تحقیق كمانچه

تحقیق كمانچه

ساز کمانچه

کمانچه امروز

خوشبختانه در دو دهه گذشته هنرمندان توانایى پیدا شدند كه توانستند ارزش هاى والاى این ساز اصیل را درك كنند. و نقش ساز ود را در تكنوازى‌ و گروه نوازى چنان نشان دهند تا اینكه این ساز به تدریج قدر و ارز و منلت خویش را به عنوان یكى از ساز هاى اصل مویقى اران زمین از یابد و تقبال نسل جوان از این ساز شاهد این ادعا و مایه امیدوارى است. امروز مى توان گفت كه كمانچه به عنوان اصلى ترین ساز كششى نقش خود را در موسیقى ایران باز یافته و به گواه اساتید اهل فن، پیشرفت در نوازندگى این سازغیرقابل تصور است.

کمانچه در دوره قاجار

مسئله انزواى كمانچه از اواخر دوره قاجار و بعد از آمدن ویولن به ایران شروع شد. بطورى‌ كه حسین خان اسماعیل زاده كمانچه نواز توانا و صاحب سبك در كمانچه به جوان هایى چون ركن الدین مختارى، ابوالحسن صبا،‌رضا محجوبى، حسین یاحقى، ابراهیم منصورى درس ویولن مى داد. از طرف دیگر به استثناى چند نفر از اساتید شناخته شده و مورد احترام، كمانچه در دست كسانى بود كه از این ساز صرفا به عنوان موسیقى رو حوضى و مطربى استفاده مى كردند كه این نیز یكى دیگر از دلایلى‌ بود كه جوان ها از نواختن ساز كمانچه اكراه داشته و به ویولن روى آوردند. در نتیجه دوره فترت براى‌كمانچه آغاز گردید.

کمانچه مورد بی مهری

كمانچه كه توانایى بسیار در بیان حالات و احساسات موسیقایى ما دارد، چنان مورد بى مهرى و بى توجهى قرار گرفت كه بسیارى از نوازندگان بلند آوازه آن به آموزش ویولن پرداختند. شادروان روح الله خالقى در كتاب سرگذشت موسیقى ایران نوشته اند: از آنجا كه ویولن سازى كوچك تر و از لحاظ خمل و نقل راحت تر و از جهت صورت ظاهر قشنگ ترى داشت،‌به تدریج جاى كمانچه را در ایران گرفت بطورى كه دیگر حالا كسى كمانچه نمى كشد. طبیعى است كه همیشه ساز كامل تر جاى ساز ناقص را مى‌ گیرد. چنانچه فلوت جاى نى را گرفته و ابوا به عوض سرنا نواخته مى شود. متاسقانه با این شیوه نگرش كمانچه به عنوان سازى ناقص مورد بى مهرى قرار مى گیرد و از ساز هاى موسیقى ایران طرد مى شود.

آرشه