تحقیق بتن و خواص آن 36 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 30 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏بتن ‏و خواص آن
‏بتن عمدتاً از 2 قسمت تشكيل شده است:
‏مصالح سنگي: حدود 75-60 درصد حجم بتن از مصالح سنگي تشكيل مي‏‌‏شود.
‏خمير سيمان: حدود 40-25 درصد حجم بتن با خمير سيمان پر مي‏‌‏شود.
‏از 40-25 درصد خمير سيمان، 7 الي 15 درصد سيان و 14 الي 21 درصد آب است.
‏ميزان آب در خمير سيمان
‏ميزان آب در بتن معمولاً با نسبت وزني آب به سيمان (W/C‏) ‏نشان داده مي‏‌‏شود كه W‏ معرف وزن آب و C‏ معرف ‏وزن سيمان است. به صورت يك اصل بايد حتي‏‌‏المقدور نسبت W/C‏ كم انتخاب شود.‏
‏قسمتي از آبي كه ‏در ساخت بتن مصرف مي‏‌‏شود (حدود 25 درصد وزني سيمان)، جذب ذرات سيمان شده و در واكنش‏‌‏هاي شيميايي (هيدراسيون) ‏بكار گرفته مي‏‌‏شود، اما عملاً ساخت بتني با W/C=0.25‏ امكان‏‌‏پذير نيست، زيرا چنين بتني به اندازه‏‌‌‏اي سفت است كه كار ‏كردن با آن ميسر نيست، به همين جهت بايد W/C‏ را ‏تا آنجا افزايش داد كه به سهولت بتوان با بتن كار كرد، لذا W/C‏ را تا 4/0 الي 6/0 افزايش مي‏‌‏دهند، اما در همين ‏محدود باز هم هرچه W/C‏ را ك‏متر درنظر بگيرند، بهتر خواهد بود، زيرا مازاد ‏آب كه در واكنش شيميايي شركت نمي‏‌‏كند، جا اشغال كرده و نهايتاً يا در بتن محبوس مي‏‌‏شود و يا تبخير شده و فضاي خالي ايجاد مي‏‌‏كند، ‏‌‏يعني در هر حال از حجم مفيد بتن مي‏‌‏كاهد.
‏محاسن استفاده از نسبت آب به سيمان كمتر
‏افزايش مقاومت فشاري و كششي بتن؛
‏افزايش خاصيت ‏آب‏‌‏بندي در بتن (زيرا هرچه آب كمتري مصرف شده باشد، فضاي خالي كمتري در بتن ايجاد شده و در نتيجه ‏روزنه‏‌‏هاي كمتري براي عبور آب وجود خواهد داشت)؛
‏كاهش جذب آب (به دليل محدود شدن فضاهاي خالي)؛
‏پيوستگي بهتر بين لايه‏‌‏هاي متوالي در بتن‏‌‏ريزي؛
‏افزايش چسبندگي ‏بين ميلگرد و بتن (چون سطح تماس ميلگرد و بتن بيشتر خواهد بود)؛
‏افزايش مقاومت در مقابل شرايط جوي نامساعد (تر و خشك شدن‏‌‏هاي متوالي و سرد و گرم شدن‏‌‏هاي متوالي)؛
‏كاهش ميزان افت؛
‏كاهش ميزان خزش؛
‏كاهش امكان آب انداختن بتن؛
‏كاهش امكان جدا شدن ‏دانه‏‌‏ها.
‏مزيت استفاده از نسبت آب به سيمان بيشتر
W/C‏ زياد فقط يك حسن دارد و آن رواني و كارايي بيشتر است. جاي بسي تاسف است كه اكثراً 10 مزيت ‏قبلي (ناشي از W/C‏ كمتر) فداي اين يك حسن (كارايي بالاتر) شده و از W/C‏ بيشتر استفاده مي‏‌‏شود، يعني فقط به لحاظ آنكه ‏در كارگاه كار كردن با بتن راحت‏‌‏تر باشد، آب بتن را زياد كرده و بدين ترتيب نارسايي‏‌‏هاي عديده‏‌‏اي را براي بتن سخت شده آتي فراهم مي‏‌‏كنند.
‏توجه شود كه در هر حال، كار كردن با بتني با W/C‏ كمتر از 4/0 امكان‏‌‏پذير نيست.
‏بعضي از مسائلي كه ممكن است ‏در بتن تازه بوجود آيد
‏1. آب انداختن بتن:
‏آب انداختن بتن از نظر يك پديده ظاهري، اينگونه تجلي مي‏‌‏كند كه پس از بتن‏‌‏ريزي و پرداخت سطحي بتن، يك لايه نازك آب آغشته به سيمان روي سطح بتن ظاهر مي‏‌‏شود.
‏اين آب از قسمت‏‌‏هاي زيرين بتن به دليل خاصيت ‏مويينگي به قسمت‏‌‏هاي سطحي آب بالا آمده و در مسير خود احتمالاً مقداري سيمان را نيز با خود شسته ‏و همراه مي‏‌‏كند. لذا در قسمت‏‌‏هاي بالايي بتن، مقدار آب موجود از آبي كه در طراحي ‏درنظر گرفته شده، بيشار خواهد شد و به عكس، در قسمت‏‌‏هاي پاييني بتن مقدار آب كمتر خواهد گرديد.
‏مشخصات نامطلوب‏‌‏ بتن آب انداخته به شرح زير است:
‏الف) پس از سخت شدن ‏نامرغوب بوده و به مقاومت مطلوب و موردنظر نخواهد رسيد.
‏ب) ‏لايه رويي بتن آب انداخته، پس از سفت شدن (سخت شدن) ‏به مرور زمان و با استفاده‏‌‏هاي ترافيكمي از آن پودر شده و به صورت گرد و خاك درمي‏‌‏آيد و به اين جهت سطح رويي ناصاف شده ‏و پديده ‏«‏پودرشدگي‏»‏ ‏اتفاق مي‏‌‏افتد. چنين بتني اولاً بدن‏‌‏نما شده و ثانياً نقطه ضعفي ‏براي شرايط يخ‏‌‏زدگي و هوازدگي خواهد بود. آب انداختن ‏پديده بسيار نامطلوبي است و بايد حتي‏‌‏المقدور ‏از ايجاد آن جلوگيري كرد، متاسفانه بعضي از استادكاران سعي مي‏‌‏كنند با زياد ماله شدن ‏بر روي سطح بتن، يك قشر آب در سطح ايجاد كنند، غافل از اينكه ‏اين عمل، ضعف‏‌‏هاي ‏اساسي براي بتن ايجاد مي‏‌‏كند.
‏مهمترين دليل در آب انداختن بتن، اسلامپ بيش از حد است. بنابراين ‏كارايي و اسلامپ كم در كنار مزايايي ديگر، احتمال آب انداختن را نيز كاهش مي‏‌‏دهد. دلايل ديگري از جمله ويبره بيش از حد و نيز نامناسب بودن دانه‏‌‏بندي، احتمال آب انداختن بتن را افزايش مي‏‌‏دهند.
‏ ‏2. جدا شدن دانه‏‌‏ها
‏جدا شدن دانه‏‌‏ها از پديده‏‌‏هايي است كه در بتن تازه ايجاد مي‏‌‏گردد. به اين ترتيب كه دانه‏‌‏هاي درشد مخلوط نشست كرده و به سمت پايين حركت مي‏‌‏كنند و دانه‏‌‏هاي ‏ريزتر به سمت بالا منتقل ‏مي‏‌‏شوند، بنابراين بتن حالت ‏يكنواختي خود را از دست داده و توزيع ‏دانه‏‌‏بندي به هم مي‏‌‏خورد.
‏جدا شدن دانه‏‌‏ها در بتن تازه يك پديده نامطلوي محسوب مي‏‌‏شود و ناظرين ‏و مهندسين كارگاه همواره بايد ‏سعي كنند تا از ‏عواملي كه ممكن است منجر به بروز اين حالت شود، جلوگيري نمايند. بتني ‏كه دانه‏‌‏هاي آن جدا شده، از نظر مقاومت فشاري و خمشي ضعيف شده و به حد مطلوب نخواهد رسيد.
‏مهمترين دليل جدا شدن دانه‏‌‏ها در بتن تازه، اسلامپ بالا و بيش از حد است.
‏دلايل ديگري از قبيل ‏ويبره بيش از حد، جابجا كردن بتن در قالب بوسيله بيل يا ويبراتور، ريختن بتن ‏از ‏ارتفاع ‏نيز ممكن است ‏به جدا شدن دانه‏‌‏ها منجر شود. انبار كردن نامناسب دانه‏‌‏ها ممكن است به جدا شدن ‏دانه‏‌‏ها قبل از ساخت بتن ‏و احتمالاً عدم وجود دانه
‏‌‏بندي يكنواخت و صحيح در بتن ‏ساخته شده منجر شود. به همين جهت ‏لازم است ‏انبار كردن دانه‏‌‏هاي شن ‏و ماسه در كارگاه به صورت مجزا و در دپوهاي ‏جداگانه صورت گيرد. از طرفي بهتر است ‏براي ماسه يك دپوي (0-5mm‏) ‏و براي شن دپوهاي (5-10mm‏) يا نخودي و (10-20mm‏) ‏يا بادامي تنظيم شود و در صورت استفاده از دانه‏‌‏هاي درشت‏‌‏تر مي‏‌‏توان از يك دپوي (20-40mm‏) نيز استفاده كرد. به اين ترتيب مي‏‌‏توان در هنگام ‏ساخت بتن مصالح دانه‏‌‏اي از هر دپو به ميزان محاسبه شده ‏جدا كرده و اختلاط را انجام داد.
‏تراكم بتن تازه
‏تراكن بتن، يعني به حركت درآوردن ‏ذرات بتن، كم كردن اصطكاك ‏بين آنها و خارج كردن حباب‏‌‏هاي هوا از بتن.
‏مكانيزمي كه براي تراكم بتن بكار مي‏‌‏رود، ارتعاش است. هدف از متراكم كردن بتن ‏و خارج كردن حباب‏‌‏هاي هوا، آن است كه بتن توپرتري به دست آيد تا در ‏نتيجه ‏آن بتن از مقاومت بهتري برخوردار شده و در مقابل عوامل مخرب محيطي از خود دوام بهتري نشان دهد.
‏از طرفي با افزايش سطح تماس بين بتن و ميلگرد، چسبندگي بهتري بين آنها فراهم كرده و نيز سبب مي‏‌‏شود كه پس از باز كردن قالب‏‌‏ها، سطح ظاهري صاف و بدون خلل و فرج براي بتن حاصل شود. قديمي‏‌‏ترين روش براي ويبره، ضربه زدن به بتن (به قالب) ‏ است. طبيعي است ‏كه اين نحو ويبره براي كارهاي كوچك و كم‏‌‏اهميت مي‏‌‏تواند تا حدودي مناسب باشد.
‏انواع ويبره
‏1. ويبره دستي:
‏ساده‏‌‏ترين نوع ويبره، ويبره دستي است كه ممكن است به صورت ميله‏‌‏اي يا شيلنگي باشد. ويبره ميله‏‌‏اي يك وسيله لرزاننده كوچك است كه آن را به وسيله دست هدايت كرده و يا فرو بردن به صورت قائم در قسمت‏‌‏هاي مختلف بتن را مرتعش كرده و حباب‏‌‏هاي ‏هوا را خارج مي‏‌‏كنند. توصيه مي‏‌‏شود ‏در اين روش، ميله لرزان ‏را به فاصله ‏هر 5/0 الي يك متر در بتن فرو برده و هر بار بين 5 تا 30 ثانيه ‏در بتن نگه دارند (بسته به ميزان ‏تراكم مورد نظر و همچنين اسلامپ بتن).