تحقیق در مورد درباره اعتصاب (ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

2
‏درباره اعتصاب
‏در مرتبه اول بايد توضيحی برای وقوع و انتشار ‏اعتصابها پيدا کنيم. هر کس که اعتصابهايی را، چه از تجربيات شخصی خود و ‏چه از گزارشات ديگران، و يا روزنامه‌ها، بخاطر بياورد فورا متوجه ميشود ‏که هر جا که کارخانه بزرگ برپا شده و بر شماره شان افزوده ميشود اعتصاب ‏اتفاق ميافتد و بسط مييابد. بندرت ممکن است که حتی يک کارخانه بزرگ از ‏ميان کارخانه‌هايی که صدها (و در برخی موارد هزارها) کارگر دارند پيدا ‏کرد که در آن اعتصاب اتفاق نيفتاده باشد. زمانی که تعداد کارخانه‌های ‏بزرگ در روسيه معدود بودند تعداد اعتصابها هم کم بود. ولی از زمانی که ‏کارخانه‌های بزرگ چه در محلات صنعتی قديم و چه در شهرها و دهات جديد ‏شروع به زياد شدن کردند، تعداد اعتصابها هم زيادتر شده است.
‏به چه دليلی توليد کارخانه‌های عمده هميشه منجر به اعتصاب ميشود؟ به ‏اين دليل که سرمايه‌داری ناچار بايد به مبارزه کارگران بر عليه ‏کارفرمايان منجر شود و وقتی توليد به صورت عمده است اين مبارزه ناچار ‏صورت اعتصاب بخود ميگيرد. اين را توضيح ميدهيم.
‏سرمايه‌داری نام آن نظامی است که در آن زمين، کارخانه‌ها، وسائل و ‏غيره… متعلق به تعداد کمی از ملاکين و سرمايه‌داران است، در حالی که ‏توده مردم يا اصلا از هستی ساقط هستند يا مايملک بسيار کمی دارند و ‏مجورند خود را به صورت کارگر کرايه بدهند.
‏صاحبان زمينها و کارخانه‌ها کارگران را کرايه ميکنند و آنها را به ‏ساختن اجناس مختلف، از چه نوع فرقی نميکند، واميدارند؛ اجناسی که بعدا ‏در بازار به فروش ميرسانند. به علاوه مزدی که صاحبان کارخانه‌ها به ‏کارگران ميدهند آنقدری است که فقط برای ادامه يک زندگی بخور و نمير ‏برای خودشان و خانواده‌شان کفايت ميکند در صورتی که آنچه کارگران مازاد ‏بر اين مقدار توليد ميکنند، به صورت سود، به جيب کارخانه‌دار سرازير
3
‏ميشود. بنابراين، تحت نظام سرمايه‌داری، توده مردم کارگران مزدور ‏ديگران هستند، آنها برای خودشان کار نميکنند بلکه بخاطر دستمزد، برای ‏کارفرمايان کار ميکنند. قرين به عقل است که کارفرمايان هميشه کوشش در ‏کم کردن دستمزد دارند؛ هر چه به کارگران کمتر بدهند سود خودشان بيشتر ‏است. کارگران سعی ميکنند که بيشترين دستمزد ممکن را بدست بياورند تا ‏بتوانند برای خانواده‌شان غذای کافی و سالم تهيه کنند، در خانه‌های خوب ‏زندگی کنند، و مانند بقيه مردم لباس بپوشند نه بسان گدايان. بنابراين ‏دائما دعوائی بين کارگران و کارفرمايان بر سر دستمزد جريان دارد. ‏کارفرما آزاد است و کارگری را که بنظرش مناسبتر بيايد اجير ميکند و بنا ‏بر اين دنبال ارزانترين کارگر ميرود. کارگر هم در انتخاب کارفرمای خودش ‏آزاد است و بنابراين دنبال گران‌ترين کس ميگردد. يعنی آنکه بيشترين مزد ‏را بپردازد. يک کارگر، چه در شهر کار کند، چه خود را به مالک کرايه دهد ‏و چه به يک دهقان ثروتمند، و يا يک مقاطعه کار و يا يک صاحب کارخانه، ‏او هميشه با يک کارفرما طرف است و با او بر سر دستمزد دعوا دارد. ولی ‏آيا برای يک کارگر تنها امکان دارد به تنهايی مبارزه کند؟‌ تعداد افراد ‏کارگر رو به ازدياد است. دهقانان در حال خانه خرابی هستند و از ده به ‏سوی شهر و کارخانه‌ها فرار ميکنند. ملاکين و صاحبان کارخانه‌ها در حال ‏بکار انداختن ماشين آلاتی هستند که کارگران را از شغلهايشان محروم ‏ميسازد. در شهرها تعداد روزافزونی بيکار و در دهات بيش از پيش گدا پيدا ‏ميشود. برای کارگر ديگر دارد غير ممکن ميشود که به تنهايی با کارفرما ‏مبارزه کند. اگر کارگر تقاضای دستمزد مناسبی بکند و يا به کم کردن ‏دستمزدها رضايت ندهد، کارفرما به او خواهد گفت: بيرون! و اضافه خواهد ‏کرد که دم دروازه تعداد زيادی مردم گرسنه وجود دارند که با خوشحالی ‏حاضرند با دستمزد کم کار کنند.
‏وقتی مردم تا حدی بيچاره شده باشند که هميشه تعداد زيادی بيکار در ‏شهرها و دهات وجود داشته باشد و جائی که صاحبان کارخانه‌ها ثروتهای ‏کلان روی هم انبار ميکنند و خرده مالکين توسط ميليونرها از ميدان بدر ‏ميشوند، آنوقت برای سرمايه‌دار ممکن ميشود که کارگر را بکلی خرد کند، ‏از او و زن و فرزندانش هم همچنين، تا حد مرگ کار برده‌وار بکشد. مثلا ‏اگر نگاهی به مشاغلی که در آنها کارگران موفق به جلب حمايت قانون از