تحقیق انشا نویسی 30 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 30 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏فصل اول
‏مقدمه
‏انشا در لغت به معني سخن آفريدن و نشو نما دادن و بزرگ گردانيدن است. و در اصطلاح ادبيات عبارت از نگارش جمله ها و عبارتهايي است که افکار و انديشه نويسنده را به صورتي روشن و زيبا بيان کند تا خواننده آنها را به آساني بفهمد و براي او خوشايند باشد.
‏يکي از عوامل متعدد ناموفق بودن درس انشا نداشتن روش مناسب است. لزوم به کارگيري روش مطلوب در تدريس به اندازه اي است که بعضي از دست اندرکاران علوم تربيتي بهره گيري از روش هاي مناسب را مهم تر از دانش آن درس دانسته اند.
‏تلاش براي تدريس انشا امري ضروري و لازم است. در سر کلاس هاي ما تدريس به همان شيوه هاي سنتي تکرار مطالب گذشته است. و از ديدگاه علوم تربيتي هر کاري که مکانيکي انجام شود کاري آموزشي نيست. زيرا خلاقيت در آن وجود ندارد و تا خلاقيت نباشد مسائل اجتماعي، اقتصادي، صنعتي، و سياسي حل نمي شود و بايد کاري کنيم که کلاس انشا تبديل به کارگاه نوشتن شود.
‏بيان مساله
‏پس از چند جلسه تدريس در درس انشا به اين نتيجه ‏می رسیم‏ که در طول سالهاي گذشته به درس انشا اهميتي داده نشده بود زيرا دانش آموزان به آساني نمي توانستند بنويسند و افکار خود را بيان نمايند و درس انشا براي آنها جذابيتي نداشت . نارسايي حتي بر نحوه ي پاسخ دادن آنها در دروس کتبي نيز اثر گذاشته بود. اين مسئله فکر ‏همه را‏ به خود مشغول ساخته بود که به راستي چگونه مي توان‏ی‏م دانش آموزان را با درس انشا آشتي ده‏ی‏م ؟ و شيوه هاي انديشيدن را پيرامون يک موضوع فراهم آور‏ی‏م؟ و کلاس انشا را از حالت خشک و سرد بيرون بياور‏ی‏م؟ و با استفاده از روش هاي مختلف، تجربيات اوليا همکاران و مشاوران و متخصصین تعلیم و تربیت دانش آموزان را از منزلگاه مراحل تفکر تحلیل، ترکیب، نقادی و نوآوری و ابداع بگذران
‏2
‏ی‏م؟ و به پرورش قدرت تفکر و تحلیل آنها بپرداز‏ی‏م.
‏گردآوری اطلاعات و شواهد
‏برای حل این مشکل ابتدا به جمع آوری تجربیات اولیا دانش آموزان در ارتباط با درس انشا ‏می ‏پردا‏زیم‏ و از تجربیات همکاران محترم به خصوص مدیر مدرسه استفاده نمود.
‏و در این رابطه به مطالعه ی کتابهای مختلف از جمله: آیین نگارش، ره یافت های آموزشی و تربیتی در درس انشا خودآموز روش تدریس مهارت نوشتن در دوره ی ابتدایی، خودآموز روش تدریس زبان فارسی، شیوه های خلاق آموزش انشا، آموزش خاطره نویسی ‏می پردازیم
‏پیشینه ی تحقیق در مورد درس انشا:
‏نتایج تحقیق سیر تاریخی درس انشا در کتاب های درسی مدارس ایران از سال 1300 تا 1373 کاری از سید حسین محمدی حسینی نژاد به شرح ذیل است.
‏ب‏ه دلیل این که در کار تالیف کتاب های درسی به ویژه انشا هیات های علمی، تخصصی نظارت نداشته اند، توجه جدی و پیگیر به این درس نشده است و 2- کتابهای راهنمای انشا عملا فاقد یک برنامه عملی و هدف دار برای درس انشا می باشد. 3- دانش آموزان در تمام مقاطع این درس را دوست دارند و آن را جدی تلقی می کنند.
‏3
‏فصل دوم
‏والایی انسان به «اندیشه»ی اوست و اندیشه با کلام و کلمه موجودیت می یابد و کلام ‏همان ادبیات است که از زبان سود می گیرد. چه شفاهی باشد و چه کتبی. اصولاً ذهن آدمی ‏میل به فراز دارد، چرا که ذهن سیال است و اگر چنین نبود پیشرفت آدمی در دانش و علوم ‏فیزیکی غیر ممکن می شد. آدمی ذاتاً موجودی است که در جمع و جامعه احساس امنیت می ‏کند. تنها بدین جهت که اندیشه هایش را منتقل کند. این اندیشه به هر عملی استوار ‏باشد در انتقالش نیاز به بیان و در نهایت ادبیات دارد و به قولی، زبان آینه اندیشه ‏است و تبلور زبان در ادبیات هر قوم دریافتنی است. سخنی چندان تازه نیست اگر بگویم ‏ادبیات بر خلاقیت آدمی تکیه دارد و صدور آن ‏–‏ اگر به قاعده و اساسی باشد ‏–‏ صدور هنر ‏است و فرهنگ. حتی اگر مطبی کاملاً علمی باشد، برای انتقالش نیاز به زبان و ادبیات ‏داریم. پس عالم دور افتاده از ادبیات خود، داناترین هم که باشد، به لالان می ماند و ‏توان انتقال علم بسیارش را به مخاطب ندارد. چنین دانشمندی، حتی اگر خوب و روان حرف ‏بزند راه به جایی نمی برد چرا که تمام مخاطبان او، در سالن کنفرانس جمع نشده اند، ‏در دنیا پراکنده اند و او ناگزیر است ادب نوشتاری را خوب بداند. در آن صورت کسانی ‏یافت می شوند که نوشته هایش را به زبان های دیگر ترجمه کنند. ‏در این نوشته، قصدمان نگاهی است جدی به ادبیات و تدریس آن به طور عام در ‏مدارس و به طور خاص در مراکز «استعدادهای درخشان» است. اگر به خود اجازه ی بحث در ‏این مورد را داده ام، نه بدین خاطر است که بیست و هشت سال ادبیات درس داده ام و بیش ‏تر از سی سال است، مقاله و نقد و داستان و نمایشنامه و… نوشته ام که در جُنگ های ‏ادبی چاپ شده اند، بل فقط به دلیل علاقه ام به دانش پژوهان تیزهوش است که به عین می ‏بینم، بیش ترشان شیفته ی زبان و ادبیات خود هستند. ‏ ‏کتاب‏های ادبیات ما، در هر رشته ‏–‏ حتی علوم انسانی ‏–‏ (جز تاریخ ادبیات فرهنگ ‏و ادب که در سنجش عیب و ایرادش از دیگر کتاب های ادبیات کم تر است) ناقصند، مداقه ‏ای، دقتی، حسی، عاطفه ای فراخور، در تألیفشان نشده، در صورتی که تألیف کتاب های ‏علوم انسانی، حس و عاطفه ای والا می خواهد و تیزبینی و اندیشه ای که از زمان خویش ‏سرچشمه بگیرد. اما باتوجه به همین کتاب هاست که می نویسم. می خواهیم ببینیم تدریس ‏ادبیات ‏–‏ البته تدریس علمی و دریافت ظرایف ادبیات ‏–‏ در مراکز تیزهوش لازم است؟ اگر
‏5
‏لازم است، چگونه؟ خط رفته را باز رفتن؟ یا بیرون کشیدن روح واقعی زبان و ادبیات از ‏همین کتاب های ناقص؟  ‏مدتی است دریافته ام باید ادبیات را از دو دیدگاه بنگرم. در نگاه اول چشمت ‏به رودخانه می افتد و رود رونده را می بینی اما کمی دقت تو را رهنمون می شود به عمق ‏و سطح، آن گاه درمی یابی عمیق نادیده گرفته شده و به سطح بسنده گشته. من ادبیات را ‏دو گروه می دانم: الف ‏–‏ ادبیات کاربردی ب ‏–‏ ادبیات اصیل، روح اثیری ادبیات و در ‏نتیجه زبان. این نوع دوم در تقابل جهان ماده و معنا و عالم المثال و تمامی کائنات ‏قرار می گیرد. این ادبیات حقیقی است که به ما شناختی بیش تر می دهد. از جامعه، ‏انسان و مهم تر رابطه ی انسان با خدای تعالی که در رابطه ی آدمی با آدمیان دیگر هم ‏می رسد. ‏ادبیات کاربردی ‏–‏ تب و تاب ضریب چهار ادبیات در کنکور و تست زدن (بگویم ‏لزومش را نه فراموش کرده ام و نه از آن می گذرم) به دبیرستان های تیزهوش هم سرایت ‏کرده است و باعث آمده فقط به نکات دستوری، حفظ لغت و… توجه شود، یعنی یافته ها و ‏دانسته ها را به انواع گونه گون به قالب بریزند، پرسش های چهار جوابی بسازند و ‏القصه، سیالیت، خلاقیت و پویایی را از ادبیات اصیل جدا کنند. روزگاری «برناردشاو» ‏نویسنده ی بذله گوی انگلیسی گفت: «لعنت بر کسانی که بعد از مرگ من، از نوشته هایم ‏در کتاب های درسی استفاده کنند.» ما چه بگوییم؟ اصولاً ادبیات «تست» برنمی دارد، ‏اما چنین شده است (نوشته های «شاو» در کتاب های درسی آمده است) اینک چه؟ حرف در این ‏است «می توان به نوعی، میان ادبیات کاربردی و ادب ناب و اصیل، پل زد؟» باید بشود. ‏چون با وضعیت کنونی درس ادبیات، اگر دانش آموز نتواند تست بزند، در کنکور موفق نمی ‏شود، از جهتی دیگر، مگر نه اینان، با گزینش های متعدد، مشخص شده اند و کارآمدی و ‏هوشمندیشان را نشان داده اند؟ پس باید از میان همین دانش آموزان مخترع، مکتشف، ‏شیمیدان و ریاضیدان و… داشته باشیم. چون چنین شد، دریافتشان را ‏–‏ اگر روح ادبیات ‏را درنیافته باشند ‏–‏ چگونه می توانند به دیگران برسانند؟ ‏صاحبان نام در تمامی علوم، کتاب ها نوشته اند و به زیباترین بیان، مطالب ‏علمی خود را در کتاب هایشان آورده اند. مثلاً «ویلیام نیکلسن»، «فرهنگ علمی و نظری ‏شیمی» را در بهترین صورت نگارشی تألیف می کند چرا که زبان و ادبیات خود را می داند، ‏بدان شیفته است و همین شیفتگی است که ماشینی برای چاپ روی کتان اختراع می کند. یا «‏نیوتن» اصول طبیعی ریاضیات را با نثری روان و بی نقص می نویسد چون ادبیات خود را