دانلود مقاله در مورد شاهراه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 116 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏از گفته هاي هرودت و نوشته هاي ديواني گنجينه‏‌‏ي تخت جمشيد بر مي
‏آيد که همه‏‌‏ي کشورها با شاهراه ها با پايتخت هاي شاهنشاهي در پيوند
‏بوده اند در نوشته هاي تخت جمشيد ، گذشته از راه مهم ميان شوش و
‏تخت جمشيد، راه هاي بلخ ، کرمان ، هند ، آراخوزيا و گندار، هرات ،
‏ساگارتيا ، ماد ، بابل، مصر و سارد‏‌‏ياد شده است پايتخت هاي شاهنشاهي
‏(پاسارگاد، پارسه شهر، شوش، بابل، همدان) با جاده هاي بزرگي که‏‌‏يک
‏چهار پهلويي را پديد مي آورد به هم پيوند مي خورده است که از ميان
‏آنها راه شوش به پارس شهر شناخته شده ترين است از شوش به همدان،
‏شاهراه از لرستان نمي گذشت، چراکه اين راه بد، باريک و شيبدار بوده
‏است، پس جاده‏ ‏ از دشت بابل و از بيستون به فلات ايران مي رفته است از
‏همدان جاده‏‌‏ي ديگري از گاباي (اسپهان) تا پارس مي آمد و تا بندر بوشهر
‏در خليج پارس امتداد داشت هم چنين پايتخت ها به همه‏‌‏ي کشورهاي
‏شاهنشاهي راه داشته اند در پاختر(شمال)، همدان از راگا (ري) و گرگان به
‏بلخ مي پيوست در نيمروز(جنوب)، پارس از کرمان به آراخوزيا و گندار و
‏از آنجا به دره‏‌‏ي سند‏‌‏يا بلخ مي رفته است در خوربران(غرب)، دو شاهراه
‏در آغاز از شوش به اربل رفته، از آنجا‏‌‏يکي از ارمنستان به آسياي کوچک و
‏به سارد مي رفته است و ديگري به سوي دمشق و مصر شاهراهي که از
‏شوش به سارد مي رفت مورد اشاره‏‌‏ي نويسندگان باستان است؛ اين راه که
‏بيش از دوهزار و ششصد کيلومتر درازا داشت و دربردارنده‏‌‏ي صدو‏‌‏يازده
‏ايستگاه و چاپارخانه بود را به گفته‏‌‏ي نويسندگان، کاروان ها در نود روز مي
‏پيمودند؛ در حالي که پيک هاي شاهانه‏ ‏‌‏يک هفته!
‏شاهراه ها اهميت راهبردي بسياري داشتند و لشکرکشي ها از شاهراه ها
‏انجام مي شد، زيرا که‏ ‏ انبار هاي آذوقه در اين راه ها موجود بود همچنين
‏شاهراه ها کمک شاياني به بازرگاني ميان کشوري مي کرد کارکنان دولتي
‏و چاپارها داراي گذرنامه اي بودند که به آنها امکان مي داد تا از امکانات
‏راه ها بهره برند شهربان ها موظف بودند در راه ها انبارهاي آذوقه
‏فراهم آورند در پي اين تدابير، به نوشته‏‌‏ي هرودت‏۵‏ ايرانيان بر روي جاده
‏ها انبارهاي آب تدارک ديدند، به احتمالي در مسير وصول به اين هدف
‏است که قدرت هخامنشي، کندن کاريز را در دامنه‏‌‏ي البرز تشويق مي کرد
‏تا ذخاير آب هميشگي‏ ‏ در بخش بزرگي از جاده اي که ماد را به آسياي
‏ميانه پيوند مي داد تامين کند
‏شاهراه ها بر خلاف راه هاي ديگر پهن بودند و براي ارابه هاي چ‏ه‏ارچرخه و
‏دوچرخه قابل استفاده؛ شاهراه ها جاده هاي خاکي و سنگفرشي بودند که از
‏آنها به خوبي نگهداري مي شد و در آنها نشانه هاي راهنما وجود داشت
‏اين راه ها از زيرسازي خوبي برخوردار بوده اند: جاده هاي ارابه رو‏ ‏ که با
‏پهناي‏ ‏ گز و با ملات قير‏‌‏يا ذغال براي جلوگيري از نم زمين در زير و سه
‏رده آجر مياني و‏‌‏ ‏يک رديف سنگ در بالا ساخته مي شد‏ ‏، حتي براي گذر
‏خودرو نيز مناسب مي نموده اند از شاهراه هاي ارابه رو، ارابه ها با
‏سرعت تاخت اسب مي گذشتند، چه هم جاده هموار بود و هم به نظر مي
‏آيد که چرخ ها آجدار بوده و از توغه (رينگ) و ماده اي نرم به جاي
‏لاستيک امروزين برخوردار بوده اس‏ت
‏درازاي شاهراه ها را به فرسنگ که مقياس درازاي ايراني، در حدود پنج و
‏چهار دهم کيلومتر بوده برآورد ميکردند درشاهراه ها کاروانسراها و
‏ايستگاه ها و پاسگاه هاي نگهباني، به فاصله اي معين وجود داشته است
‏اداره‏‌‏ي راه هايي به اين گستردگي که مستلزم افراد پرشمار و متخصص
‏است‏ ‏،‏‌‏ ‏يکي از جلوه هاي ‏روزگار هخامنشي است در برخي از نو‏شته هاي
‏ديواني پارسه به گروهي کارشناس براي نگهداري جاده هاي احداث شده و
‏گشايش جاده هاي نوين اشاره رفته است البته گاه براي تعمير و نگهداري
‏راه ها از ارتش بهره برداري مي شده است‏ ‏ رفت و آمد در شاهراه ها
‏زير نظارت دقيق کارگزران شاه بود، چراکه شاه مسئول استقرار امنيت و
‏نظم در شاهراه ها و حفظ مسافران را برعهده داشت از کثرت رفت و آمد
‏در راه ها مي توان به ميزان بالاي امنيت پي برد و در راه نيازي به مراقب
‏مس‏ل‏ح نبود و با شگفتي مي بينيم که دو مرد با هشت خدمه‏‌‏ي همراه، بدون
‏محافظ، باج بابل را به پارسه آورده اند
‏بخشي از جاده اي که ميان پارس و ماد بوده است در پارس‏‌‏يافت شده
‏است که در برخي جايها به بلنداي ده متر در سنگ کنده شده است به
‏بخشي از نوشته‏‌‏ي‏‌‏يک جهانگرد اروپايي درباره‏‌‏ي راه ميان پارس شهر و
‏پاسارگاد نظر مي افکنيم‏ ‏:
‏هنگامي که اندازه اي در تنگه‏‌‏ي پولوار راه پيموديم،‏ ‏ از‏‌‏يک سربالايي
‏سنگستاني بالا رفتيم و به “سنگ بر” درآمديم و سنگ بر راهي است که
‏نزديک ‏۲۰۰‏يا‏ ‏ ‏۳۰۰‏ يارد درازا دارد و آنرا در شکم سنگ پديد آورده اند،
‏به گونه اي که پايان آن، از کوه بيرون مي آيد و از آنسوي تنگه سربدر مي
‏آورد و پديدآوردن اين راه، از آنرو بوده که راه رسيدن به پارسه را
‏نزديکتر کنند تا بتوان زودتر از پاسارگاد بدانجا رفت‏‌‏يا برگش‏ت
‏زهي بر چيره دستي و کارداني مهندسان و استادکارهاي ايراني که در
‏هزاران سال پيش، چنين راهي را در ميان سنگ پديد آورده اند
‏هنگامي که سرگرم تماشاي سنگبر بودم؛ به نيروي انديشه، چندهزار سال به
‏گذشته رفتم و اين گونه انگاشتم که‌يک سوار با فر و شکوه که بر پشت
‏اسبي راهوار و بادپيما سوار شده، به تندي از اين راه مي گذرد که پيامي را
‏از پاسارگاد به بارگاه شاهنشاه در تخت جمشيد برساند و‌يا فرمان شاه را