تحقیق درباره انیمیشن سنتی

تحقیق درباره انیمیشن سنتی

*تحقیق درباره انیمیشن سنتی*

انیمیشن سنّتی

طلیعة كمیك استریپ امروزی در یك نقاشی دیواری مصری در حدود 2000 سال قبل از میلاد مشاهده می شود. در صفحات پی در پی، آن نشان دهندة حركت های دو كشتی گیر در حالتهای مختلف است. در یكی از مهمترین تصاویر لئوناردو داوینچی، نشان می دهد كه بالها در موقعیتهای مختلف چگونه به نظر می رسند. فرشتگان جوتو، در حال حركتهای مكرر خود، بنظر می رسد كه دارند پرواز می كنند. ژاپنی ها از طومارها برای بیان داستانهای دنباله دار استفاده می كردند.

از زمانهای كهن، ابناء بشر برای دستیابی به مفهوم حركت در هنر خود تلاش كرده اند. از گراز هشت پای غارهای آلتا میرا در اسپانیای شمالی گرفته تا نقاشی های كنار باقیمانده های فراعنة مرده، این میل برای ثبت حركت، یك تم مشترك در سراسر بیشترین تلاشهای هنری بشر بوده است.

انیمیشن واقعی نمی تواند بدون یك درك ابتدایی از قواعد اساسی چشم انسان بدست آید: دوام تصویر. این در ابتدا در سال 1828 توسط پل روژة فرانسوی كه توماتروپ را اختراع كرد نشان داده شد. آن یك دیسك بود با یك نوار یا میخ كه به هر دو طرف آن وصل شده بود. یك طرف دیسك، یك پرنده را نشان می داد و طرف دیگر یك قفس خالی را. وقتی كه دیسك چرخانده می‌شد، پرنده در قفس به نظر می رسید. این نشان داد كه وقتی چشم در معرض یك سری تصاویر قرار می گیرد، تصویرها را حفظ می كند.

دو اختراع دیگر برای پیشرفت انیمیشن كمك كرد. فناكیسمتوسكوپ. كه توسط ژوزف پلاتو در 1826 اختراع شد، یك كارت مدّور بود كه دور لبه‌هایش شكافهایی داشت. بیننده كارت را بالای یك آیینه نگه داشته و با چرخش كارت از داخل شكافها نگاه می كرد. از طریق یك سری طراحی ها حول محیط پیرامون كارت، بیننده شاهد پیشروی تصاویر بود كه منجر به یك شكل در حال حركت می شد. تكنیك مشابهی در زئوتروپ بكار رفت. در 1860، پیر دوینی یك نوار كاغذی حاوی ترسیم هایی را در داخل یك استوانة طبل مانند جا سازی كرد. طبل در روی یك محور می چرخید و بیننده به داخل شیارهای بالای طبل خیره می شد. شكل های روی سطح داخلی بطور ناباورانه ای زنده می شدند و به طرز معجزه آوری بطور مداوم دور می زد.

ساخت پروژكتور و دوربین حركتی توسط توماس ادیسون و سایرین باعث ایجاد نخستین ابزار حقیقی و عملی ساخت انیمیشن شد. حتی هنوز هم انیمیشن با ساده ترین وسایل ساخته می شد.

استیوارت بلكتن، یك فیلم كوتاه انیمیشن را با عنوان “ قسمتهای جالب چهره های خنده دار” ساخت كه در آن وی چهره های فكاهی را بر روی یك تخته سیاه رسم كرد، از آنها عكس گرفت و سپس آن را پاك كرد تا مرحلة دیگری از بیان چهره را نقاشی كند. این جلوة“ توقف ـ حركت” با زنده ساختن نقاشی ها، حاضرین را شگفت زده كرد.

در اوایل قرن بیستم، همه گیر بودن كارتون انیمیشنی چندان زیاد نبود و نمایش دهندگان فیلم در جاهای دیگری بدنبال رسانه های تفریحی جایگزین می گشتند. عموم مردم از مشكل قدیمی برشته درآوردن لطایف بصری در كنار هم بدون یك خط داستانی یا هر ایجاد شخصیتی خسته شده بودند.

آنچه كه هنر انیمیشن توانست به انجام برساند هنوز در این دوران مشهود نبود، به غیر از كارهای وینزور مك كی مانند “ دایناسوری با نام گرتی”،1914، كار مهم مك كی این حقیقت بود كه وی یك شخصیت را در دایناسور خود بوجود آورد، چیزی كه قبلاً تنها در “ فلیكس گربه” اثر اتومسمر دیده شده بود. اثر هنری مك كی تأثیری مهیج بر روی حاضرین داشت. مفهوم زنده شدن یك دایناسور بر روی صحنه بسیار شگفت انگیز بود. از میان تمام انیمیشن های اولیه، فلیكس گربه، قویترین شخصیت تصوری را ایجاد كرد ولی با تكیه بر حقه های تصویری برای سرگرم ساختن بیننده ها از پیشروی بیشتر و ایجاد یك شخصیت قویتر بصری باز ماند.