تحقیق اموزش و پرورش در چین و فرانسه 31ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 35 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏عنوان تحقیق :
‏آموزش و پرورش در چین و فرانسه
‏آموزش ‏و ‏پرورش
‏بر ‏اساس ‏ايده ‏کنفسيوس ‏بىن ‏فعاليت ‏سياسى ‏و ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏رابطه ‏متقابل ‏وجود ‏داشته ‏و ‏يکى ‏از ‏تزهاى ‏اصلى ‏مى‌‏باشد. ‏در ‏سال ‏۱۹۱۲ ‏دولت ‏سون ‏يات ‏سن ‏قوانين ‏حاکم ‏بر ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏در ‏دوران ‏امپراطورى ‏را ‏منسوخ ‏کرده ‏و ‏سيستم ‏جديدى ‏که ‏از ‏مدل ‏ژاپنى ‏نشأت ‏گرفته ‏بود ‏توسط ‏وزير ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏تحصيل‌‏کرده ‏آلمان ‏جايگزين ‏شد.
‏در ‏اواخر ‏دهه ‏۱۹۲۰ ‏و ‏اوايل ‏دهه ‏۱۹۳۰ ‏حزب ‏امکاناتى ‏را ‏جهت ‏تغيير ‏سيستم ‏آموزشى ‏بوجود ‏آورد.
2
‏در ‏سال ‏۱۹۳۳ ‏دبير ‏کميته ‏مرکزى ‏شاخه ‏جوانان ‏حزب ‏کمونيست ‏اهداف ‏آموزشى ‏حزب ‏در ‏مناطق ‏شورايى ‏جنوب ‏چين ‏را ‏اعلام ‏نمود. ‏وى ‏خواستار ‏جدايى ‏مذهب ‏از ‏آموزشى ‏و ‏پروش ‏يعنى ‏بعبارتى ‏خواستار ‏نسخ ‏تز ‏کنفسيوس ‏و ‏در ‏عوض ‏استفاده ‏از ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جهت ‏بهود ‏وضع ‏ملى ‏گرديد. ‏شوراها ‏براى ‏مبارزه ‏با ‏بيسوادى ‏مدارس ‏لنين ‏را ‏براى ‏بچه‌‏هاى ‏۷ ‏تا ‏۱۴ ‏سال، ‏مدرسه ‏براى ‏نوجوانان ‏و ‏خانم‌‏ها، ‏مدارس ‏کادرها ‏و ‏مراکز ‏آموزش ‏عالى ‏مانند ‏آکادمى ‏سرخ (Red Acadamy) ‏و ‏دانشگاه ‏شورى (Soviet University) ‏را ‏ايجاد ‏کردند.
‏بدنبال ‏تشکيل ‏اين ‏دوره‌‏ها ‏در ‏جنوب، ‏از ‏مدل ‏مذکور ‏در ‏مناطق ‏مرزى ‏شمال ‏غربى ‏نيز ‏استفاده ‏کرد. ‏در ‏اواخر ‏دهه ‏۱۹۳۰ ‏بعد ‏از ‏راهپيمايى ‏بزرگ ‏اين ‏مراکز ‏بصورت ‏پايگاهى ‏براى ‏آموزش ‏کمونيسم ‏درآمد. ‏علاوه ‏بر ‏آن ‏مدارس ‏آموزش ‏بزرگسالان، ‏مدارس ‏حرفه‌‏اي، ‏مدارس ‏ابتدايى ‏و ‏متوسطه ‏تأسيس ‏شده ‏و ‏برنامه ‏آموزشى ‏خاصى ‏براى ‏سربازان ‏و ‏کادرها ‏اجرا ‏گرديد. ‏تا ‏سال ‏۱۹۶۶ ‏خطوط ‏اصل ‏سياست ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏چين ‏نشأت ‏گرفته ‏از ‏شورزى ‏بود. ‏قبل ‏از ‏انقلاب ‏۸۰ ‏درصد ‏مردم ‏بيسواد ‏بودند ‏که ‏اين ‏نسبت ‏در ‏روستاها ‏به ‏۹۵% ‏مى‌‏رسيد. ‏در ‏سال ‏۱۹۴۹ ‏چين ‏داراى ‏۲۰۰ ‏مرکز ‏آموزش ‏عالي، ‏۴۰۰۰ ‏دبيرستان ‏و ‏۰۰۰‏، ‏۲۸۹ ‏دبستان، ‏مجموع ‏۲۴ ‏ميليون ‏دانشجو ‏و ‏دانش‌‏آموز ‏بود. ‏از ‏هنگام ‏اعلام ‏جمهورى ‏خلق ‏چين ‏در ‏سال ‏۱۹۴۹ ‏سيستم ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏کشور ‏چندين
3
‏مرحله ‏را، ‏از ‏مبارزه ‏جنگل ‏در ‏سال ‏۵۷-‏۱۹۵۶ ‏هنگامى ‏که ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جو ‏بحث ‏آزاد ‏تشويق ‏مى‌‏شد ‏تا ‏دوران ‏آشوب ‏و ‏وحشت ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏که ‏تمام ‏سطوح ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏دچار ‏اختلال ‏شده ‏و ‏توسعه ‏آن ‏معلق ‏مانده ‏و ‏بيشتر ‏به ‏مدارس ‏حرفه‌‏اى ‏پرداخته ‏مى‌‏شد ‏و ‏امتحان ‏ورودى ‏مراکز ‏آموزشى ‏عالى ‏منسوح ‏و ‏معيار ‏پذيرش ‏دانشجو ‏داشتن ‏عقايد ‏سياسى ‏مناسى ‏و ‏تأييد ‏کامل ‏ايده‌‏هاى ‏مائو ‏بود ‏را ‏پشت ‏سرگذاشته ‏است. ‏بعد ‏از ‏دوران ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏دوران ‏تعديل ‏و ‏بازسازى ‏شروع ‏شد. ‏در ‏اين ‏دوران ‏سعى ‏بر ‏دستيابى ‏به ‏استانداردهاى ‏آکادميک ‏از ‏جمله ‏برقرارى ‏مجدد ‏امتحان ‏ورودى ‏دانشگاه‌‏ها ‏بود.
‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏سياست ‏آموزشى ‏جمهور ‏خلق ‏چين ‏در ‏ابتدا ‏براساس ‏فراهم ‏نمودن ‏امکانات ‏جهت ‏مدرنيزاسيون ‏اقتصادى ‏کشور ‏طراحى ‏شد. ‏در ‏اين ‏جهت ‏به ‏آموزش ‏نيروى ‏انسان ‏ماهر ‏و ‏توسعه ‏علوم ‏فنى ‏و ‏علمى ‏اولويت ‏داده ‏شد. ‏بعبارت ‏کوتاه ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏بعنوان ‏ستون ‏اصلى ‏چهار ‏مدرنيزاسيون ‏توسط ‏رهبران ‏حزب ‏کمونيست ‏چين ‏خوانده ‏شد.
4
‏کيفيت ‏آموزش ‏و ‏پروش ‏در ‏همه ‏اداوار ‏حتى ‏در ‏زمان ‏انقلاب ‏فرهنگى ‏مورد ‏تأکيد ‏بوده ‏است. ‏در ‏فاصله ‏سال‌‏هاى ‏۷۶-‏۱۹۶۶ ‏همگانى ‏کردن ‏آموزش ‏و ‏پرورش ‏در ‏جهت ‏تثبيت ‏سوسياليسم ‏مورد ‏اولويت ‏بود.
‏يکى ‏از ‏جنبه‌‏هاى ‏مثبت ‏سياست ‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏که ‏نشاندهنده ‏تغيير ‏قابل ‏توجه ‏نسبت ‏به ‏سال ‏۱۹۷۶ ‏بوده ‏است، ‏اهميت ‏دادن ‏به ‏آموزشى ‏آکادميک ‏مى‌‏باشد.
‏جنبه ‏ديگر ‏آن ‏تداوم ‏توسعه ‏و ‏بهبود ‏آموزشى ‏و ‏هدف ‏بلند ‏مدت ‏آن ‏نيل ‏به ‏همگانى ‏کردن ‏آموزش ‏ابتدايى ‏و ‏دوره ‏اول ‏متوسطه ‏بود. ‏اهميت ‏علوم ‏تکنولوژى ‏در ‏آموزش ‏و ‏و ‏پرورش ‏از ‏نکات ‏اصلى ‏سياست ‏در ‏اوايل ‏دهه ‏هشتاد ‏بوده ‏است. ‏اجراى ‏برنامه‌‏هاى ‏علمى ‏و ‏تکنولوژيکى ‏نه ‏تنها ‏در ‏توسعه ‏ملى ‏و ‏مدرنيزاسيون ‏کشور ‏از ‏اهميت ‏بسزايى ‏برخوردار ‏است ‏بلکه ‏در ‏افزايش ‏پرستيژ ‏بين‌‏المللى ‏جامعه ‏علمى ‏چين ‏نيز ‏مهم ‏مى‌‏باشد. ‏در ‏اين ‏راستا ‏چين ‏به ‏دستاوردها ‏و ‏پيشرفت‌‏ها ‏علمى ‏درغرب ‏توجه ‏کرده ‏و ‏از ‏سال ‏۱۹۷۶ ‏سياست ‏استفاده ‏از ‏آنها ‏را ‏در ‏پيش ‏گرفته ‏است. ‏رهبريت ‏حزب ‏در ‏سال ‏۱۹۸۰ ‏باور ‏نمود ‏که ‏تأکيد ‏فقطبر ‏خود ‏باعث ‏عقب ‏نگه ‏داشته ‏شدن ‏و ‏عدم ‏پيشرفت ‏کشور ‏مى‌‏باشد.
‏در ‏مه ‏سال ‏۱۹۸۵ ‏کميته ‏مرکزى ‏حزب ‏کمونيست ‏چين ‏تصميم ‏به ‏صلاح ‏در ‏کل ‏ساختار ‏آموزشى ‏کشور ‏گرفت. ‏براساس ‏آن ‏در ‏طى ‏چند ‏مرحله ‏۹ ‏سال ‏تحصيل ‏اجبارى