تحقیق بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی 180 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 178 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏2
‏گاه تئاتر و آئین در هم ادغام شده‏‌‏اند، اما در جوامع پیشرفته هر یک کارکرد معین خود را دارند. اگر چه باید گفت که مرز میان این دو، همیشه به دقت روشن نیست.
‏در اکثر آئین‏‌‏نامه‏‌‏های ابتدایی بهره‏‌‏گیری از رقصهای پانتومیم به همراه موسیقی ضربی ضروری است و گاه صدای آوازی نیز ضرورت می‏‌‏یابد. گفتار و دیالوگ در آئین‏‌‏ها از ضرورت کمتری برخوردارند، اما گریم و لباس از وسایل اصلی اجرای آئین به شمار می‏‌‏آیند. یکی از پیشکسوتان و یا روحانیان تمرین سختی را برای اداره حسن اجرای آئین به کار می‏‌‏گیرد که کاملاً با کارگردانی تئاتر قابل مقایسه است ‏«‏مکان اجرا‏»‏. و اگر تماشاگری وجود داشته باشد ‏«‏تالار نمایش‏»‏ نیز از ضروریات به شمار می‏‌‏روند. تنظیم فضای اجرای آئین بسیار متنوع است گاه مکانی دایره‏‌‏ مانند برگزیده می‏‌‏شود که توسط تماشاگران احاطه می‏‌‏گردد و گاه صحنه‏‌‏ای در نظر گرفته می‏‌‏شود که پس زمینه آن را با گونی رنگ شده یا با قابی از پارچه می‏‌‏پوشانند و تماشاگران در سه سوی صحنه می‏‌‏نشینند، یا می‏‌‏ایستند و گاه فضایی باز به عنوان پس زمینه مورد استفاده قرار می‏‌‏گیرد مثل کنار دریا، بنابر آنچه آمد، آیا هیچ تفاوت قابل ملاحظه‏‌‏ای میان مراسم آئینی و تئاتر وجود ندارد؟ برخی محققان هنوز خط فاصل روشنی بین این دو می‏‌‏کشند، در حالی که بعضی معتقدند تفاوته‏ا آن قدر ناچیز است که اکثر آئین‏‌‏ها را باید جزئی از تاریخ تئاتر به شمار آورد. ‏البته این اختلاف نظرها را نمی‏‌‏توان حل کرد اما شاید بتوان با توجه به بعضی فرضیه‏‌‏های بنیادی زمینه اختلاف را کاهش داد. اول آنکه ذهن انسان نمی‏‌‏تواند آشوب را تحمل کند. بنابراین جستجوی نظم و پرسش علت چیزها امری است ابدی. (جهان چگونه بوجود آمد؟ چرا پدیده‏‌‏های طبیعی رخ می‏‌‏دهند یا تکرار می‏‌‏شوند، عمل و عکس‏‌‏العمل‏‌‏ انسان‏‌‏ها ناشی از چیست؟) از درون این پرسش‏‌‏ها، در هر عصری انسان مفاهیمی را در مورد رابطه خود با خدایان، با جهان، با جامعه و با خویشتن تنظیم و قاعده‏‌‏بندی می‏‌‏کند.
‏دوم اینکه انسان مذهب، علم نهادی سیاسی و اجتماعی و هنر خود را از طریق این مفاهیم شکل می‏‌‏دهد. سوم اینکه، تئاتر در هر عصری اعتقادات رایج همان عصر را درباره انسان و جایگاه او در جهان وجامعه منعکس می‏‌‏کند. اگر این فرضیه‏‌‏ها را بپذیریم، چنین می‏‌‏نماید که در آغاز فعالیتهای تئاتری از طریق آئین‏‌‏ها بوجود آمدند. زیرا در آن هنگام آئین
‏3
‏‌‏ها اولین وسایلی بودند تا مردم توسط آنها نقطه‏‌‏نظرهای خویش را درباره خود و جهان قاعده‏‌‏بندی کنند.
‏در سده چهارم قبل از میلاد، ارسطو گفت انسان به حسب طبیعت خود جانوری مقلد است و از تقلید کردن از اشخاص، چیزها و حرکات دیگران و نیز از تماشای تقلید لذت می‏‌‏برد. در سده بیستم عده‏‌‏ای روانشناسان اظهار کردند انسان دارای استعداد خیال‏‌‏پردازی است و از این طریق می‏‌‏کوشد واقعیت بیرونی را مناسب حال خود و آنچنانکه در زندگی روزمره با آن برخورد می‏‌‏کند بازسازی کند از این رو تئاتر به انسان امکان می‏‌‏دهد تا اضطرابها و ترسهای خود را عینیت ببخشد تا بتواند با آنها برخورد کند یا امیدها و رویاهایش را یابد. همچنین وسیله‏‌‏ای می‏‌‏شود که انسان توسط آن جهان خود را تعریف کند یا از طریق آن از واقعیتها‏‌‏ی تلخ بگریزد.
‏اما نه غریزه مقلد انسان، نه میل وافر برای خیال‏‌‏پردازی هیچ‏‌‏یک ما را به تئاتر راهبر نخواهد شد. پس توضیح بیشتری لازم است. شاید بتوان گفت یکی از شرایط ضروری برای پیدایش تئاتر فراهم آمدن درک نسبتاً پیچیده‏‌‏ای از جهان است که در آن امکان داشتن نظر گاه عینی و بیطرفانه از مسائل انسانی وجود داشته باشد. مثلاً یکی از علائم این فرا یافت، ظهور یا بروز یک برخورد کمدی با مسائل است، زیرا برای آنکه در راه خیر و سعادت مردم از معیارهای جدی صرفنظر کرده و معیارهای مضحک را برگزینیم، نیاز به بینشی عینی و بی‏‌‏طرفانه داریم. علامت دیگر، گسترش حسن زیبایی شناختی است. مثلاً هنگامی که فرا یافت‏‌‏های انسان از جهان خود تغییر می‏‌‏کند، اغلب از اجرای آئین و توسل به اسطوره‏‌‏ها برای رسیدن به خوشبختی صرفنظر می‏‌‏کند. در این حال طبعاً تا مدتی آئین را تنها به عنوان بخشی از برنامه‏‌‏های سنتی و آموزشی خود حفظ می‏‌‏کند سرانجام به این نتیجه می‏‌‏رسد که این داستانها و متنهای نمایشی را تنها به خاطر کیفیتهای زیبایی شناسی ارزیابی کند، و نه به خاطر ارزش مذهبی یا اجتماعی آنها. دو شرط دیگر نیز، که مربوط به حس زیبایی شناسی، دارای اهمیت‏‌‏اند: پیدا شدن اشخاصی که می توانند عناصری تئاتری را به تجربه‏‌‏هایی متعالی و فراتر بدل کنند و جامعه‏‌‏ای که قادر باشد ارزش تئاتر را به عنوان فعالیتی مستقل و ویژه بپذیرید. چرا که تئاتر آموزش می‏‌‏دهد، ارشاد می‏‌‏کند و سرگرم می‏‌‏کند و نیز در راه کشف جهان و انسان و الهام بخشیدن به تماشاگران گام برمی