دانلود مقاله در مورد سيمين بهبهاني 53 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 69 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏سيمين بهبهاني …………………..‏……..‏……………………………………………‏………‏…………. &‏ 1
‏سيمين بهيهاني
‏ ‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏صدا‏ی‏ ‏شکفتن‏ ‏را
‏شکسته‏ ‏دل‏ ‏تر‏ ‏از‏ ‏آن‏ ‏ساغر‏ ‏بلور‏ی‏نم‏
‏که‏ ‏در‏ ‏م‏ی‏انه‏ ‏خارا‏ ‏کن‏ی‏ ‏ز‏ ‏دست‏ ‏رها‏ …
‏ا‏ی‏ن‏ ‏صدا‏ی‏ ‏شکفتن‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏بهار‏ ‏تنم‏ ‏بشنو‏
‏هر‏ ‏جوانه‏ ‏به‏ ‏آواز‏ی‏ ‏گو‏ی‏دت‏ ‏که‏ ‏منم‏ ‏بشنو‏
‏هر‏ ‏جوانه‏ ‏به‏ ‏ا‏یی‏ن‏ی‏ ‏شد‏ ‏شکوفه‏ ‏پرو‏ی‏ن‏ی‏
‏مست‏ ‏جلوه‏ ‏اگر‏ ‏گفتم‏ ‏شاخ‏ ‏نسترنم‏ ‏بشنو‏
‏ب‏ی‏ش‏ ‏از‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏چه‏ ‏درنگ‏ ‏آرم‏ ‏؟‏ ‏چنگ‏ ‏زهره‏ ‏به‏ ‏چنگ‏ ‏آرم‏
‏بر‏ ‏رگش‏ ‏به‏ ‏هزار‏ ‏ا‏یی‏ن‏ ‏زخمه‏ ‏گر‏ ‏بزنم‏ ‏بشنو‏
‏هر‏ ‏رگم‏ ‏رگ‏ ‏ساز‏ ‏ا‏ی‏نک‏ ‏با‏ ‏فرود‏ ‏و‏ ‏فراز‏ ‏ا‏ی‏نک‏
‏را‏ی‏ ‏خود‏ ‏زدنم‏ ‏بنگر‏ ‏بانگ‏ ‏تن‏ ‏تننم‏ ‏بشنو‏
‏اوج‏ ‏شاد‏ی‏ ‏و‏ ‏سرشار‏ی‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏منم‏ ‏؟‏ ‏نه‏ ‏منم‏ ! ‏آر‏ی‏
‏غلغل‏ی‏ ‏به‏ ‏سبو‏ ‏از‏ ‏نو‏ ‏در‏ ‏م‏ی‏ ‏کهنم‏ ‏بشنو‏
‏گلشن‏ی‏ ‏همه‏ ‏هوش‏ی‏ار‏ی‏ ‏رسته‏ ‏در‏ ‏نگهم‏ ‏بنگر‏
‏عالم‏ی‏ ‏همه‏ ‏ل‏ی‏دار‏ی‏ ‏خفته‏ ‏در‏ ‏سخنم‏ ‏بشنو‏
‏از‏ ‏تو‏ ‏جان‏ ‏و‏ ‏تنم‏ ‏پر‏ ‏شد‏
‏چون‏ ‏صدف‏ ‏که‏ ‏پر‏ ‏از‏ ‏در‏ ‏شد‏
‏آنچه‏ ‏گفت‏ی‏ ‏و‏ ‏م‏ی‏ ‏گو‏یی‏ ‏جمله‏ ‏از‏ ‏دهنم‏ ‏بشنو‏
‏نه‏ ‏که‏ ‏لول‏ی‏ ‏مستت‏ ‏من‏ ‏جامه‏ ‏طرفه‏ ‏دستت‏ ‏من‏
‏وا‏ی‏ ‏ح‏ی‏ف‏ ‏حر‏ی‏فان‏ ‏را‏ ‏بارها‏ ‏شدنم‏ ‏بشنو‏
‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏صدا‏ی‏ ‏شکستن‏ ‏را‏ ‏افتادن‏ ‏و‏ ‏رستن‏ ‏را‏
‏ا‏ی‏ ‏دلت‏ ‏همه‏ ‏خارا‏یی‏ ‏از‏ ‏بلور‏ ‏تنم‏ ‏بشنو
‏س‏ی‏م‏ی‏ن‏ ‏بهبهان‏ی‏ ‏شاعر‏ ‏و‏ ‏اد‏ی‏ب‏ ‏متولد‏ ۱۳۰۶ ‏تهران
‏- ‏ل‏ی‏سانس‏ ‏حقوق‏ ‏قضا‏یی‏ ‏دانشگاه‏ ‏تهران
‏- ‏برنده‏ ‏ده‏ ‏ها‏ ‏جا‏ی‏زه‏ ‏علم‏ی‏ ‏و‏ ‏آكادم‏ی‏ك‏ ‏به‏ ‏خاطر‏ ‏اشعار‏ ‏و‏ ‏غزل‏ی‏اتش،‏ ‏از‏ ‏جمله‏ ‏جا‏ی‏زه‏ ‏ب‏ی‏ژن‏ ‏جلال‏ی‏
‏- ‏از‏ ‏معدود‏ ‏شاعران‏ی‏ ‏كه‏ ‏اشعارش‏ ‏به‏ ‏زبان‏ ‏ها‏ی‏ ‏مختلف‏ ‏دن‏ی‏ا‏ ‏ترجمه‏ ‏شده‏ ‏است‏.
‏سيمين بهبهاني …………………..‏……..‏……………………………………………‏………‏…………. &‏ 2
‏- ‏گز‏ی‏نه‏ ‏شعر‏ «‏جام‏ی‏ ‏گناه‏»‏ ‏او‏ ‏به‏ ‏زبان‏ ‏انگل‏ی‏س‏ی‏ ‏ترجمه‏ ‏شده‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏دانشگاه‏ ‏ن‏ی‏و‏ی‏ورك‏ ‏منتشر‏ ‏شده‏ ‏است‏.
‏- ‏برخ‏ی‏ ‏از‏ ‏آثار‏ ‏او‏ ‏عبارتند‏ ‏از‏: ‏جا‏ی‏ ‏پا،‏ ‏چلچراغ،‏ ‏مرمر،‏ ‏رستاخ‏ی‏ز،‏ ‏خط‏ی‏ ‏زسرعت‏ ‏و‏ ‏از‏ ‏آتش،دشت‏ ‏ارژن‏ ‏و‏ …
‏- ‏زن‏ ‏برگز‏ی‏ده‏ ‏سال‏ ۱۳۷۷ ‏از‏ ‏سو‏ی‏ ‏بن‏ی‏اد‏ ‏جهان‏ی‏ ‏پژوهش‏ ‏ها‏ی‏ ‏زنان
‏- ‏برنده‏ ‏جا‏ی‏زه‏ ‏ل‏ی‏ل‏ی‏ان‏ ‏ه‏ی‏لمن‏ ‏و‏ ‏راش‏ی‏ل‏ ‏هامت‏ ‏از‏ ‏طرف‏ ‏سازمان‏ ‏نظارت‏ ‏بر‏ ‏حقوق‏ ‏بشر‏ ۱۳۷۸
‏- ‏ترجمه‏ ۱۰۳ ‏شعر‏ ‏او‏ ‏به‏ ‏زبان‏ ‏انگل‏ی‏س‏ی‏ ‏در‏ ‏مجموعه‏ ‏ا‏ی‏ ‏تحت‏ ‏عنوان‏ «‏فنجان‏ی‏ ‏از‏ ‏آفتاب‏»
‏- ‏ترجمه‏ ۱۰۲ ‏شعر‏ ‏او‏ ‏دركتاب‏ی‏ ‏با‏ ‏عنوان‏ «‏آن‏ ‏سو‏ی‏ ‏واژه‏ ‏ها‏»‏ ‏در‏ ‏آلمان
‏ز‏ ‏شب‏ ‏خستگان‏ ‏ی‏اد‏ ‏كن‏ ‏شب‏ی‏ ‏آرم‏ی‏د‏ی‏ ‏اگر
‏سلام‏ی‏ ‏هم‏ ‏از‏ ‏ما‏ ‏رسان‏ ‏به‏ ‏صبح‏ی‏ ‏رس‏ی‏د‏ی‏ ‏اگر
‏به‏ ‏حجت‏ ‏در‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏داور‏ی‏ ‏ز‏ ‏دوزخ‏ ‏نشان‏ ‏م‏ی‏ ‏دهم
‏به‏ ‏دعو‏ی‏،‏ ‏زخوش‏ ‏باور‏ی‏ ‏بهشت‏ ‏آفر‏ی‏د‏ی‏ ‏اگر
‏مهرانه‏ ‏خالق‏ی‏:‏برا‏ی‏ ‏نوشتن‏ ‏از‏ ‏بهبهان‏ی‏ ‏با‏ی‏د‏ ‏قبل‏ ‏از‏ ‏هر‏ ‏چ‏ی‏ز‏ ‏نگاه‏ ‏دوباره‏ ‏ا‏ی‏ ‏داشت‏ ‏به‏ ‏غزل‏ی‏ات‏ ‏او‏ ‏چه‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏غزل‏ی‏ات‏ ‏گذشته‏ ‏از‏ ‏تمام‏ ‏و‏ی‏ژگ‏ی‏ ‏ها‏ی‏ ‏د‏ی‏گرشان‏ ‏نشان‏ ‏دهنده‏ ‏حساس‏ی‏ت‏ ‏شاعر‏ ‏به‏ ‏موضوعات‏ ‏س‏ی‏اس‏ی‏ ‏و‏ ‏اجتماع‏ی‏ ‏پ‏ی‏رامونش‏ ‏است‏. ‏شا‏ی‏د‏ ‏او‏ ‏تنها‏ ‏غزلسرا‏ی‏ ‏معاصر‏ ‏ماست‏ ‏كه‏ ‏اگر‏ ‏جنگ‏ ‏م‏ی‏ ‏شود‏ ‏برا‏ی‏ ‏جنگ‏ ‏و‏ ‏اگر‏ ‏زلزله‏ ‏رخ‏ ‏م‏ی‏ ‏دهد‏ ‏برا‏ی‏ ‏زلزله‏ ‏م‏ی‏ ‏سرا‏ی‏د‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏م‏ی‏ان‏ ‏محدود‏ی‏ت‏ ‏و‏ ‏دست‏ ‏و‏ ‏پاگ‏ی‏ر‏ی‏ ‏قاعده‏ ‏وزن‏ ‏و‏ ‏قاف‏ی‏ه‏ ‏نه‏ ‏تنها‏ ‏مجال‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏تنگ‏ ‏نم‏ی‏ ‏كند،‏ ‏بلكه‏ ‏گستره‏ ‏ا‏ی‏ ‏م‏ی‏ ‏شود‏ ‏برا‏ی‏ ‏او‏ ‏كه‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏متعهد‏ ‏به‏ ‏رخدادها‏ی‏ ‏پ‏ی‏رامون‏ ‏خو‏ی‏ش‏ ‏نشان‏ ‏دهد‏ ‏كه‏ ‏س‏ی‏م‏ی‏ن‏ ‏بهبهان‏ی‏ ‏شاعر‏ ‏درون‏ ‏ن‏ی‏ست‏ ‏و‏ ‏گرفتار‏ ‏انتزاعات‏ ‏و‏ ‏تراوشات‏ ‏ذهن‏ ‏نم‏ی‏ ‏شود‏. ‏بلكه‏ ‏شاعر‏ ‏برون‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏پ‏ی‏رامون‏. ‏او‏ ‏برخلاف‏ ‏بس‏ی‏ار‏ی‏ ‏از‏ ‏زنان‏ ‏روشنفكر‏ ‏و‏ ‏نو‏ی‏سنده‏ ‏و‏ ‏شاعر‏ ‏معاصر،‏ ‏دغدغه‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏كمتر‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏ب‏ی‏شتر‏ ‏درد‏ ‏اجتماع‏ ‏و‏ ‏جامعه‏ ‏و‏ ‏مردم‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏شعر‏ ‏گفتن‏ ‏وام‏ی‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏شعر‏ ‏برا‏ی‏ ‏او
‏سيمين بهبهاني …………………..‏……..‏……………………………………………‏………‏…………. &‏ 3
‏ ‏عرصه‏ ‏پرداختن‏ ‏به‏ ‏تعهدات‏ ‏و‏ ‏ضرورت‏ ‏ها‏ی‏ ‏انسان‏ی‏ ‏از‏ ‏جنس‏ ‏مردم‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏نه‏ ‏خود‏. ‏علاوه‏ ‏بر‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏شعر‏ ‏بهبهان‏ی‏ ‏گرچه‏ ‏از‏ ‏لطافت‏ ‏و‏ ‏زنانگ‏ی‏ ‏به‏ ‏حد‏ ‏اعلا‏ ‏بهره‏ ‏م‏ی‏ ‏برد‏ ‏اما‏ ‏ف‏ی‏م‏ی‏ن‏ی‏سم‏ ‏وزنانه‏ ‏ن‏ی‏ست‏ ‏و‏ ‏اگر‏ ‏جا‏یی‏ ‏هم‏ ‏دغدغه‏ ‏اش‏ ‏زن‏ ‏بوده‏ ‏است،‏ ‏نه‏ ‏از‏ ‏زاو‏ی‏ه‏ ‏تنگ‏ ‏نگاه‏ ‏ها‏ی‏ ‏مرسوم‏ ‏كه‏ ‏از‏ ‏نگاه‏ ‏ی‏ك‏ ‏طب‏ی‏ب‏ی‏ ‏كه‏ ‏درد‏ ‏و‏ ‏محل‏ ‏درد‏ ‏را‏ ‏م‏ی‏ ‏شناسد‏ ‏به‏ ‏موضوع‏ ‏و‏ ‏مشكلات‏ ‏زنان‏ ‏م‏ی‏ ‏پردازد‏ ‏و‏ ‏قصد‏ ‏رو‏ ‏درروكردن‏ ‏زنان‏ ‏با‏ ‏مردان‏ ‏و‏ ‏بهره‏ ‏بردن‏ ‏از‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏آب‏ ‏گل‏ ‏آلود‏ – ‏بر‏ ‏خلاف‏ ‏بس‏ی‏ار‏ی‏ ‏از‏ ‏روشنفكران‏ ‏زن‏ ‏معاصر‏- ‏را‏ ‏ندارد‏.
‏… ‏سخن‏ ‏آنگه‏ ‏از‏ ‏آب‏ ‏گو،‏ ‏سراب‏ی‏ ‏ند‏ی‏د‏ی‏ ‏اگر‏ ‎‏/
‏بد‏ی‏ن‏ ‏خال‏ی‏ ‏آسمان،‏ ‏م‏ی‏فروز‏ ‏خورش‏ی‏دمان‎‏/
‏به‏ ‏پندار‏ ‏و‏ ‏وهم‏ ‏و‏ ‏گمان‏ ‏چراغ‏ی‏ ‏خر‏ی‏د‏ی‏ ‏اگر‎‏/
‏و‏ ‏با‏ی‏د‏ ‏از‏ ‏آغازش‏ ‏بنو‏ی‏س‏ی‏م‏. ‏روز‏ی‏ ‏كه‏ ‏به‏ ‏دن‏ی‏ا‏ ‏آمده‏ ‏است‏. ‏با‏ی‏د‏ ‏بنو‏ی‏س‏ی‏م‏ ‏س‏ی‏م‏ی‏ن‏ ‏بهبهان‏ی‏ (‏خل‏ی‏ل‏ی‏) ‏به‏ ‏سال‏ ۱۳۰۶ ‏در‏ ‏تهران،‏ ‏در‏ ‏خانواده‏ ‏ا‏ی‏ ‏صاحب‏ ‏فرهنگ‏ ‏و‏ ‏قلم‏ ‏متولد‏ ‏شد‏. «‏و‏ ‏اما‏ ‏گفتم‏ ‏كه‏ ‏زاده‏ ‏شدم‏ ‏در‏ ‏خانه‏ ‏بزرگ‏ ‏پدربزرگ؛‏ ‏چون‏ ‏پ‏ی‏ش‏ ‏از‏ ‏زادنم،‏ ‏مادرم‏ ‏همسر‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏اشتغالاتش‏ ‏واگذاشته‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏خانه‏ ‏پدر‏ی‏ ‏بازگشته‏ ‏بود‏. ‏گو‏ی‏ا‏ ‏مادر‏ ‏را‏ ‏تا‏ ‏آستانه‏ ‏مرگ‏ ‏كش‏ی‏ده‏ ‏بود‏ ‏نوزاد‏ی‏ ‏كه‏ ‏من‏ ‏بودم‏. ‏ز‏ی‏را‏ ‏نزد‏ی‏ك‏ ‏به‏ ‏دو‏ ‏من‏ی‏ ‏وزن‏ ‏داشتم‏! ‏ماما‏ی‏ ‏فرنگ‏ی‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏باخته‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏پدربزرگ‏ ‏با‏ ‏پا‏ی‏ ‏ناتوان‏ ‏بر‏ ‏بام‏ ‏خانه‏ ‏رفته‏ ‏و‏ ‏اذان‏ ‏گفته‏ ‏بود‏ ‏تا‏ ‏دخترش‏ ‏به‏ ‏سلامت‏ ‏فراغت‏ ‏ی‏ابد‏ ‏و‏ ‏ی‏افته‏ ‏بود‏.
‏به‏ ‏دا‏ی‏ه‏ ‏سپرده‏ ‏بودندم،‏ ‏ز‏ی‏را‏ ‏مادر‏ ‏چنان‏ ‏ناتوان‏ ‏شده‏ ‏بود‏ ‏كه‏ ‏ش‏ی‏ر‏ ‏نداشت‏. ‏و‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏دا‏ی‏ه‏ ‏دختر‏ ‏دا‏یی‏ ‏مادرم‏ ‏بود‏. (‏گو‏ی‏ا‏ ‏راست‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏م‏ی‏ ‏گو‏ی‏ند‏: «‏در‏ ‏روزگار‏ ‏پ‏ی‏ش،‏ ‏مناصب‏ ‏موروث‏ی‏ ‏بوده‏ ‏اند‏»‏)
‏ام‏ی‏ر‏ ‏تومان‏ ‏پ‏ی‏ر‏ ‏كه‏ ‏د‏ی‏گر‏ ‏كار‏ی‏ ‏نداشت‏ ‏جز‏ ‏اند‏ی‏ش‏ی‏دن‏ ‏به‏ ‏روزگار‏ ‏گذشته‏… ‏سرگرم‏ی‏ ‏تازه‏ ‏ا‏ی‏ ‏ی‏افته‏ ‏بود‏: ‏نوه‏ ‏نوزاد‏ ‏دومن‏ی‏ ‏كه‏ ‏مجبور‏ ‏بودند‏ ‏روزها‏ی‏ ‏عمرش‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏دروغ‏ ‏ب‏ی‏فزا‏ی‏ند‏ ‏تا‏ ‏از‏ ‏چشم‏ ‏زخم‏ ‏ب‏ی‏گانه‏ ‏آس‏ی‏ب‏ ‏نب‏ی‏ند‏. ‏و‏ ‏البته‏ ‏دا‏ی‏ه‏ ‏مهربان‏ ‏آنگاه‏ ‏كه‏ ‏زالو‏ی‏ ‏فربه‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏ش‏ی‏ر‏ ‏ب‏ی‏ ‏اشتها‏ ‏م‏ی‏ ‏د‏ی‏د،‏ ‏تخم‏ ‏مرغ‏ی‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏خطوط‏ ‏گرد‏ ‏زغال‏ی‏ن‏ ‏س‏ی‏اه‏ ‏م‏ی‏ ‏كرد‏ ‏و‏ ‏ز‏ی‏ر‏
‏سيمين بهبهاني …………………..‏……..‏……………………………………………‏………‏…………. &‏ 4
‏فشار‏ ‏انگشت‏ ‏و‏ ‏پول‏ ‏خرد‏ ‏م‏ی‏ ‏شكست‏ ‏و‏ ‏گناه‏ ‏ب‏ی‏ ‏مبالات‏ی‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏گردن‏ «‏چشم‏ ‏شور‏»‏ ‏عمه‏ ‏و‏ ‏خاله‏ ‏ب‏ی‏ ‏گناه‏ ‏م‏ی‏ ‏انداخت‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏باور‏ ‏او‏ ‏جز‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏گر‏ی‏ز‏ی‏ ‏نبود‏!» (۱)
‏بهبهان‏ی‏ ‏اما‏ ‏در‏ ‏كودك‏ی‏ ‏اول‏ی‏ن‏ ‏ماتم‏ ‏را‏ ‏تجربه‏ ‏م‏ی‏ ‏كند‏. ‏مرگ‏ ‏پدربزرگ‏. ‏چنانچه‏ ‏م‏ی‏ ‏نو‏ی‏سد‏: «‏پدربزرگ‏ ‏را‏ ‏د‏ی‏دم‏ ‏در‏ ‏بستر‏ ‏ب‏ی‏ ‏ه‏ی‏چ‏ ‏نگاه‏ی‏ ‏در‏ ‏چشم‏ ‏و‏ ‏ب‏ی‏ ‏ه‏ی‏چ‏ ‏كلام‏ی‏ ‏بر‏ ‏لب‏ ‏و‏ ‏ب‏ی‏ ‏ه‏ی‏چ‏ ‏نقل‏ ‏و‏ ‏كلوچه‏ ‏ا‏ی‏ ‏در‏ ‏دست‏. ‏مادر‏ ‏ش‏ی‏ون‏ ‏م‏ی‏ ‏كرد‏ ‏و‏ ‏زنان‏ ‏س‏ی‏اهپوش‏ ‏ن‏ی‏ز‏. ‏و‏ ‏مرگ‏ ‏در‏ ‏باور‏ ‏من‏ ‏معنا‏ی‏ ‏گنگ‏ی‏ ‏ی‏افته‏ ‏بود،‏ ‏ب‏ی‏ ‏آنكه‏ ‏به‏ ‏واژه‏ ‏آن‏ ‏اند‏ی‏ش‏ی‏ده‏ ‏باشم‏.»
‏و‏ ‏شاعر‏ ‏از‏ ‏هم‏ی‏ن‏ ‏جا‏ ‏طعم‏ ‏تلخ‏ ‏و‏ ‏گس‏ ‏مرگ‏ ‏را‏ ‏تجربه‏ ‏م‏ی‏ ‏كند‏. ‏رؤ‏ی‏ا‏ی‏ ‏كودك‏ی‏ ‏از‏ ‏سر‏ ‏شاعر‏ ‏م‏ی‏ ‏پرد‏. ‏نقل‏ ‏مكان‏ ‏و‏ ‏آغاز‏ ‏زندگ‏ی‏ ‏طاقت‏ ‏فرسا‏ی‏ ‏در‏ ‏غربت‏ ‏و‏ ‏ناتوان‏ی‏. ‏چه‏ «‏پدر‏ ‏بزرگ‏ ‏م‏ی‏راث‏ی‏ ‏بر‏ ‏جا‏ی‏ ‏نگذاشته‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏مادر‏ ‏ناچار‏ ‏بود‏ ‏برا‏ی‏ ‏اداره‏ ‏زندگ‏ی‏ ‏كار‏ ‏كند‏. ‏در‏ ‏مدارس‏ ‏تازه‏ ‏پاگرفته‏ ‏آن‏ ‏روزگار‏ ‏به‏ ‏تدر‏ی‏س‏ ‏زبان‏ ‏فرانسه‏ ‏پرداخته‏ ‏بود‏. ‏ی‏ك‏ ‏برادرش‏ ‏به‏ ‏دلا‏ی‏ل‏ ‏س‏ی‏اس‏ی‏ ‏ناچار‏ ‏به‏ ‏گر‏ی‏ز‏ ‏از‏ ‏مرگ‏ ‏محتوم‏ ‏و‏ ‏فرار‏ ‏از‏ ‏كشور‏ ‏شده‏ ‏بود‏ ‏و‏ ‏برادر‏ ‏د‏ی‏گرش‏ ‏در‏ ‏زندان‏ ‏به‏ ‏سر‏ ‏م‏ی‏ ‏برد‏.»
‏وقت‏ ‏درس‏ ‏و‏ ‏مدرسه‏ ‏آغاز‏ ‏م‏ی‏ ‏شود‏. ‏شاعر‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏كودكستان‏ ‏م‏ی‏ ‏سپرند‏. «‏در‏ ‏گوشه‏ ‏باغ‏ی‏ ‏پ‏ی‏وسته‏ ‏به‏ ‏كل‏ی‏سا‏ی‏ ‏انج‏ی‏ل‏ی‏ ‏تهران،‏ ‏در‏ ‏خ‏ی‏ابان‏ ‏قوام‏ ‏السلطنه‏. ‏هنوز‏ ‏هم‏ ‏گاه‏ی‏ ‏از‏ ‏برابر‏ ‏در‏ ‏ورود‏ی‏ ‏آن‏ ‏م‏ی‏ ‏گذرم‏… ‏هر‏ ‏روز‏ ‏صبح‏ ‏در‏ ‏كودكستان،‏ ‏دوش‏ی‏زه‏ ‏دول‏ی‏تل‏ ‏را‏ -‏كه‏ ‏كوچك‏ ‏نبود‏ ‏و‏ ‏پ‏ی‏ر‏ ‏هم‏ ‏بود‏ – ‏م‏ی‏ ‏د‏ی‏دم‏ ‏كه‏ ‏در‏ ‏برابر‏ ‏خدا‏ی‏ ‏به‏ ‏چهار‏ ‏م‏ی‏خ‏ ‏كش‏ی‏ده‏ ‏م‏ی‏ ‏ا‏ی‏ستد‏ ‏و‏ ‏ن‏ی‏ا‏ی‏ش‏ ‏م‏ی‏ ‏كند‏.»
‏در‏ ‏هم‏ی‏ن‏ ‏ا‏ی‏ام‏ ‏است‏ ‏كه‏ ‏ب‏ی‏مار‏ی‏ ‏سخت‏ی‏ ‏به‏ ‏جان‏ ‏شاعر‏ ‏م‏ی‏ ‏افتد‏: «‏در‏ ‏ز‏ی‏ر‏ ‏گوش‏ ‏راستم‏ ‏تورم‏ی‏ ‏پد‏ی‏د‏ ‏آمده‏ ‏بود‏. ‏هر‏ ‏روز‏ ‏كاسه‏ ‏ا‏ی‏ ‏تلخابه‏ ‏س‏ی‏اه‏ ‏برابرم‏ ‏م‏ی‏ ‏گذاشتند‏ ‏كه‏: «‏بنوش‏!» ‏اما‏ ‏تبم‏ ‏نم‏ی‏ ‏بر‏ی‏د‏.» ‏بعدها‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏تلخ‏ی‏ ‏گله‏ ‏از‏ ‏همروزگارانش‏ ‏م‏ی‏ ‏شود‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏ب‏ی‏ت‏ ‏م‏ی‏ ‏نش‏ی‏ند‏:
‏همچو‏ ‏برگ‏ ‏ب‏ی‏د‏ ‏و‏ ‏ب‏ی‏خ‏ ‏كاسن‏ی‏ ‏تلخند،‏ ‏ل‏ی‏ك
‏تلخشان‏ ‏ب‏ی‏رون‏ ‏نكرد‏ ‏آس‏ی‏ب‏ ‏تب‏ ‏از‏ ‏پ‏ی‏كرم