تحقیق آموزش ، تشویق ، تنبیه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 27 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏آموزش، ‏تنبیه، ‏تشویق
‏محیط ‏ایده‌‏آل ‏محیطی ‏است ‏که ‏در ‏آن، ‏طفل ‏در ‏دبستان ‏از ‏امکانات ‏آموزشی ‏بسیار ‏عالی ‏برخوردار ‏است ‏و ‏در ‏منزل ‏هم ‏گذشته ‏از ‏کمک ‏والدین ‏با ‏سواد، ‏از ‏انواع ‏و ‏اقسام ‏سرگرمی‌‏های ‏آموزنده ‏برخوردار ‏است.
‏منظور ‏ما ‏محیطی ‏است ‏که ‏در ‏آن ‏طفل ‏معصوم ‏بعد ‏از ‏صرف ‏۴ ‏یا ‏۵ ‏ساعت ‏از ‏بهترین ‏ساعات ‏عمر ‏خود ‏در ‏مدرسه، ‏ساعات ‏بیکاری ‏را ‏با ‏بازی ‏فوتبال ‏در ‏کوچه‌‏ها ‏و ‏درگیری ‏با ‏پسر ‏همسایه ‏پر ‏می‌‏کند. ‏روشهای ‏آموزشی ‏که ‏در ‏گذشته ‏با ‏تنبیه ‏بدنی ‏همراه ‏بود ‏، ‏کاملا ‏نکوهیده ‏و ‏در ‏خور ‏ملامت ‏است.
‏در ‏بعضی ‏مدارس ‏دانش ‏آموزان ‏می‌‏بایست ‏کتکهای ‏روز ‏جمعه ‏را ‏پنجشنبه ‏نوش ‏جان ‏می‌‏کردند ‏و ‏یا ‏سیاه ‏کردن ‏انگشتان ‏به ‏وسیله ‏مداد ‏که ‏در ‏اکثر ‏مواقع ‏توانایی ‏انجام ‏تکالیف ‏را ‏از ‏دانش ‏آموزان ‏به ‏کلی ‏سلب ‏می‌‏کرد. ‏در ‏این ‏دوره ‏متاسفانه، ‏بعضی ‏از ‏مواقع ‏دانش ‏آموزان ‏با ‏مساله ‏کتک ‏کاری ‏نوعی ‏زندگی ‏مسالمت ‏آمیز ‏را ‏در ‏پیش ‏می ‏گرفتند؛به ‏این ‏صورت ‏که ‏تنبیه ‏شدن ‏از ‏بخشهای ‏لاینفک ‏آموزشگاهی ‏آنان ‏شده ‏بود ‏هدف ‏این ‏گونه ‏تنبیهات ‏جز ‏خشونت ‏و ‏رفع ‏عقده ‏نبوده ‏است.
‏این ‏اعمال ‏کاملا ‏غیرانسانی ‏و ‏با ‏اصول ‏انسانی ‏سازگار ‏نیستند ‏و ‏نخواهند ‏بود. ‏بتدریج ‏با ‏گذشت ‏زمان ‏، ‏از ‏شدت ‏این ‏گونه ‏تنبیهات ‏کاسته ‏و ‏تهدید ‏جایگزین ‏آن ‏شد. ‏تهدیدی ‏جدی ‏و ‏البته ‏گاهی ‏موارد، ‏در ‏قالب ‏تشویق ! ‏همان ‏سیاست ‏تنبیه ‏و ‏تشویق ‏یا ‏چماق ‏و ‏شیرینی.
‏در ‏این ‏نوع ‏از ‏محیطهای ‏آموزشی ‏که ‏چند ‏سالی ‏به ‏طول ‏انجامید ‏دانش ‏آموز ‏می ‏دانست ‏که ‏تنها ‏با ‏ارائه ‏درست ‏درس ‏می‌‏تواند ‏از ‏زیر ‏ضربات ‏طاقت ‏فرسای ‏اولیای ‏آموزشگاه ‏جان ‏سالم ‏به ‏در ‏برده ‏و ‏تشویق‌‏های ‏آنان ‏یا ‏اولیای ‏خانه ‏و ‏حتی ‏دوست ‏و ‏آشنا ‏را ‏به ‏قیمت ‏صرف ‏وقت ‏گرانبهایش ‏با ‏خواندن
3
‏اجباری ‏چند ‏کتاب ‏با ‏جملات ‏قلنبه ‏سلنبه ‏، ‏متوجه ‏خود ‏سازد. ‏در ‏چنین ‏محیطهایی، ‏از ‏یکسو ‏از ‏بیم ‏تنبیه ‏ها ‏و ‏از ‏سوی ‏دیگر ‏در ‏مواجهه ‏با ‏تشویق‌‏های ‏کذایی، ‏عمر ‏دانش ‏آموز ‏تلف ‏می‌‏شد ‏طی ‏این ‏دوره ‏، ‏دانش ‏آموز ‏لحظه‌‏ای ‏درس ‏را ‏برای ‏درس ‏نخواندند. ‏هدفشان ‏از ‏درس ‏خواندن ‏یا ‏اصولا ‏فرار ‏از ‏تنبیه ‏بود ‏، ‏یا ‏وصال ‏به ‏تشویق ! ‏نتیجه ‏این ‏که ‏میل ‏باطنی ‏نقشی ‏نداشت.
‏امکانات ‏آموزشی ‏برای ‏دانش ‏آموزان ‏محرکی ‏مثبت ‏است ‏، ‏اگر ‏این ‏عنصر ‏نباشد، ‏رکود ‏خودنمایی ‏می‌‏کند ‏و ‏در ‏نتیجه ‏استعدادها ‏از ‏بین ‏می ‏روند. ‏باید ‏به ‏نحوی ‏محرکی ‏را ‏به ‏وجود ‏آورد ‏تا ‏این ‏استعدادها ‏پژمرده ‏نشوند. ‏امروزه ‏عنصر ‏تشویق ‏، ‏به ‏تنهایی ‏نقش ‏بازی ‏می ‏کند ‏و ‏با ‏کمی ‏دقت ‏می‌‏توان ‏دریافت ‏که ‏چقدر ‏نتیجه ‏این ‏بازی ‏مایه ‏تاسف ‏است ‏؛ ‏چرا ‏که ‏هدف ‏دانش ‏آموز، ‏کسب ‏تشویق ‏خواهد ‏شد ‏نه ‏کسب ‏دانش. ‏جالب ‏این ‏که، ‏خارج ‏از ‏چارچوب ‏درس ‏و ‏مدرسه ‏، ‏مطالعه ‏کتب ‏ساده ‏و ‏یا ‏مشکل ‏، ‏همراه ‏با ‏لذتی ‏وصف ‏نشدنی ‏است ‏چون ‏نه ‏تشویقی ‏در ‏کار ‏است ‏و ‏نه ‏تنبیه.
‏میل ‏باطنی ‏فعال ‏شده ‏و ‏نقشش ‏را ‏بخوبی ‏ایفاء ‏می‌‏کند ‏اما ‏این ‏زمان ‏برای ‏خیلی‌‏ها ‏زیاد ‏به ‏طول ‏نمی‌‏انجامد؛ ‏چرا ‏که ‏وحشت ‏از ‏آینده ‏که ‏خود ‏معلول ‏عواملی ‏از ‏جمله ‏بیکاری ‏، ‏فقر ‏مادی ‏، ‏نابسامانی‌‏های ‏اقتصادی ‏، ‏اجتماعی ‏است ‏، ‏مسیر ‏مطالعه ‏را ‏تغییر ‏می‌‏دهد. ‏قصور ‏در ‏امر ‏مطالعه ‏ویران ‏کننده ‏سعادت ‏آینده ‏است ‏درس ‏را ‏باید ‏در ‏آرامش ‏فکری ‏خواند. ‏هیچ ‏یک ‏از ‏موارد ‏به ‏تنهایی ‏موثر ‏نخواهند ‏بود ‏، ‏اگر ‏امکانات ‏آموزشی ‏کافی ‏در ‏دسترس ‏نباشد.
‏تشويق
‏تشويق ‏در ‏جلسه‏ٔ ‏مشاوره، ‏مجموعه ‏فعاليت‌‏هائى ‏است ‏که ‏مراجع ‏را ‏به ‏ادامه ‏کارش ‏ترغيب ‏مى‌‏کند ‏و ‏او ‏را ‏در ‏مسير ‏پيشرفت ‏و ‏بهبود ‏قرار ‏مى‌‏دهد. ‏تشويق ‏نوعى ‏پاداش ‏است ‏که ‏براى ‏تقويت ‏رفتار ‏مطلوب ‏و ‏ادامه‏ٔ ‏آن ‏به ‏مراجع ‏ارائه ‏مى‌‏شود. ‏به‌‏عنوان ‏مثال،
3
‏مشاور ‏با ‏گفتن ‏جملاتى ‏نظير ”‏مرد ‏توانائى ‏هستي، ‏مى‌‏توانى ‏معقول ‏باشي، ‏و ‏مى‌‏توانى ‏اين ‏مشکل ‏را ‏حل ‏کني“ ‏مراجع ‏را ‏به ‏خودکاوى ‏بيشتر ‏تشويق ‏مى‌‏کند ‏و ‏باعث ‏مى‌‏شود ‏که ‏او ‏عقايد ‏و ‏افکار ‏خويش ‏را ‏دقيق‌‏تر، ‏عميق‌‏تر ‏مورد ‏بررسى ‏قرار ‏دهد. ‏از ‏جانب ‏ديگر، ‏تشويق ‏بيش ‏از ‏حد ‏موجب ‏مى‌‏گردد ‏که ‏مراجع ‏به ‏مشاور ‏وابستگى ‏پيدا ‏کند ‏و ‏استقلال ‏خود ‏را ‏از ‏دست ‏بدهد. ‏هم‌‏چنين ‏تشويق ‏صحيح ‏و ‏مناسب ‏از ‏نگرانى ‏و ‏ناامنى ‏مراجع ‏مى‌‏کاهد.
‏روش‌‏هاى ‏تشويق
‏به ‏نظر ‏برامر ‏و ‏شوستروم ‏(‏۱۹۶۸‏) ‏در ‏جلسه‏ٔ ‏مشاوره ‏کاربرد ‏روش‌‏هاى ‏تشويق ‏را ‏مى‌‏توان ‏به‌‏شرح ‏زير ‏بيان ‏کرد:
‏۱. ‏استفاده ‏از ‏کلمات ‏تائيد‌‏کننده ‏نظير ”‏بلى ‏درست ‏است، ‏توانائى ‏انجام ‏آنرا ‏داري“. ‏در ‏اينجا ‏هدف ‏آن‌ ‏است ‏که ‏با ‏استفاده ‏از ‏کلمات ‏تائيدکننده، ‏در ‏مراجع ‏احساس ‏امنيت ‏و ‏اعتماد ‏نسبت ‏به ‏مشاور ‏و ‏جلسه ‏مشاوره ‏به‌‏وجود ‏آيد.
‏۲. ‏پيش‌‏بينى ‏نتايج ‏احتمالى ‏مشاوره، ‏روش ‏ديگرى ‏براى ‏تشويق ‏مراجع ‏است. ‏مشاور ‏در ‏جلسه‏ٔ ‏مشاوره، ‏درباره‏ٔ ‏نتايج ‏احتمالى ‏و ‏تغييراتى ‏که ‏در ‏مراجع ‏به‌‏وجود ‏خواهد ‏آمد ‏با ‏او ‏به ‏صحبت ‏مى‌‏نشيند. ‏به‌‏عنوان ‏مثال، ‏مشاور ‏به ‏مراجع ‏مى‌‏گويد ‏که ‏بر ‏اثر ‏مشاوره، ‏رفتارش ‏در ‏جهت ‏مقبول ‏و ‏مناسبى ‏تغيير ‏خواهد ‏کرد، ‏و ‏يا ‏آنکه ‏در ‏زمينه‏ٔ ‏تحصيلات ‏به ‏موفقيت‌‏هائى ‏دست ‏خواهد ‏يافت، ‏و ‏يا ‏نمرات ‏بهترى ‏در ‏رياضى ‏و ‏فيزيک ‏خواهد ‏گرفت.
‏۳. ‏ايجاد ‏شرايط ‏و ‏امکانات ‏مناسب ‏در ‏جلسه‏ٔ ‏مشاوره، ‏براى ‏مراجع ‏تشويق‌‏کننده ‏است ‏به‌‏عنوان ‏نمونه، ‏برقرارى ‏رابطه‏ٔ ‏حسنه ‏مشاوره‌‏اى ‏و ‏پذيرش ‏مراجع، ‏شوق ‏و ‏رغبتى ‏در ‏او ‏براى ‏ادامه ‏بحث ‏به‌‏وجود ‏مى‌‏آورد.
4
‏۴. ‏آشنا ‏ساختن ‏مراجع ‏به ‏اين ‏حقيقت ‏که ‏مشکلش ‏منحصر ‏به‌‏فرد ‏نيست ‏و ‏ديگران ‏نيز ‏کم ‏و ‏بيش ‏با ‏مشکلاتى ‏همانند ‏او ‏مشکل ‏او ‏مواجه ‏هستند، ‏مى‌‏تواند ‏تشويق‌‏کننده ‏باشد.
‏تشويق ‏رفتارهاى ‏خوب
‏نگرانى ‏درباره‏ٔ ‏تأثيرات ‏احتمالى ‏تلويزيون، ‏از ‏ديرزمان، ‏بر ‏توجهاتى ‏که ‏به ‏ديگر ‏عرصه‌‏هاى ‏مربوط ‏به ‏تماشاى ‏تلويزيون، ‏در ‏کودکان ‏مى‌‏شده، ‏اولويت ‏داشته ‏است. ‏چه ‏مدت ‏است ‏که ‏مفهوم ‏جعبه‏ٔ ‏گوشه‌‏خانه ‏به ‏مثابه‏ٔ ‏هيولايى ‏يک ‏چشم ‏موجه ‏شمرده ‏مى‌‏شود؟ ‏اين ‏مکان ‏که ‏رفتارهاى ‏بد ‏به‌‏نمايش ‏درآمده ‏در ‏تلويزيون، ‏مى‌‏تواند ‏الگوهايى ‏در ‏اختيار ‏بينندگان ‏جوان ‏مستعد ‏بگذارد ‏تا ‏از ‏آن ‏کپى‌‏بردارى ‏کنند ‏را ‏نمى‌‏توان ‏ساده ‏گرفت. ‏اما ‏اين ‏فرضيه – ‏که ‏عموماً ‏غالب ‏به‌‏نظر – ‏مبنى ‏بر ‏اينکه ‏آشکارا ‏ثابت ‏شده ‏است ‏که ‏تلويزيون ‏تأثير ‏بدى ‏دارد، ‏ساده‌‏سازى ‏بيش ‏از ‏حد ‏هر ‏دو، ‏يعنى ‏هم ‏آنچه ‏جعبه ‏به ‏منازل ‏مى‌‏آورد، ‏و ‏هم ‏نحوه‏ٔ ‏برخورد ‏کودکان ‏با ‏آن، ‏است.
‏برنامه‌‏هاى ‏تلويزيون ‏شامل ‏نمونه‌‏هاى ‏بسيارى ‏از ‏رفتارهاى ‏خوب ‏است. ‏برنامه‌‏هايى ‏که ‏در ‏آن ‏مردم ‏با ‏مهرباني، ‏جوانمردى ‏و ‏سخاوت ‏رفتار ‏مى‌‏کنند. ‏به‌‏همان ‏اندازه، ‏منطقى ‏به‌‏نظر ‏مى‌‏رسد ‏که ‏فرض ‏کنيم ‏اين ‏تصوير ‏نيز ‏نمونه‌‏هايى ‏در ‏اختيار ‏کودکان ‏قرار ‏مى‌‏دهند ‏تا ‏از ‏آن ‏کپى‌‏بردارى ‏کنند. ‏بنابراين، ‏در ‏اين ‏فصل ‏اين ‏پرسش ‏را ‏مطرح ‏خواهيم ‏کرد ‏که ‏آيا ‏تلويزيون ‏رفتارهاى ‏خوب ‏را ‏در ‏ميان ‏کودکان ‏ترويج ‏مى‌‏کند؟ ‏اگرچه ‏کارى ‏در ‏اين ‏زمينه ‏صورت ‏گرفته ‏است ‏به‌‏وسعت ‏کار ‏انجام ‏شده ‏در ‏زمينه ‏تأثير ‏خشونت ‏تلويزيون ‏بر ‏کودکان ‏نيست، ‏اما ‏تحقيقات ‏مهمى ‏وجود ‏دارد ‏که ‏روش‌‏هاى ‏مختلفى ‏را ‏نشان ‏مى‌‏دهد ‏که ‏تلويزيون ‏مى‌‏تواند ‏يا ‏بايد، ‏در ‏شرايط ‏خاص، ‏تأثيرات ‏بسيار ‏مفيد ‏و ‏مطلوبى ‏بر ‏کودکان ‏بگذارد.