تحقیق تفسیر چند آیه از سوره اعراف و حج 27 ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 23 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ 1
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏و‏ ‏ترجمه‏ ‏آ‏ی‏ه‏ 97 ‏سوره‏ ‏اعراف
‏أَفَأَمِنَ‏ ‏أَهْلُ‏ ‏الْقُرَى‏ ‏أَن‏ ‏يَأْتِيَهُمْ‏ ‏بَأْسُنَا‏ ‏بَيَاتاً‏ ‏وَهُمْ‏ ‏نَآئِمُونَ
‏ترجمه‏ : ‏آيا‏ ‏مردم‏ ‏قريه‏ ‏ها‏ ‏پنداشتند‏ ‏از‏ ‏اينکه‏ ‏عذاب‏ ‏ما‏ ‏شب‏ ‏هنگام‏ ‏که‏ ‏به‏ ‏خواب‏ ‏رفته‏ ‏اند‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏آنها‏ ‏بيايد‏ ‏،‏ ‏در‏ ‏امانند
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏الم‏ی‏زان‏ :
‏كلمه‏ « ‏بيات‏ » ‏و‏ ‏همچنين‏ « ‏تبييت‏ » ‏به‏ ‏معناى‏ ‏شبيخون‏ ‏و‏ ‏شبانه‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏دشمن‏ ‏تاختن‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏كه‏ ‏يك‏ ‏نوع‏ ‏مكر‏ ‏به‏ ‏شمار‏ ‏مى‏ ‏رود،‏ ‏براى‏ ‏اينكه‏ ‏شب‏ ‏،‏ ‏هنگام‏ ‏خفتن‏ ‏و‏ ‏آسايش‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏طبع‏ ‏آدمى‏ ‏متمايل‏ ‏به‏ ‏استراحت‏ ‏و‏ ‏صرفنظر‏ ‏كردن‏ ‏از‏ ‏هر‏ ‏كار‏ ‏ديگرى‏ ‏است‏ .
‏اين‏ ‏جمله‏ ‏متفرع‏ ‏بر‏ ‏ما‏ ‏قبل‏ ‏خود‏ ‏ذكر‏ ‏شده‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏بنابراين‏ ‏،‏ ‏معنايش‏ ‏اين‏ ‏مى‏ ‏شود‏ ‏كه‏ : ‏وقتى‏ ‏حال‏ ‏جمعيت‏ ‏ها‏ ‏اينچنين‏ ‏بوده‏ ‏كه‏ ‏با‏ ‏رسيدن‏ ‏نعمت‏ ‏هاى‏ ‏مادى‏ ‏و‏ ‏محسوس‏ ‏،‏ ‏مغرور‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏عالم‏ ‏ماوراى‏ ‏حس‏ ‏غافل‏ ‏مى‏ ‏شدند،‏ ‏عذاب‏ ‏خدا‏ ‏بدون‏ ‏اطلاع‏ ‏قبلى‏ ‏آنان‏ ‏و‏ ‏بطور‏ ‏ناگهان‏ ‏،‏ ‏همه‏ ‏را‏ ‏نابود‏ ‏مى‏ ‏كرده‏ ‏،‏ ‏آيا‏ ‏با‏ ‏اين‏ ‏حال‏ ‏جمعيت‏ ‏ها‏ ‏مى‏ ‏توانند‏ ‏از‏ ‏عذابى‏ ‏كه‏ ‏شبانه‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏حال‏ ‏خواب‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏بين‏ ‏ببرد‏ ‏ايمن‏ ‏بوده‏ ‏باشند؟‏.
‏ترجمه‏ ‏و‏ ‏تفس‏ی‏ر‏ ‏آ‏ی‏ه‏ 99 ‏سوره‏ ‏اعراف
‏أَفَأَمِنُواْ‏ ‏مَكْرَ‏ ‏اللّهِ‏ ‏فَلاَ‏ ‏يَأْمَنُ‏ ‏مَكْرَ‏ ‏اللّهِ‏ ‏إِلاَّ‏ ‏الْقَوْمُ‏ ‏الْخَاسِرُونَ
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ 2
‏ترجمه‏ : ‏آيا‏ ‏پنداشتند‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏در‏ ‏امانند‏ ? ‏از‏ ‏مکر‏ ‏خدا‏ ‏جز‏ ‏زيانکاران‏ ‏ايمن‏ ‏،‏ ‏ننشينند
‏تفس‏ی‏ر‏ ‏الم‏ی‏زان‏ :
‏كلمه‏ « ‏مكر‏»‏ ‏به‏ ‏معناى‏ ‏اين‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏شخصى‏ ‏ديگرى‏ ‏را‏ ‏غافل‏ ‏گير‏ ‏كرده‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏او‏ ‏آسيبى‏ ‏برساند،‏ ‏اين‏ ‏عمل‏ ‏از‏ ‏خداى‏ ‏تعالى‏ ‏وقتى‏ ‏صحيح‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏مجازات‏ ‏صورت‏ ‏بگيرد،‏ ‏انسان‏ ‏معصيتى‏ ‏كند‏ ‏كه‏ ‏مستحق‏ ‏عذاب‏ ‏شود،‏ ‏و‏ ‏خداوند‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏آنجايى‏ ‏كه‏ ‏خودش‏ ‏نفهمد‏ ‏معذب‏ ‏نمايد‏ ‏و‏ ‏يا‏ ‏سرنوشتى‏ ‏براى‏ ‏او‏ ‏تنظيم‏ ‏كند‏ ‏كه‏ ‏او‏ ‏خودش‏ ‏با‏ ‏پاى‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏غافل‏ ‏از‏ ‏سرنوشت‏ ‏خود‏ ‏بسوى‏ ‏عذاب‏ ‏برود،‏ ‏و‏ ‏اما‏ ‏مكر‏ ‏ابتدايى‏ ‏و‏ ‏بدون‏ ‏اينكه‏ ‏بنده‏ ‏معصيتى‏ ‏كرده‏ ‏باشد،‏ ‏البته‏ ‏صدورش‏ ‏از‏ ‏خداوند‏ ‏ممتنع‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏ما‏ ‏اين‏ ‏معنا‏ ‏را‏ ‏مكرر‏ ‏خاطرنشان‏ ‏كرده‏ ‏ايم‏ .
‏نكته‏ ‏بسيار‏ ‏لطيفى‏ ‏در‏ ‏اين‏ ‏سه‏ ‏آيه‏ ‏يعنى‏ ‏آيه‏ « ‏افامن‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ » ‏و‏ ‏آيه‏ « ‏او‏ ‏امن‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ » ‏و‏ ‏آيه‏ « ‏افامنوا‏ ‏مكر‏ ‏الله‏ » ‏بكار‏ ‏رفته‏ ‏و‏ ‏آن‏ ‏اين‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏دو‏ ‏آيه‏ ‏اول‏ ‏فاعل‏ « ‏امن‏ » ‏را‏ ‏اسم‏ ‏ظاهر‏ (‏اهل‏ ‏القرى‏ ) ‏آورده‏ ‏،‏ ‏با‏ ‏اينكه‏ ‏ممكن‏ ‏بود‏ ‏در‏ ‏آيه‏ ‏دومى‏ ‏ضمير‏ ‏بياورد‏ ‏و‏ ‏بفرمايد‏: « ‏اوامنوا‏»‏ ‏ليكن‏ ‏اين‏ ‏كار‏ ‏را‏ ‏نكرد‏ ‏تا‏ ‏ضمير‏ ‏در‏ ‏آيه‏ ‏سومى‏ ‏كه‏ ‏فاعل‏ ‏فعل‏ ‏است‏ ‏به‏ ‏هر‏ ‏دو‏ ‏آيه‏ ‏برگشته‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏نتيجه‏ ‏جمعيت‏ ‏هلاك‏ ‏شده‏ ‏در‏ ‏خواب‏ ‏غير‏ ‏از‏ ‏جمعيتى‏ ‏به‏ ‏حساب‏ ‏آيد‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏حالت‏ ‏غفلت‏ ‏و‏ ‏لعب‏ ‏دستخوش‏ ‏عذاب‏ ‏شدند‏.
‏و‏ ‏اما‏ ‏اينكه‏ ‏فرمود‏: « ‏فلا‏ ‏يامن‏ ‏مكر‏ ‏الله‏ ‏الا‏ ‏القوم‏ ‏الخاسرون‏ » ‏جهتش‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏آيه‏ ‏اول‏ ‏بيان‏ ‏كرد،‏ ‏و‏ ‏آن‏ ‏اين‏ ‏بود‏ ‏كه‏ ‏فرمود‏: ‏ايمن‏ ‏بودن‏ ‏از‏ ‏مكر‏ ‏خدا‏ ‏در‏ ‏حقيقت‏ ‏خود‏ ‏مكرى‏ ‏است‏ ‏از‏ ‏خداى‏ ‏تعالى‏ ‏كه‏ ‏دنبالش‏ ‏عذاب‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏پس‏ ‏صحيح‏ ‏است‏ ‏گفته‏ ‏شود‏: ‏مردم‏ ‏ايمن‏ ‏از‏ ‏مكر‏ ‏خدا‏ ‏زيانكارانند،‏ ‏زيرا‏ ‏همان‏ ‏ايمنى‏ ‏شان‏ ‏هم‏ ‏مكر‏ ‏خدا‏ ‏است‏ .
‏تفسیر نمونه :
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ 3
‏عمران‏ ‏و‏ ‏آبادى‏ ‏در‏ ‏سايه‏ ‏ايمان‏ ‏و‏ ‏تقوى‏
‏در‏ ‏آيات‏ ‏گذشته‏ ‏سرگذشت‏ ‏اقوامى‏ ‏همچون‏ ‏قوم‏ ‏هود‏ ‏و‏ ‏صالح‏ ‏و‏ ‏شعيب‏ ‏و‏ ‏نوح‏ ‏و‏ ‏لوط‏ ‏بطور‏ ‏اجمال‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏واقع‏ ‏شد،‏ ‏گرچه‏ ‏خود‏ ‏آن‏ ‏آيات‏ ‏به‏ ‏اندازه‏ ‏كافى‏ ‏براى‏ ‏بيان‏ ‏نتائج‏ ‏عبرت‏ ‏انگيز‏ ‏اين‏ ‏سرگذشتها‏ ‏كافى‏ ‏بود،‏ ‏ولى‏ ‏در‏ ‏آيات‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏به‏ ‏صورت‏ ‏گوياتر،‏ ‏نتيجه‏ ‏گيرى‏ ‏كرده‏ ‏،‏ ‏مى‏ ‏گويد‏: ‏اگر‏ ‏مردمى‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏اين‏ ‏آباديها‏ ‏و‏ ‏نقاط‏ ‏ديگر‏ ‏روى‏ ‏زمين‏ ‏زندگى‏ ‏داشته‏ ‏و‏ ‏دارند،‏ ‏به‏ ‏جاى‏ ‏طغيان‏ ‏و‏ ‏سركشى‏ ‏و‏ ‏تكذيب‏ ‏آيات‏ ‏پروردگار‏ ‏و‏ ‏ظلم‏ ‏و‏ ‏فساد،‏ ‏ايمان‏ ‏مى‏ ‏آوردند،‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏پرتو‏ ‏آن‏ ‏تقوا‏ ‏و‏ ‏پرهيزكارى‏ ‏پيشه‏ ‏مى‏ ‏كردند،‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏مورد‏ ‏خشم‏ ‏پروردگار‏ ‏و‏ ‏مجازات‏ ‏الهى‏ ‏واقع‏ ‏نمى‏ ‏شدند،‏ ‏بلكه‏ ‏درهاى‏ ‏بركات‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمين‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏روى‏ ‏آنها‏ ‏مى‏ ‏گشوديم‏ (‏و‏ ‏لو‏ ‏ان‏ ‏اهل‏ ‏القرى‏ ‏آمنوا‏ ‏و‏ ‏اتقوا‏ ‏لفتحنا‏ ‏عليهم‏ ‏بركات‏ ‏من‏ ‏السماء‏ ‏و‏ ‏الارض‏ ).
‏ولى‏ ‏متاسفانه‏ ‏آنها‏ ‏صراط‏ ‏مستقيم‏ ‏كه‏ ‏راه‏ ‏سعادت‏ ‏و‏ ‏خوشبختى‏ ‏و‏ ‏رفاه‏ ‏و‏ ‏امنيت‏ ‏بود‏ ‏رها‏ ‏ساختند،‏ ‏و‏ ‏پيامبران‏ ‏خدا‏ ‏را‏ ‏تكذيب‏ ‏كردند،‏ ‏و‏ ‏برنامه‏ ‏هاى‏ ‏اصلاحى‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏زير‏ ‏پا‏ ‏گذاشتند،‏ ‏ما‏ ‏هم‏ ‏به‏ ‏جرم‏ ‏اعمالشان‏ ‏،‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏كيفر‏ ‏داديم‏ (‏و‏ ‏لكن‏ ‏كذبوا‏ ‏فاخذناهم‏ ‏بما‏ ‏كانوا‏ ‏يكسبون‏ ).
‏در‏ ‏اينجا‏ ‏به‏ ‏چند‏ ‏موضوع‏ ‏بايد‏ ‏توجه‏ ‏كرد‏:
‏1 – ‏در‏ ‏اينكه‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ((‏بركات‏ )) ‏زمين‏ ‏و‏ ‏آسمان‏ ‏،‏ ‏چيست‏ ‏در‏ ‏ميان‏ ‏مفسران‏ ‏گفتگو‏ ‏است‏ : ‏بعضى‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏نزول‏ ‏باران‏ ‏و‏ ‏روئيدن‏ ‏گياهان‏ ‏تفسير‏ ‏كردهاند،‏ ‏و‏ ‏بعضى‏ ‏به‏ ‏اجابت‏ ‏دعا‏ ‏و‏ ‏حل‏ ‏مشكلات‏ ‏زندگى‏ ‏،‏ ‏ولى‏ ‏اين‏ ‏احتمال‏ ‏نيز‏ ‏وجود‏ ‏دارد‏ ‏كه‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏بركات‏ ‏آسمانى‏ ‏،‏ ‏بركات‏ ‏معنوى‏ ‏و‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏بركات‏ ‏زمينى‏ ‏بركات‏ ‏مادى‏ ‏بوده‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏اما‏ ‏با‏ ‏توجه‏ ‏به‏ ‏آيات‏ ‏گذشته‏ ‏تفسير‏ ‏اول‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏مناسبتر‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏زيرا‏: ‏در‏ ‏آيات‏ ‏گذشته‏ ‏كه‏ ‏مجازاتهاى‏ ‏شديد‏ ‏مجرمان‏ ‏و‏ ‏طغيانگران‏ ‏را‏ ‏شرح‏ ‏ميداد‏ ‏،‏ ‏گاهى‏ ‏اشاره‏ ‏به‏ ‏فرود‏ ‏آمدن‏ ‏سيلاب‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏طغيان‏ ‏چشمه‏ ‏ها‏ ‏از‏ ‏زمين‏ (‏همانند‏ ‏طوفان‏ ‏نوح‏ ) ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏اشاره‏ ‏به‏ ‏صاعقه‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏صيحه‏ ‏هاى‏ ‏آسمانى‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏زلزله‏ ‏هاى‏ ‏وحشتناك‏ ‏زمينى‏ ‏شده‏ ‏بود،‏ ‏در‏ ‏آيه‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏اين‏ ‏حقيقت‏ ‏مطرح‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏اين‏ ‏مجازاتها‏ ‏واكنش‏ ‏اعمال‏ ‏خود‏ ‏آنها‏ ‏بود‏
‏تفسیر قرآن ……………………‏………………………………………..‏………‏…………. &‏ 4
‏و‏ ‏گرنه‏ ‏اگر‏ ‏انسان‏ ‏پاك‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏ايمان‏ ‏باشد‏ ‏به‏ ‏جاى‏ ‏اينكه‏ ‏عذاب‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمين‏ ‏فرا‏ ‏رسد‏ ‏،‏ ‏بركات‏ ‏خدا‏ ‏از‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمين‏ ‏بر‏ ‏او‏ ‏مى‏ ‏بارد،‏ ‏اين‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏بركات‏ ‏را‏ ‏تبديل‏ ‏به‏ ‏بلاها‏ ‏مى‏ ‏كند‏.
‏2 – ((‏بركات‏ )) ‏جمع‏ ‏بركت‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏همانطور‏ ‏كه‏ ‏سابقا‏ ‏گفتيم‏ ‏،‏ ‏اين‏ ‏كلمه‏ ‏در‏ ‏اصل‏ ‏به‏ ‏معنى‏ ((‏ثبات‏ )) ‏و‏ ‏استقرار‏ ‏چيزى‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏هر‏ ‏نعمت‏ ‏و‏ ‏موهبتى‏ ‏كه‏ ‏پايدار‏ ‏بماند‏ ‏اطلاق‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏،‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏موجودات‏ ‏بى‏ ‏بركت‏ ‏كه‏ ‏زود‏ ‏فانى‏ ‏و‏ ‏نابود‏ ‏و‏ ‏بى‏ ‏اثر‏ ‏مى‏ ‏شوند‏.
‏قابل‏ ‏توجه‏ ‏اينكه‏ ‏ايمان‏ ‏و‏ ‏تقوا‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏سبب‏ ‏نزول‏ ‏بركات‏ ‏الهى‏ ‏مى‏ ‏شود،‏ ‏بلكه‏ ‏باعث‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏كه‏ ‏آنچه‏ ‏در‏ ‏اختيار‏ ‏انسان‏ ‏قرار‏ ‏گرفته‏ ‏در‏ ‏مصارف‏ ‏مورد‏ ‏نياز‏ ‏به‏ ‏كار‏ ‏گرفته‏ ‏شود‏ ‏،‏ ‏فى‏ ‏المثل‏ ‏امروز‏ ‏ملاحظه‏ ‏مى‏ ‏كنيم‏ ‏قسمت‏ ‏بسيار‏ ‏مهمى‏ ‏از‏ ‏نيروهاى‏ ‏انسانى‏ ‏و‏ ‏منابع‏ ‏اقتصادى‏ ‏در‏ ‏مسير‏ ‏مسابقه‏ ‏تسليحاتى‏ ‏و‏ ‏ساختن‏ ‏سلاحهاى‏ ‏نابود‏ ‏كننده‏ ‏صرف‏ ‏مى‏ ‏گردد‏ ‏،‏ ‏اينها‏ ‏مواهبى‏ ‏هستند‏ ‏فاقد‏ ‏هر‏ ‏گونه‏ ‏بركت‏ ‏،‏ ‏بزودى‏ ‏از‏ ‏ميان‏ ‏مى‏ ‏روند‏ ‏و‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏نتيجه‏ ‏اى‏ ‏نخواهند‏ ‏داشت‏ ‏،‏ ‏ويرانى‏ ‏هم‏ ‏ببار‏ ‏مى‏ ‏آورند‏ ‏،‏ ‏ولى‏ ‏اگر‏ ‏جوامع‏ ‏انسانى‏ ‏ايمان‏ ‏و‏ ‏تقوا‏ ‏داشته‏ ‏باشند‏ ‏اين‏ ‏مواهب‏ ‏الهى‏ ‏به‏ ‏شكل‏ ‏ديگرى‏ ‏در‏ ‏ميان‏ ‏آنها‏ ‏در‏ ‏مى‏ ‏آيد‏ ‏و‏ ‏طبعا‏ ‏آثار‏ ‏آن‏ ‏باقى‏ ‏و‏ ‏برقرار‏ ‏خواهد‏ ‏ماند‏ ‏و‏ ‏مصداق‏ ‏كلمه‏ ‏بركات‏ ‏خواهند‏ ‏بود‏.
‏3 – ‏در‏ ‏آيه‏ ‏فوق‏ ‏كلمه‏ ((‏اخذ‏)) ‏كه‏ ‏به‏ ‏معنى‏ ‏گرفتن‏ ‏است‏ ‏در‏ ‏مفهوم‏ ‏مجازات‏ ‏و‏ ‏كيفر‏ ‏دادن‏ ‏به‏ ‏كار‏ ‏رفته‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏اين‏ ‏در‏ ‏حقيقت‏ ‏به‏ ‏خاطر‏ ‏آن‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏معمولا‏ ‏كسى‏ ‏را‏ ‏كه‏ ‏مى‏ ‏خواهند‏ ‏مجازات‏ ‏كنند‏ ‏نخست‏ ‏مى‏ ‏گيرند‏ ‏و‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏وسائلى‏ ‏مى‏ ‏بندند‏ ‏كه‏ ‏هيچگونه‏ ‏قدرت‏ ‏فرار‏ ‏نداشته‏ ‏باشد‏ ‏،‏ ‏سپس‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏كيفر‏ ‏مى‏ ‏دهند‏.
‏4 – ‏گر‏ ‏چه‏ ‏آيه‏ ‏شريفه‏ ‏مورد‏ ‏بحث‏ ‏،‏ ‏ناظر‏ ‏به‏ ‏وضع‏ ‏اقوام‏ ‏پيشين‏ ‏است‏ ‏ولى‏ ‏مسلما‏ ‏مفهوم‏ ‏آن‏ ‏يك‏ ‏مفهوم‏ ‏وسيع‏ ‏و‏ ‏عمومى‏ ‏و‏ ‏دائمى‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏انحصار‏ ‏به‏ ‏هيچ‏ ‏قوم‏ ‏و‏ ‏ملتى‏ ‏ندارد‏ ‏و‏ ‏اين‏ ‏يك‏ ‏سنت‏ ‏الهى‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏افراد‏ ‏بى‏ ‏ايمان‏ ‏و‏ ‏آلوده‏ ‏و‏ ‏فاسد‏ ‏گرفتار‏ ‏انواع‏ ‏واكنشها‏ ‏در‏ ‏همين‏ ‏زندگى‏ ‏دنياى‏ ‏خود‏ ‏خواهند‏ ‏شد،‏ ‏گاهى‏ ‏بلاهاى‏ ‏آسمان‏ ‏و‏ ‏زمين‏ ‏بر‏ ‏سر‏ ‏آنها‏ ‏مى‏ ‏بارد،‏ ‏و‏ ‏گاهى‏ ‏آتش‏ ‍ ‏جنگهاى‏ ‏جهانى‏ ‏يا‏ ‏منطقهاى‏ ‏سرمايه‏ ‏هاى‏ ‏آنها‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏كام‏ ‏خود‏ ‏فرو‏ ‏مى