دانلود مقاله مقاله كامل شنا

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 17 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏بسمه تعالي
‏تاریخچه شنا
‏ظهور و گسترش شنا، ریشه در احتیاجات عصر انقلاب صنعتی و شهرنشینی اواخر قرن نوزدهم ‏دارد. این توسعه ابتدا از انگلستان آغاز شد و از آنجا به قاره اروپا و آمریکا و ‏سرانجام به همه دنیا گسترش یافت.
‏اولین استخرهای سرپوشیده به ترتیب در شهرهای ‏لیورپول ‏۱۸۳۸‏، وین ‏۱۸۴۲‏ و برلین ‏۱۸۵۵‏ ساخته شد و بعد از آن اولین تشکیلات شنا شکل ‏گرفت.
‏در سال ‏۱۸۶۹‏ برخی از باشگاههای لندن به انجمن شنای «متروپولتین» پیوستند ‏که در سال ‏۱۸۷۴‏ به انجمن شنای بریتانیا تبدیل شد. در سال ‏۱۸۸۴‏ اتحادیه شنای آماتور ‏شکل گرفت و دو سال بعد با انجمن شنای بریتانیا تلفیق شده، «انجمن شنای آماتور ‏بریتانیا- ASA» ‏را پدید آوردند.
‏سرانجام با عبور کاپیتان متیو وب از کانال مانش ‏در سال ‏۱۸۷۵‏ و پدید آمدن باشگاهها و فدراسیونها در کشورهای مختلف اروپا، آمریکا و ‏استرالیا، شنا محبوبیت یافت وارتباطات و مسابقات بین‌المللی شروع‏‌‏ ‏شد.
‏در آن ‏زمان رشته‌های شنا تا بدین حد متنوع نبودند. تا مدتها شنای قورباغه و شناهایی که از ‏شنای قورباغه نشات گرفته بود مثل شنای زیربغل و شنای پشت حکمفرما بودند. بعدها شنای ‏انگلیسی پهلو دست بالا به وجود آمد که هنگام استراحت، دست بالا قرار می‌گرفت.
2
‏تروجن با مشاهده بومیان آمریکایی، استراحت دست را به تناوب، خارج از آب قرار ‏داد و این شنا را با یک ضربه پای قورباغه ترکیب کرد.
‏پیشرفت بعدی اجرای دو ضربه ‏پا در یک دور شنا بود یعنی یک ضربه در هر حرکت دست که موجب کوتاهتر و سریع شدن ‏حرکات دست شد. بعدها ضربه عمودی پا جایگزین ضربه پای شنای قورباغه شد و شنای کرال ‏سینه متولد شد. ریچارد کاویل استرالیایی این حرکت را در اوایل قرن بیستم با نام ‏ضربه کرال استرالیایی با چهار ضربه پا معرفی کرد و در سال ‏۱۹۵۶‏ هموطن او سسیل هیلی ‏این حرکات را به اروپا برد. در همین زمان کرال در آمریکا پیشرفت کرد و بالاخره شیوه ‏آمریکایی شش ضربه پا جهان را فتح کرد.
‏شنای پشت هم همین الگو را دنبال می‌کرد ‏تا سال ‏۱۹۰۸‏ شیوه سُنتی شنای پشت حاکم بود ولی از المپیک ‏۱۹۱۲‏ قهرمانان تنها کرال ‏پشت را اجرا کردند.
‏تا قبل از ساخت سکوی شیرجه، شناگران در آب «استارت» می‌زدند ‏یعنی قبل از شروع مسابقه در آب می‌ایستادند یا دراز می‌کشیدند.
‏در سال ‏۱۹۳۳‏ یک ‏آمریکایی به نام «هنری میوز» نوع جدیدی از شنای قورباغه را در مسابقات به نمایش ‏گذاشت او زمان استراحت (Recovery)‏، دست‌ها را مانند کرال سینه خارج از آب قرار ‏می‌داد و شنای پروانه را توسعه داد. نزدیک به دو دهه فرق زیادی بین این روش و ‏قورباغه قایل نبودند، کاربرد هر دو شیوه در شنای قورباغه بود و حتی شناگر می‌توانست ‏هنگام مسابقه یکی را به دیگری تبدیل کند. اما این شیوه درگیری‌های زیادی ایجاد کرد.
‏تا آنجا که مجله سویمینگ تایمز این‌گونه از المپیک ‏۱۹۴۸‏ لندن گزارش داد:
‏«‏ ‏توفان جدیدی وزیدن گرفته است که می‌تواند به شکاف درفینا منجر شود‏.‏»
‏هشدار ‏سویمینگ تایمز از آنجا بود که هفت نفر اول شنای ‏۲۰۰‏ متر قورباغه در فینالی که در ‏ویمبلی برگزار شد از شنای پروانه استفاده کرده بودند و به این ترتیب بگومگوهای ‏شدیدی در کنگره فینا بوجود آمد.