تحقیق بزرگ علوی 14 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 14 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏موضوع تحقیق :
‏بزرگ علوي
‏بزرگ علوی
‏م‏جتبی بزرگ علوی ‏از نثرنویسان برجسته ‏ادبیات فارسی ‏سده بیستم میلادی ‏و مشهورترین نویسنده چپ‌گرای ایران است.
‏زندگی
1
‏موضوع تحقیق :
‏بزرگ علوي
‏بزرگ علوی
‏م‏جتبی بزرگ علوی ‏از نثرنویسان برجسته ‏ادبیات فارسی ‏سده بیستم میلادی ‏و مشهورترین نویسنده چپ‌گرای ایران است.
‏زندگی
3
‏بزرگ علوی در بهمن ماه ‏۱۲۸۲ (‏دوم فوریه ‏۱۹۰۴) ‏در ‏تهران ‏متولد شد. پدر او حاج سید ابوالحسن و پدر بزرگش حاج سید محمد صراف نماینده‏ٔ‏ نخستین دوره ‏مجلس شورای ملی ‏بود. مادر وی نوه‏ٔ‏ آیت‌الله طباطبایی بود. سید ابوالحسن علوی و همسرش خدیجه قمر السادات که از طرفداران ‏مشروطیت ‏بودند دارای شش فرزند، سه دختر و سه پسر بودند که مجتبی بزرگ فرزند سوم آنان بود. ابوالحسن علوی از اعضای ‏حزب دموکرات ‏ایران بود که این حزب به گواه تاریخ از بدو تشکیل در آغاز ‏مشروطه ‏با نفوذ بیگانگان یعنی ‏انگلیس ‏و ‏روس ‏که در آن زمان چشم طمع به ‏ایران ‏دوخته بودند، مقابله می‌کرد. او به عنوان بازرگان با ‏آلمان ‏معاملات تجاری داشت و در هنگام ‏جنگ جهانی اول ‏در این کشور اقامت داشته و پس از اتمام جنگ نیز اینجا ماند.
‏دوران تحصیل
‏بزرگ علوی به همراه برادرش ‏مرتضی علوی ‏در سال ‏۱۹۲۰ (۹۹/۱۲۸۹‏ شمسی) جهت تحصیل روانه‏ٔ ‏آلمان ‏شد و دوران دبیرستان را در شهرهای مختلف از جمله شهری که امروزه در ‏لهستان ‏قرار گرفته گذراند. او در دوران اقامت در آلمان چند اثر ادبی آلمانی را به ‏فارسی برگرداند .در سال ‏۱۹۲۷ (۱۳۰۵‏ و ‏۱۳۰۶‏ شمسی) پدر وی با یک شکست بزرگ ‏تجاری تاب نیاورده و خودکشی کرد. یک سال پس از این اتفاق علوی از ‏دانشگاه مونیخ ‏فارغ التحصیل شد و به ‏ایران ‏بازگشت.
‏بازگشت به ایران
‏در آن زمان یک بورس تحصیلی برای ادامه تحصیل در ‏آلمان ‏به وی تعلق می‌گرفت اما با این وجود علاقه‌ای نشان نداد و در ‏شیراز ‏به عنوان معلم در خدمت معارف قرار گرفت. در این شهر بود که او نخستین کار ادبی را با ترجمه قطعه‌ای از آثار
3
‏شیلر ‏تحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد. علوی در آن سالیان قرار ماندن در یک ‏جا نداشت و در شهرهای گوناگونی در شمال در رفت و آمد بود که گاهی هم برای ‏مدتی به ‏تهران ‏می‌آمد. این سرگردانی‌ها و ناآرامی‌ها با استخدام برای معلمی در ‏هنرستان صنعتی تهران ‏پایان یافت، او در سال ‏۱۹۳۱ (۱۰/۱۳۰۹) ‏کار در هنرستان را آغاز کرد و در همین دوران به گروهی از روشنفکران ‏سوسیالیست ‏به رهبری ‏تقی ارانی ‏پیوست.[‏۳] ‏سرانجام او در سال ‏۱۹۳۷ (۱۶/۱۳۱۵) ‏به همراه ‏۵۲‏ تن دیگر بازداشت شد و به زندان افتاد. هنگام تحمل حبس او کتاب «‏پنجاه و سه نفر» ‏را نگاشت که درباره اعضای گروه سوسیالیست و تحمل سختیهای آنان در زندان ‏بود. او همچنین مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با نام «ورق‌پاره‌های ‏زندان» را در این مدت نوشت.
‏پس از ‏جنگ جهانی دوم‏، علوی به ‏کمونیسم ‏اتحاد شوروی ‏گرایش پیدا کرد و از یکی از جمهوری‌های این کشور، ‏ازبکستان ‏دیدار نمود و کتابی با عنوان «ازبک‌ها» را به رشته تحریر درآورد. او همچنین یکی از بنیانگذاران ‏حزب توده ایران ‏بود[‏۳] ‏و در کنار ‏تقی ارانی ‏و ‏ایرج اسکندری‏، نخستين دوره ‏مجله دنیا ‏را منتشر می‌‌کرد. در تهيه و انتشار مجله دنيا، از همان آغاز، ایرج ‏اسکندری با نام مستعار “جمشيد” و بزرگ علوی با نام مستعار “فريدون ناخدا” ‏شرکت فعال داشتند.
‏دوستی با صادق هدایت
‏یکی از ویژگیهای زندگی علوی نزدیکی و محشور بودن او با ‏صادق هدایت ‏است. این داستان که از زبان خودش چنین آغاز می‌شود:
«‏در دوران مدرسه‏ٔ‏ ابتدایی که آقای غلامعلی فریور که یکی از رجال پاک و ‏وارسته‏ٔ‏ دوران ما است همکلاسی بودم. چون هر دوی ما کوتاه قد بودیم روی ‏نیمکت جلوی کلاس پهلوی هم می‌نشستیم. این همکلاس بودن به دوستی انجامید …»