تحقیق بررسي اقليم و معماري ايران 77 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 78 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏پيش‏‌‏گفتار
‏هنرمندان ما به ويژه معماران معتقد بودند كه تقليد خوب به ‏ا‏ب‏تكار بد ترجيح دارد و بدون هيچ تعصبي هميشه از پيشرفته‏‌‏ترين تكنيك‏‌‏هاي جهان از هر كجا و از هر كس كه بود بهره مي‏‌‏گرفتند. اما چني‏ن‏ نبود كه هر پديده‏‌‏اي را به همان گونه كه هست بي هيچ كم وكاست بپذيرند و آنچه را كه براي كشورمان مناسب مي‏‌‏دانستند به گفته خودشان استرليزه مي‏‌‏كردند. چيزهاي زائد را مي‏‌‏كا‏س‏تند و ‏آ‏نچه را كه كم داشت ب‏ه‏ آن مي‏‌‏افزودند و آن را چنان پرداخته و پيراسته مي‏‌‏كردند كه گويي هميشه ايراني بوده است. منجمله هنگامي كه يك دسته از آريايي‏‌‏ها از شمال غرب ايران به سوي جنوب روانه شدند و ‏چند گاهي‏ در قفقاز و سپس در آذربايجان و كرمانشاه نشيمن داشتند و در پايان خود را به خوزستان و فارس رساندند و نام خود را به اين استان دادند، با خود معماري مرسوم شمال را به جنوب آوردند و در خوزستان ساختمانهايي را بنياد كردند كه در شمال پرداخته شده بود. پيداست چنين ساختمانهاي سردسيري هرگز ب‏ه‏ كار گرم‏سير نمي‏‌‏آمد. آپادانا در در شوش ‏كه بنيادش بر پايه‏‌‏هاي باربر سنگي بود با اسپري‏‌‏هاي (ديوارهاي جدا كننده) خشتي به بسترهاي دست كم 5 متر پوشاندند و به اين ترتيب از نفوذ گرماي سوزنده به درون ساختمان پيشگيري كردند. اين كار را پنام‏‌‏سازي مي‏‌‏گفتند. پنام كه درست در بر‏ابر‏ عايق است چه عايق حرارتي و چه صوتي و چه رطوبتي، هميشه در كنار معماري ايران يكي از كاراترين ‏ت‏دبيرها بوده است. مثلاً در خانه‏‌‏هاي كاشان‏،‏ يزد، جهرم و ديگر شهرستانها و روستاهايي كه در ‏تابستان‏ به شدت گرم و در زمستان سرد بود، به ياري اين پنامها،‏ زيستگاهي بسيار مناسب فراهم مي‏‌‏آ‏ورند. مثلاً در يك خانه يزدي ميان در و پنجره‏‌‏ها را تيغه‏‌‏اي به عرض 13/0 عمق 6/0 و ارتفاع نزديك به 5 متر مي‏‌‏گذاشتند. اين تيغه‏‌‏ها را كه ‏آفتابش‏كن مي‏‌‏ناميدند نمي‏‌‏گذاشت كه
‏2
‏آفتاب‏ يك ساعت صبح ‏تابستان‏ به درون اتاق راه ‏يابد‏ و پوشش را به دو پوسته مي‏‌‏كردند و در دهانه‏‌‏هاي كوچك با طاقهاي دو پوسته ميان تهي و در دهانه‏‌‏هاي بزرگ نيز همچنين كاري مي‏‌‏كردند كه گرماي ‏تابستان‏ و سرماي زمس‏ت‏ان هرگز نمي‏‌‏توانست از بام به درون اتاق راه ‏يابد‏ و بدين گونه زيستگاهي فراهم مي‏‌‏كردند كه در ‏تابستان‏، زمستان، پائيز و بهار هوايي خوش داشته باشد. بدين ترتيب بدون اينكه زحمت تغيير چهره بعضي از ساختمانها را در اقليمهاي گوناگون ‏ ‏ملحوظ‏ دارند، رعايت اقليم را‏ به نح‏وه بسيار آسوده مي‏‌‏كردند.
‏در شهرسازي ايران به دو چيز اهميت فوق‏‌‏العاده مي‏‌‏دادند. يكي ‏«‏رون‏»‏ ديگري ‏«‏پنان‏»‏. رون يا جهت در ايران سه گونه است، به اين ترتيب كه يك شش ضلعي دو به دو‏ را‏ كه رو به روي هم قرار داشته باشند به هم متصل مي كردند و سه رون به وجود مي‏‌‏آمد. نخست ‏«‏رون راسته‏»‏ كه از شمال شرقي به جنوب غربي كشيده مي‏‌‏شد و ديگري ‏«‏رون ‏اصفهان‏»‏ كه ا‏ز‏ شمال غربي به جنوب شرقي كشيده مي‏‌‏شد و ديگري‏ ‏«‏رون كرماني‏»‏ كه تقريباً شرقي و غربي بود. شهر‏ه‏اي ديگر مانند كاشان، شهر ري، ‏يز‏د و تبريز و چند شهر ديگر رون راسته داشته و اصفهان و چند شهر فارس رون اصفهاني و كرمان و همدان و چند شهر آذربايجان غربي رون كرماني داشتند. بدين ترتيب ساختمانها خود به خود طوري قرار مي‏‌‏گرفتند كه ‏تابستان‏ و زمستان خوشي داشت.
‏3
‏4
‏مقدمه
‏در ك‏ش‏ور پهناور ايران با مناطق اقليمي متفاوت و شراي‏ط‏ متغير ‏آب‏ و هوايي در فصول مختلف سال، معماري سنتي ايران راه حلها و شيوه‏‌‏هاي منطقي و مناسب جهت فراهم نمودن شرايط ‏آ‏سايش انسان ‏ابداع‏ و ارائه نموده است. در‏ ‏ممل‏كتي كه در قسمت اعظم فلات مركزي آ‏ن در بيش از نيمي از سال قطره‏‌‏ه‏اي باران نمي‏‌‏بارد و تهيه و حفظ ‏آب‏ شيرين از معضلات هميشگي مردم اين نواحي بوده و در سواحل درياي خزر با حدد دو متر بارندگ‏ي‏ سالي‏ا‏نه و رطوبت بالاي 80% در اكثر اوقات سال كه ‏ف‏عاليت و تحرك را از انسان سلب مي‏‌‏كند و همچنين در سواحل جنوبي كشور كه ‏«‏شمس‏‌‏الدين مقدسي‏»‏ (جغرافيدان و سياح معروف عرب و مؤلف كت‏ا‏ب‏ ‏«‏احسن التقاسيم في معرفه الاقاليم‏»‏) در قرن چهارم هجري، آنجا را از لحاظ شدت گرما، دروازه جهنم ناميده و بالأخره در نواحي كوهستاني كه برف و سرماي شديد محل زندگي در زمستانهاي طولاني اين منطقه است، مشاهده مي‏‌‏كنيم كه معماري سنتي اين مرز و بوم به لحاظ تجربه چند هزار ساله، اصول و روشهايي ‏ابداع‏ نموده كه بدون استفاده از وسايل مكانيكي، شرايط زيست محيطي ساختمان‏ها را در مناطق مختلف ‏آب‏ و هوايي ‏به شرايط آسايش انسان تا حد ممكن نزديك كرده‏‌‏اند. تا همين 3 الي چهار سال قبل بود كه بنايان و معماران در مناطق مختلف اقليمي ايران، جهت اصل ساختمان را رو به جنوب و يا باد مناسب مي‏‌‏ساختند. اهالي پايتخت مانند بسياري از شهرنشينان و روستائيان در اين كشور، در شبهاي فصل ‏تابستان‏ به لحاظ از استفاده از برودت نسبي آسمان شب، بست‏ر بر روي بام پهن مي‏‌‏كردند و در آ‏نجا مي‏‌‏خو‏اب‏يدند. در طي بعد از ظهرهاي گرم اين فصل، در زيرزمين استراحت مي‏‌‏نمودند. بر روي ايوانهاي رو به جنوب حصيري مي