تحقیق تاريخچه معماري 32 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 29 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏(‏1‏)
‏بخش اول
‏معماري ايران در دوره قبل ازاسلام
‏معماري در دوره ماد و هخامنشي
‏اصول معماري ايراني
‏ به طور كلي اصول معماري ايرني عبارتند از :
‏مردم واري : ‏يعني داشتن مقياس انساني كه آن را مي توان در عناصر مختلف معماري ايران مشاهده كرد . به طور مثال اگر سه دري ( اتاق خواب ) را در نظر بگيريم، اندازه ي ان بر حسب نيازهاي مختلف يك زن، مرد، بچه يا بچه هاي آنها، لوازم مورد نياز و …‏ در نظر گرفته شده است يا براي جلوگيري از گزند گرماي زياد ايران، ديوار را دو پوسته مي ساختند و يا نور را از سقف مي گرفتند.
‏پرهيز از بيهودگي : ‏در معماري ايران بر اين اصل تاكيد فروان شده است، به عنوان مثال نصب مجسمه ها كه در اغلب بناهاي سرزمين هاي ديگر معمول است در معماري ايراني وجود ندارد.
‏نيارش :‏ اصطلاحي است در معماري و به كليه كارهايي اطلاق مي شود كه براي ايستايي و پايداري بنا انجام مي گيرد. به عبارت ديگر، نيارش مجموعه اي است از امور محاسباتي و استاتيكي به انضمام مصالح شناسي و انتخاب و استفاده از مناسب ترين و كمترين مصالح. به عنوان مثال در گذشته بيشتر تكيه ي معماران بر اصول مهندسي بوده است و به نظر آنان هنگامي بنا زيبا بوده كه از لحاظ ايستايي نيز نمايان گر ايستا بودن خود باشد.
‏در نيارش از مقياسي به نام « پيمون » استفاده مي شده است. پيمون يكي از ضوابطي بود كه براي تعيين تناسب بين اجزاي بنا رعايت مي شد. با استفاده از نيارش و پيمون، سه مرحله ي مهم طرح ، محاسبه و اجرا به بهترين نحو انجام مي يافت به طوري كه طرح زيبا، محسبات صحيح و اجرا نيز
ساده مي شد.
‏(‏2‏)
‏خود بسندگي : ‏ ‏به عبارتي، خود كفايي است و به مفهوم استفاده از حداكثر امكانات موجود و در دسترس و ‏ ‏مصالح بوم آورد است. به اين تريتب كار با سرعت بيش تر انجام شده و مصالح با طبيعت
اطراف خود هماهنگي بيش تري داشته است.
‏درون گرايي : ‏يعني به دليل وضع جغرافياي خاص بساري از مناطق ايران، مانند خشكي، بادهاي مختلف، و شن هاي روان و …‏ امكان ساخت بناهاي برون گرا نبوده است. به عنوان مثال در نقشه تخت جمشيد «درون گرايي » كاملاً ديده مي شود.
‏شيوه هاي معماري ايراني
‏ به طور كلي معماري ايراني داراي شش شيوه مي باشد كه دو شيوه ي آن مربوط يه معماري قبل از اسلام و چهار شيوه ي بعدي آن مربوط به معماري بعد از اسلام مي باشد. اين شيوه ها عبارتند از :
‏شيوه هاي معماري ايران
‏شيوه ي خراساني
‏شيوه ي رازي
‏شيوه ي آذري
‏شيوه ي اصفهاني
‏ معماري قبل از اسلام معماري بعد از اسلام
‏شيوه ي پارسي
‏2 ـ شيوه ي پارتي
‏در اين بخش به بررسي شيوه هاي معماري در قبل از اسلام مي پردازيم :
‏ الف ـ شيوه ي پارسي :‏ اين شيوه مربوط به زمان مادها تا حمله ي اسكندر يعني از قرن 8 تا 3 ق.م مي باشد .
‏مهم ترين خصوصيات شيوه ي پارسي عبارت است از:
‏استفاده از سنگ هاي بريده، منظم و گاهي صيقل خورده و بهره گيري از بهترين نوع مصالح از لحاظ مرغوبيت، رنگ و دوام از هر جاكه ميسر بوده است.
‏(‏3‏)
‏آماده كردن پي بنا با سنگ ريزه و سنگ لاشه و قرار گرفتن بناي ساختمان بر روي سكو و تخت گاه.
‏نهادن ستون ها در حداكثر فاصله ي ممكن و تا ارتفاع بسيار چشم گير و آرايش سرستون ها با جزئياتي كه براي تحمل بار سقف چوبي كاملاً متناسب و منطقي باشد.
‏پوشش با شاتير، تير و تيرچه ي چوبي سخت و بريده و درودگري شده.
‏آرايش ديواره هاي اطراف پلكان هاي كوتاه و مال رو با نقش هاي برجسته و كنگره هاي زيبا و متناسب.
‏ساختن ديواره هاي جدا كننده با خشت خام و آرايش داخلي و خارجي آن با كاشي رنگي لعاب دار.
‏پرداختن فرش كف با بهترين مصالحي كه در آن روزگار يافت مي شده است.
‏تعبيه ي سايبان و آفتاب گير منطقي و ضروري براي ساختمان ها.
‏معماري در دوره ي مادها
‏مادها در آذربايجان، حدود كردستان و لرستان، ري قديم و اصفهان مسكن داشتند. پارس ها با بوميان و
‏همسايگان نيرومند خود مانند « آشوريان » و « اورارتويي ها » (ourartou)‏ به جنگ و ستيز پرداختند و ديه ها و مساكن اين نواحي را يكي پس از ديگري تصرف كردند و به دور شهرها بارو كشيدند. فرمانروايان قبيله هاي ماد در يك جا گرد آمدند و دولت هاي كوچكي تشكيل دادند. مادها به مدت 100 سال پايدار ماندند و از اوسط قرن 9 ق.م كم كم براي دولت نيرومند آشور مايه ي دردسر شدند.دولت ماد در سال « 550 ق.م » منقرض و جزو دولت پارس شد.
‏سه ناحيه ي عمده ي دولت ماد عبارتند از:
‏ـ همدان
‏ـ ري
‏ـ نسا (حدود كرمانشاه )
‏(‏5‏)
‏ هگمتانه يا همدان امروزي، پايتخت مادها، و نخستين شهر هخامنشي بود كه تا زمان اشكانيان نيز پايتخت تابستاني به شمار مي رفت. آثار مكشوفه ي معماري در هگمتانه، شامل برج، حصار و بناهاي عظيم خشتي، خبر از يك شهر يا دژ تابستاني مي دهد. شهر باستاني مكشوفه از لحاظ معماري و نيز از لحاظ تاسيات دفاعي و حفاظتي، داراي ويژگي هايي است كه در نوع خود كم نظير است. از ديگر آثار اين دوره مي توان از شهرهاي بيستون، كنگاور و اسپيدانه ( اصفهان ) نام برد. آثار معماري دوره ي ماد عبارتند از:
‏ـ دخمه ي « داو دختر » در فارس.
‏ـ دخمه ي « قزقاپان » يا قيزقاپان ( رباينده دختر ) در سليمانيه ي كردستان عراق.
‏ـ دخمه ي « سكاوند » در كردستان.
‏ـ دخمه ي « فخرگاه » در كردستان.
‏ـ « گودين تپه » در جنوب شرقي كنگاور.
‏ـ « تپه ي نوشي جان » در جنوب همدان.
‏معماري در دوره هخامنشي
‏عصر هخامنشي با اقدامات سياسي « كوروش » بنيان گذار آن سلسله، و ايجاد نخستين كانون امپراطوري خود در « پاسارگاد »، از سال « 550 ق.م » آغاز مي شود. هنر هخامنشي معمو لاً به دو دوره تقسيم مي شود :
‏اولين دوره در ويرانه هاي پاسارگاد شناسايي مي شود كه به فرمان « كوروش » برپا گرديد؛ دوره ي دوم در آثار شكوهمندي چون كاخ هاي تخت جمشيد ديده مي شود كه به فرمان « داريوش اول » و جانشين آن ساخته شد. بناي مهم « تخت جمشيد » يكي از بناهايي است كه به شيوه ي « پارسي » ساخته شده است.
‏اما قبل از آن كه به بررسي اين مجموعه بپردازيم، به شرح مختصري درباره ي ابنيه ي موجود در پاسارگاد مي پردازيم:
‏پاسارگاد:‏ كهن سال ترين بناهاي هخامنشي كه ويرانه هاي آنها تاكنون بر جاي مانده است، بناهايي هستند كه در پاسارگاد ـ نخستين پايتخت دولت هخامنشي ـ بر پا شده بودند. « كوروش » ـ نخستين پادشاه هخامنشي ـ « پاسارگاد » را پايتخت كشور اعلام كرد و در سال « 550 ق.م » دستور احداث مجموعه اي متشكل از چند كاخ، آتشكده، معبد و هم چنين آرامگاه خويش را صادر نمود.