ترجمه خط تلفن قرمز (گیل بلیج)

ترجمه خط تلفن قرمز (گیل بلیج)

ترجمه خط تلفن قرمز (گیل بلیج) در 20 صفحه ورد قابل ویرایش

خط تلفن قرمز

گیل بلیچ
تعریف

خطوط تلفن قرمز ، از آغازشان در سال 1968 به رشد در تعداد و وضوح مفهومی عملكردها و اهدافشان ادامه داده اند . خطوط تلفن قرمز ، خدمات تلفنی اضطراری برای افراد در بحران هستند كه یك گوش شنوا و در مواقع لزوم ، ارجاع به سازمانها و حمایت هایی تخصصی را فراهم می كنند . هدفشان كمك به تلفن كننده در حل مناسب بحران جاری و بحرانهای آینده با بسیج كردن مهارت های حل مشكلش می باشد . گوش دادن ، فهمیدن و فراهم كردن حمایت بخش های مهم این فرآیند هستند . خدمات خط تلفن قرمز كه توسط بیمارستانها ، سازمانهای سلامت روان ، دانشكده ها و غیره تاسیسی شده اند ، ویژگیهای مشترك زیر را دارند : 1 ) آنها در طول تعطیلات و ساعات شب ، زمانی كه موسسات حمایتی رایج بسته هستند ، فعالیت می كنند .2 ) در آنها كارمندان غیر حرفه ای و فرا حرفه‌ای كار می كنند .3 ) آنها تماس هایی از هر كس در جامعه و در مورد هر موضوعی كه تلفن كننده ارائه كند را می پذیرند و 4 ) آنها توصیه ، اطلاعات و خدمات ارجاعی ارائه می كنند .
تاریخچه

تاریخچه خطوط تلفن قرمز كوتاه است تا جائیكه قدیمیترین آنها به ندرت عمرشان به یك دهه می رسد . یكی از اولین خطوط تلفن قرمز از مركز جلوگیری از خودكشی لوس‌آنجلس شكل گرفت . در پاسخ به افراد مشكل دار كه با گستره وسیعی از مشكلات عاطفی و اجتماعی تماس می گرفتند ، این مركز محدوده فعالیت های خود را گسترش داد تا رویا رویی با هر مشكلی را – از تنهایی تا حاملگی تا مصرف مواد – كه تماس گیرنده عنوان می كند ، در برگیرد . خطوط تلفن قرمز به سرعت در تمام ایالات متحده گسترش یافت . بعضی از آنها توسط سازمانهای دولتی و خصوصی راه اندازی شد . بقیه نیز با سرمایه های كم راه اندازی شد كه خودشان را به عنوان قسمتی از جریان ضدفرهنگی می‌دانستند و پول ها و مداخلات درمانی ، متخصصان سلامت روان را رد می كردند. در حال حاضر، خطوط تلفن قرمز به حضور خود در جامعه ادامه می دهد و بیشتر با تعریف سنتی سلامت روان یكپارچه می شود .
فن

خدمات تلفن قرمز ، در مدل مداخلات كه توسط جرالد كاپلان ( 1961 ) حمایت شد ، بسیار مورد قبول واقع شده است . بر طبق عقیده كاپلان ، یك بحران . زمانی رخ می دهد كه یك فرد با مانعی برسر راه اهداف مهم زندگی برخورد می كند كه به نظر می آید با به كار بردن روش های حل مشكل مرسوم او غیر قابل رفع باشد . یك دوره ای از نابسامانی رخ می دهد كه در طی آن فرد تلاش های ناموفق زیادی برای حل مشكل انجام می دهد تا اینكه سرانجام نوعی سازگاری به دست می آید . مداخله بحران ، یك سری فعالیت هایی است كه طراحی شده اند تا به گونه ای بر مرحله بحران اثر بگذارند كه نتیجه سازگارانه تری ، چیزی كه فرد دارای مشكل به آن بیشترین علاقه را دارد ، رخ می دهد . راه حل مطلوب بحران جاری باید مكانیسم های رویا رویی را به گونه ای قوی كند كه فرد بتواند با بحرانهای آینده هم بهتر كنار بیاید .

خطوط تلفن قرمز با استفاده از نظریه مداخله در بحران به عنوان یك اصل جامع ، تلاش دارد تا برای یك فرد حمایت های متعدد و متنوعی را كه برای را حل موفقیت آمیز بحران او لازم است ، فراهم كند . فنون خاص مداخله توسط راپاپورت ( 1962 ) مشخص شده است . متخصص بحران باید 1 ) مشكلی را كه منجر به تماس برای كمك شده است را روشن سازد . 2 ) پذیرش روشنی از احساس نابسامانی ( احساسات ، حالات ) ، نگرش های غیرمنطقی و پاسخهای منفی داشته باشد . 3 ) از منابع بین فردی و سازمانی ، برای فراهم كردن حمایت استفاده كند و انرژی خود را بسیج كند تا به دیگران دسترسی داشته باشد . و 4) بداند كه او تنها منبع در دسترس نیست . راپاپورت همچنین چهار اصل گسترده كه یك متخصص می تواند بعد از درك و توافق بر سر مشكل از
آنها استفاده كند را فهرست كرده است : 1) تمركز صریح روی بحران را حفظ كنید . 2 ) با مهارت شناختی كمك كنید 3) اطلاعات و آموزش های پایه را ارائه دهید . 4) پلی به منابع دیگر جامعه بزنید . فهرست اولیه راپایورت عموما از ارائه حمایت عاطفی و مشاوره به یك فرد صحبت می كند ، در حالیكه فهرست دوم او در رابطه با آشنا كردن فرد با اطلاعات است . این دو عملكرد ( مشاوره و ارائه اطلاعات ) هسته خدمات خطوط تلفن قرمز هستند كه به افراد در بحران ارائه می شود .

در مقایسه با درمانهای دیگر كه به طور مرسوم چهره به چهره برگزار می شوند خطوط تلفن قرمز ، منحصرا برای دستیابی به افرادی كه در بحران هستند ، مناسب است . خطوط تلفن قرمز می توانند تماس را بدون انتظار برای یك قرار ملاقات ، توسط تلفن برقرار كنند ؛ آنها همچنین می توانند در تعطیلات و شبها ، زمانهایی كه اغلب سازمانهای یاری دهنده ، غیرقابل دسترس هستند ، در دسترس باشند . خطوط تلفن قرمز از دیگر روش های درمانی فرق می كند ، زیرا آنها گمنامی مراجعانشان را، كه مخصوصا برای جمعیت نوجوان جذاب است ، حفظ می كنند و برای مراجع كنترل زیادی بر فرایند فراهم می كنند ، طوری كه او می تواند هر وقت كه خواست ، تلفن را قطع كند .
كابردها

عملكرد اصلی خطوط تلفن قرمز ، فراهم كردن خدماتی برای افرادی است كه در غیر اینصورت خود را در معرض مراقبت متخصصان سلامت روان قرار نمی دهند . خطوط تلفن قرمز یك جایگزین برای درمان رودر رو نیست ولی به شكل امیدوارانه ای ، یك نقطه ورود به شبكه ارائه سلامت روان محسوب می شود . تماس گیرنده معمول خطوط تلفن قرمز ، یك فرد نوجوان است كه تنها یا افسرده است یا در ارتباط با خانواده یا دوستان مشكل دارد و به یك سازمان اجتماعی آشنا برای مشاوره پا نمی گذارد .

سوالات در مورد تاثیر خدمات خطوط تلفن قرمز به وجود آمده و تلاش هایی نیز برای ارزیابی متخصصان این خدمات صورت گرفته است ( تنلی ، 1972 ؛ بلنگر ،1973 ) . اما به علت مشكلاتی كه در دستیابی به نمونه های تماس گیرنده همكاری خطوط تلفن قرمز و ابزار اندازه گیری دقیق وجود دارد ، مطالعاتی صورت نگرفته است .

ازدیاد سریع خطوط تلفن قرمز و اندازه زیاد تماس هایی كه دریافت می شود ، نشان می دهد كه این خدمات نیازهای جامعه را برآورده می سازد . به علاوه هزینه پایین آن و فوایدی كه برای خود متخصصان خطوط تلفن قرمز دارد به نظر تحقیق مستمر و گسترش خدمات تلفن مداخله در بحران را توجیه می كند .

روان درمانی خواب نمادین

سی . اسكات ماس

تعریف

رواندرمانی خواب نمادین روشی است كه از هیپنوتیزم برای هدایت مراجع به تفسیر مواد نمادین پرانرژی احساسی‌اش ( تخیلات و خواب های شبانه اش ) به عنوان یك وسیله كمك و تسهیل كننده درمان موثر استفاده می كند .
تاریخچه

زمانی كه فروید تفسیر رویاها ( 1900 ) را منتشر ساخت . او رویاها را “شاهراهی به ناهشیاری ” خواند .در مقدمه چاپ های بعد او نوشت . “ روان آگاهی برای انسان اتفاق می افتد ولی فقط یكبار در طول عمر ” . در همان زمان او شاكی بود كه تنها مدرك تجربی كه تا آن زمان به دست آمده ، توسط یك پزشك ، اسكروتر ( 1911 ) بود كه از هیپنوتیزم به عنوان یك فن در بررسی رویاها استفاده كرده است . بعدها دو پزشك وینی دیگر رانفنشتین ( 1924 ) و ناچمن سون ( 1925 ) كه از همین فن برای بررسی عملكرد تحریفات رویا در حفظ خواب استفاده می كردند ، به اسكروتر پیوستند . این اولین مطالعات رویایی به طور فعال دنبال نشد تا زمان كارهای دیگر توسط اریكسون و كوبی ، فاربر و فیشر ، و بعدها توسط ولبرگ ، واتكینز ، اشنگ ، سارادوت و دیگران.

درمان خواب نمادین از طریق تلاش های من برای یكپارچه كردن تمام اینگونه مطالعات به یك روان درمانی كوتاه مدت ، شدید و فشرده ارتقاء یافت كه از هیپنوتیزم به عنوان در ابتدا یك وسیله كاهش دهنده و سپس به تدریج حذف كننده فرافكنی درمانگر برای تفسیر رویا استفاده می كند . دومین فایده آن ، تلاش برای عینی تر كردن رویاها (و تحلیل آنها) ازطریق مرتبط كردن آن با درمان مراقبه ای یادگیری چارلز ، ای . آسگودو استفاده از تكنیك تفاوت معنایی او برای سنجش نماد پردازی رویا بود . (سوگیری من در كل اساسا مانند یك محقق به سنجشهای كمیتی معنای ناهشیاری بود ؛ و بعد به عنوان یك مداخله گر مستقیم برای مراجعان ، خوشبختانه هر دو هدف قابل دستیابی به نظر می آمدند .
فن

درمانگر در ابتدا در نظم دادن به موقعیت و آموزش هیپنوتیزم به فرد ، مستقیم عمل می‌كند؛ و او یكبار دیگر در تلاش پایانی برای تكمیل ترجمه نشانه ها به طرح زندگی متعارض بیمار كاملا مستقیم عمل می كند .

درمانگر می تواند از این روش ، زمانی كه مقاومت ها خود را در جریان عادی روان درمانی نشان می دهند یا حتی بهتر از آن اگر مراجع آماده است برای نشان دادن مواد نمادین ، برای صحبت درباره چیزهایی كه او هنوز نمی تواند به زبان گفتگو درآورد یا حتی در یك حالت هوشیار به آنها فكر كند ، استفاده كند .

نكته مهم در درمان خواب نمادین این است كه در رابطه با رویاهای یك فرد ، درمانگر با محتوایی سر و كار دارد كه شامل یك درجه بالایی از تخیل احساسی است . چیزی به عنوان نماد نامشخص وجود ندارد . آنها پر از معنای احساس هستند . سر و كار داشتن با رویاها تحت هیپنوتیزم ، این احساسها را دوباره زنده می كند و اگر روش خواب نمادین به درستی انجام شود ، یك تجربه احساسی اصلاحی را فراهم می كند .

در حالیكه در روان تحلیل گری به رویاها به عنوان وسیله ای برای دستیابی به منابع تعارض ارزش گذاشته می شود . فن خواب نمادین به جای آن در اصل با معنای ابتدایی هر عنصر رویا سر و كار دارد ؛ یعنی چگونه این رویا با موقعیت های مشكل زای جاری و كنونی ارتباط پیدا می كند .

در پایان ، اگر درمانگر بداند كه نشانه ها چه چیزی را نشان می دهند، در موقعیتی قرار می گیرند كه می تواند در تخیل یا زندگی واقعی چیزی را كه درمانگر رفتاری “ اصل تقویت ” می خوانند را به كار گیرد تا آسیب های بنیادین را درمان كند .
كاربردها

همانگونه كه ذكر شد ، این روش یك نوع رواندرمانی بحران – محور، كوتاه مدت و فشرده است . شركت در این درمان معمولا شامل 12 جلسه یا بیشتر است. اگر مراجع این توانایی را نداشته باشد كه تحت هیپنوتیزم ، رویاهایش را آشكار سازد و ترجمه كند، بنابراین از روشهای دیگر برای مواجهه با مشكلات اصلی اش باید استفاده شود، مانند تحلیل رویای گشتالتی یا مداخلات رفتاری مختلف مانند حساسیت زدایی منظم. بر پایه بیست و پنج سال تجربه ، ارزیابی شده كه از چهار مراجع ، یك نفر از این روش كوتاه مدت سوده برده است. پیش فرض اساسی این روش مداخله در بحران این است كه حل موفقیت آمیز حتی یك مشكل فوری اصلی می تواند منجر به ارتقاء سلامت روانی مراجع شود . این روشی است كه در روان رنجوریهای خاص استفاده می شود . از این روش به طور گسترده ای برای روان پریشی استفاده نمی شود ، گر چه جدیدا بررسیهایی برای اختلالات شخصیتی مانند بیماران بستری بزرگسالان آغاز شده است .