
‏آموزش DNS
‏ DNS‏ از كلمات Domain Name System‏ اقتباس و يك پروتكل شناخته شده در عرصه شبكه‌هاي كامپيوتري خصوصا اينترنت است . از پروتكل فوق به منظور ترجمه اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان و Domain‏ به آدرس‌هاي IP‏ استفاده مي‌گردد. زماني كه شما آدرس www.srco.ir‏ را در مرورگر خود تايپ مي‌نمائيد ، نام فوق به يك آدرس IP‏ و بر اساس يك درخواست خاص (‏ query‏ ) كه از جانب كامپيوتر شما صادر مي‌شود، ترجمه مي‌گردد .
‏تاريخچه DNS‏
DNS‏ ، زماني كه اينترنت تا به اين اندازه گسترش پيدا نكرده بود و صرفا در حد و اندازه يك شبكه كوچك بود، استفاده مي‌گرديد. در آن زمان ، اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان به صورت دستي در فايلي با نام HOSTS‏ درج مي‌گرديد . فايل فوق بر روي يك سرويس دهنده مركزي قرار مي‌گرفت . هر سايت و يا كامپيوتر كه نيازمند ترجمه اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان بود ، مي‌بايست از فايل فوق استفاده مي‌نمود. همزمان با گسترش اينترنت و افزايش تعداد كامپيوترهاي ميزبان ، حجم فايل فوق نيز افزايش و امكان استفاده از آن با مشكل مواجه گرديد ( افزايش ترافيك شبكه ). با توجه به مسائل فوق، در سال 1984 تكنولوژي DNS‏ معرفي گرديد .
‏پروتكل DNS‏
DNS‏ ، يك بانك اطلاعاتي توزيع شده است كه بر روي ماشين‌هاي متعددي مستقر مي‌شود ( مشابه ريشه‌هاي يك درخت كه از ريشه اصلي انشعاب مي‌شوند) . امروزه اكثر شركت‌ها و موسسات داراي يك سرويس دهنده DNS‏ كوچك در سازمان خود مي‌باشند تا اين اطمينان ايجاد گردد كه كامپيوترها بدون بروز هيچگونه مشكلي، يكديگر را پيدا مي‌نمايند . در صورتي كه از ويندوز 2000 و اكتيو دايركتوري استفاده مي‌نمائيد، قطعا از DNS‏ به منظور ترجمه اسامي‌كامپيوترها به آدرس‌هاي IP‏ ، استفاده مي‌شود . شركت مايكروسافت در ابتدا نسخه اختصاصي سرويس دهنده DNS‏ خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service‏ طراحي و پياده سازي نمود . سرويس دهنده فوق مبتني بر تكنولوژي‌هاي قديمي‌بود و از پروتكل‌هايي استفاده مي‌گرديد كه هرگز داراي كارايي مشابه DNS‏ نبودند. بنابراين طبيعي بود كه شركت مايكروسافت از WINS‏ فاصله گرفته و به سمت DNS‏ حركت كند .
‏ از پروتكل DNS‏ در مواردي كه كامپيوتر شما اقدام به ارسال يك درخواست مبتني بر DNS‏ براي يك سرويس دهنده نام به منظور يافتن آدرس Domain‏ مي‌نمايد ، استفاده مي‌شود .مثلا در صورتي كه در مرورگر خود آدرس www.srco.ir‏ را تايپ نمائيد ، يك درخواست مبتني بر DNS‏ از كامپيوتر شما و به مقصد يك سرويس دهنده DNS‏ صادر مي‌شود . ماموريت درخواست ارسالي ، يافتن آدرس IP‏ وب سايت سخاروش است.
‏پروتكل DNS‏ و مدل مرجع OSI‏
‏ پروتكل DNS‏ معمولا از پروتكل UDP‏ به منظور حمل داده استفاده مي‌نمايد . پروتكل UDP‏ نسبت به TCP‏ داراي overhead‏ كمتري مي‌باشد. هر اندازه overhead‏ يك پروتكل كمتر باشد ، سرعت آن بيشتر خواهد بود. در مواردي كه حمل داده با استفاده از پروتكل UDP‏ با مشكل و يا بهتر بگوئيم خطاء مواجه گردد ، پروتكل DNS‏ از پروتكل TCP‏ به منظور حمل داده استفاده نموده تا اين اطمينان ايجاد گردد كه داده بدرستي و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسيد .
‏ فرآيند ارسال يك درخواست DNS‏ و دريافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سيستم عامل نصب شده بر روي يك كامپيوتر است .برخي از سيستم‌هاي عامل اجازه استفاده از پروتكل TCP‏ براي DNS‏ را نداده و صرفا مي‌بايست از پروتكل UDP‏ به منظور حمل داده استفاده شود . بديهي است در چنين مواردي همواره اين احتمال وجود خواهد داشت كه با خطاهايي مواجه شده و عملا امكان ترجمه نام يك كامپيوتر و يا Domain‏ به آدرس IP‏ وجود نداشته باشد. پروتكل DNS‏ از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده مي‌نمايد. بنابراين يك سرويس دهنده DNS‏ به پورت 53 گوش داده و اين انتظار را خواهد داشت كه هر سرويس گيرنده‌اي كه تمايل به استفاده از سرويس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نمايد . در برخي موارد ممكن است مجبور شويم از پورت ديگري استفاده نمائيم . وضعيت فوق به سيستم عامل و سرويس دهنده DNS‏ نصب شده بر روي يك كامپيوتر بستگي دارد.
‏3
DNS‏
DNS‏ مسئوليت حل مشکل اسامی کامپيوترها ( ترجمه نام به آدرس ) در يک شبکه و مسائل مرتبط با برنامه های Winsock‏ را بر عهده دارد. به منظور شناخت برخی از مفاهيم کليدی و اساسی DNS‏ ، لازم است که سيستم فوق را با سيستم ديگر نامگذاری در شبکه های مايکروسافت(NetBIOS‏ ) مقايسه نمائيم .
قبل از عرضه ويندوز 2000 تمامی شبکه های مايکروسافت از مدل NetBIOS‏ برای نامگذاری ماشين ها و سرويس ها ی موجود بر روی شبکه استفاده می کردند. NetBIOS‏ در سال 1983 به سفارش شرکت IBM‏ طراحی گرديد. پروتکل فوق در ابتدا بعنوان پروتکلی در سطح لايه ” حمل ” ايفای وظيفه می کرد.در ادامه مجموعه دستورات NetBIOS‏ بعنوان يک اينترفيس مربوط به لايه Session‏ نيز مطرح تا از اين طريق امکان ارتباط با ساير پروتکل ها نيز فراهم گردد. NetBEUI‏ مهمترين و رايج ترين نسخه پياده سازی شده در اين زمينه است . NetBIOS‏ برای شيکه های کوچک محلی با يک سگمنت طراحی شده است . پروتکل فوق بصورت Broadcast Base‏ است . سرويس گيرندگان NetBIOS‏ می توانند ساير سرويس گيرندگان موجود در شبکه را از طريق ارسال پيامهای Broadcast‏ به منظور شناخت و آگاهی از آدرس سخت افزاری کامپيوترهای مقصد پيدا نمايند. شکل زير نحوه عملکرد پروتکل فوق در يک شبکه و آگاهی از آدرس سخت افزاری يک کامپيوتر را نشان می دهد. کامپيوتر ds2000‏ قصد ارسال اطلاعات به کامپيوتری با نام Exeter‏ را‏ ‏ دارد. يک پيام Broadcast‏ برای تمامی کامپيوترهای موجود در سگمنت ارسال خواهد شد. تمامی کامپيوترهای موجود در سگمنت مکلف به بررسی پيام می باشند. کامپيوتر Exeter‏ پس از دريافت پيام ،‏آدرس MAC‏ ‏خود را برای کامپيوتر ds2000‏ ارسال می نمايد.
‏همانگونه که اشاره گرديد استفاده از پروتکل فوق برای برطرف مشکل اسامی ( ترجمه نام يک کامپيوتر به آدرس فيزيکی و سخت افزاری ) صرفا” برای شبکه های محلی با ابعاد کوچک توصيه شده و در شبکه های بزرگ نظير شبکه های اترنت با ماهيت Broadcast Based‏ با مشکلات عديده ای مواجه خواهيم شد.در ادامه به برخی از اين مشکلات اشاره شده است .
‏بموازات افزايش تعداد کامپيوترهای موجود در شبکه ترافيک انتشار بسته های اطلاعاتی بشدت افزايش خواهد يافت .
‏پروتکل های مبتنی بر NetBIOS‏ ( نظير NetBEUI‏) دارای مکانيزمهای لازم برای روتينگ نبوده و دستورالعمل های مربوط به روتينگ در مشخصه فريم بسته های اطلاعاتی NetBIOS‏ تعريف نشده است .
‏ ‏در صورتی که امکانی فراهم گردد که قابليت روتينگ به پيامهای NetBIOS‏ داده شود ( نظير Overlay‏ نمودن NetBIOS‏ بر روی پروتکل ديگر با قابليت روتينگ ، روترها بصورت پيش فرض بسته های NetBIOS‏ را منتشر نخواهند کرد. ماهيت BroadCast‏ بودن پروتکل NetBIOS‏ يکی از دو فاکتور مهم در رابطه با محدوديت های پروتکل فوق خصوصا” در شبکه های بزرگ است . فاکتور دوم ، ساختار در نظر گرفته شده برای نحوه نامگذاری است . ساختار نامگذاری در پروتکل فوق بصورت مسطح (Flat‏) است .
‏5
Flat NetBios ‏ NameSpace‏
‏به منظور شناخت و درک ملموس مشکل نامگذاری مسطح در NetBIOS‏ لازم است که در ابتدا مثال هائی در اين زمينه ذکر گردد. فرض کنيد هر شخص در دنيا دارای يک نام بوده و صرفا” از طريق همان نام شناخته گردد. در چنين وضعيتی اداره راهنمائی و رانندگی اقدام به صدور گواهينمامه رانندگی می نمايد. هر راننده دارای يک شماره سريال خواهد شد. در صورتی که از اداره فوق سوالاتی نظير سوالات ذيل مطرح گردد قطعا” پاسخگوئی به آنها بسادگی ميسر نخواهد شد.
‏چند نفر با نام احمد دارای گواهينامه هستند؟
‏چند نفر با نام رضا دارای گواهينامه هستند؟
‏در چنين حالی اگر افسر اداره راهنمائی و رانندگی راننده ای را بخاطر تخلف متوقف نموده و از مرکز و بر اساس نام وی استعلام نمايد که آيا ” راننده ای با نام احمد قبلا” نيز مرتکب تخلف شده است يا خير ؟” در صورتی که از طرف مرکز به وی پاسخ مثبت داده شود افسر مربوطه هيچگونه اطمينانی نخواهد داشت که راننده در مقابل آن همان احمد متخلف است که قبلا” نيز تخلف داشته است .
يکی از روش های حل مشکل فوق، ايجاد سيستمی است که مسئوليت آن ارائه نام بصورت انحصاری و غيرتکراری برای تمامی افراد در سطح دنيا باشد. در چنين وضعيتی افسر اداره راهنمائی و رانندگی در برخورد با افراد متخلف دچار مشکل نشده و همواره اين اطمينان وجود خواهد داشت که اسامی بصورت منحصر بفرد استفاده شده است . در چنين سيستمی چه افراد و يا سازمانهائی مسئله عدم تکرار اسامی را کنترل و اين اطمينان را بوجود خواهند آورند که اسامی بصورت تکراری در سطح دنيا وجود نخواهد داشت؟. بهرحال ساختار سيستم نامگذاری می بايست بگونه ای باشد که اين اطمينان را بوجود آورد که نام انتخاب شده قبلا” در اختيار ديگری قرار داده نشده است . در عمل پياده سازی اينچنين سيستم هائی غير ممکن است.مثال فوق محدوديت نامگذاری بصورت مسطح را نشان می دهد.
سيستم نامگذاری بر اساس NetBIOS‏ بصورت مسطح بوده و اين بدان معنی است که هر کامپيوتر بر روی شبکه می بايست دارای يک نام متمايز از ديگران باشد. در صورتی که دو کامپيوتر موجود بر روی شبکه های مبتنی بر NetBIOS‏ دارای اسامی يکسانی باشند پيامهای ارسالی از يک کامپيوتر به کامپيوتر ديگر که دارای چندين نمونه ( نام تکراری ) در شبکه است، می تواند باعث بروز مشکلات در شبکه و عدم رسيدن پيام ارسال شده به مقصد درست خود باشد.
‏اينترفيس های NetBIOS‏ و WinSock‏
‏ DNS‏ مسائل فوق را بسادگی برطرف نموده است . سيستم فوق از يک مدل سلسله مراتبی برای نامگذاری استفاده کرده است . قبل از پرداختن به نحوه عملکرد و جزئيات سيستم DNS‏ لازم است در ابتدا با نحوه دستيابی برنامه ها به پروتکل های شبکه و خصوصا” نحوه ارتباط آنها با پروتکل TCP/IP‏ آشنا شويم .
برنامه های با قابليت اجراء بر روی شبکه هائی با ‏سيستم های عامل‏ مايکروسافت، با استفاده از دو روش متفاوت با پروتکل TCP/IP‏ مرتبط می گردنند.
‏ ‏اينترفيس سوکت های ويندوز (WinSock‏)
‏اينترفيس NetBIOS‏
‏اينترفيس های فوق يکی از مسائل اساسی در نامگذاری و ترجمه اسامی در شبکه های مبتنی بر TCP/IP‏ را به چالش می کشانند.برنامه های نوشته شده که از اينترفيس NetBIOS‏ استفاده می نمايند از نام کامپيوتر مقصد بعنوان ” نقطه آخر” برای ارتباطات استفاده می نمايند در چنين مواردی برنامه های NetBIOS‏ صرفا” مراقبت های لازم را در خصوص نام کامپيوتر مقصد به منظور ايجاد يک session‏ انجام خواهند داد. در حاليکه پروتکل های TCP/IP )IP,TCP‏) هيچگونه آگاهی از اسامی کامپيوترهای NetBIOS‏ نداشته و در تمامی موارد مراقبت های لازم را انجام نخواهند داد.
به منظور حل مشکل فوق( برنامه هائی که از NetBIOS‏ بکمک اينترفيس NetBIOS‏ با پروتکل TCP/IP‏ مرتبط خواهند شد) از اينترفيس‏ ‏ netBT‏ و يا NetBIOS over TCP/IP‏ استفاده می نمايند. زمانيکه درخواستی برای دستيابی به يک منبع در شبکه از طريق يک برنامه با اينترفيس NetBIOS‏ ارائه می گردد و به لايه Application‏ می رسد از طريق اينترفيس NetBT‏ با آن مرتبط خواهد شد.در اين مرحله نام NetBIOS‏ ترجمه و به يک IP‏ تبديل خواهد شد. زمانيکه نام NetBIOS‏ کامپيوتر به يک آدرس فيزيکی ترجمه می گردد درخواست مربوطه می تواند لايه های زيرين پروتکل