تحقیق افیولتها

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 43 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏2
‏بررسي هاي جديد زمين شناسي، ژئوکرونولوژي و ژئوشيميايي افيولت هاي خوي و سازندهاي مربوط به آن در شمال غرب ايران (بخش اول)
‏خلاصه مطالب:
     ‏در ‏این مقاله یک بررسی دقیق در زمینه زمین شناسی منطقه خوی (شمال غرب ایران) و افیولت ‏های موجود در ان ارائه شده است همچنین نقشه زمین شناسی جدیدی از این منطقه به چاپ ‏رسیده است. مهمترین نتیجه گیری حاصله اینست که در منطقه خوی یک کمپلکس افیولیتی ‏وجود نداشته و دو کمپلکس افیولیتی موجود می باشد که عبارتند از:
   1- ‏افیولیت ‏پلی متامورفیک قدیمی که از لحاظ تکتونیکی مربوط به یک کمپلکس فرورانشی دگرگونی است ‏و قدیمی ترین آمفیبولهای دگرگونی آن با استفاده از روش 40kn-40Ar ‏سن ظاهری ژوراسیک ‏تحتانی را نشان داده و سن ماگمایی اولیه آن نیز قاعدتا بایستی قبل از ژوراسیک باشد.
   2- ‏افیولیت غیر دگرگونی جوانتر با سن کرتاسه فوقانی که توسط سری های ‏ولکانوژنیک شبه فلیش با سن کرتاسه فوقانی پالئوسن تحتانی می شود. در بخش نتیجه گیری ‏نیز توضیح مختصری در زمینه تکامل حوضه اقیانوسی خوی ارائه شده است.
   ‏متن ‏اصلي:
     ‏مقدمه:
‏تکامل Tethyan (‏تتاین) در ایران و نواحی اطراف آن ‏در ترکیه، عمان و بلوچستان بسیار پیچیده بوده و نتیجه گیری در این زمینه کار مشکلی ‏است. بالاخص مطالعاتی که توسط sengor ‏و همکاران (سنگور و ییلماز 1981) انجام شده ‏است با نتایج حاصل از مطالعات که به صورت محلی انجام شده است قابل تطابق نمی باشد. ‏به منظور کمک در جهت حل این پیچیدگیها در این مبحث نتایج کارهای صحرایی آزمایشگاهی ‏مختلفی را که در منطقه خوی انجام شده است ارائه خواهیم نمود. (شکلهای 1 الی 3)
‏افیولیت های خوی در منطقه ای واقع در شمال غرب شهر خوی و به عبارتی در بخش ‏شمال غربی استان آذربایجان ایران قرار گرفته و تا مرز ترکیه نیز کشیده شده است. (‏شکل 1).
‏هنوز اطلاعات دقیقی از زمین شناسی منطقه در دست نمی باشد کامیننی و ‏مورتیمر (1975) (kamineni and Mortimer (1975)) ‏یک توصیف کلی را در ارتباط با زمین ‏شناسی منطقه خوی ارائه نموده اند که عمدتا شامل سنگهای دگرگونی و حضور شیست های
‏2
‏درجه بالای دارای گلوکوفان می باشد. اطلاعات کاملتری توسط نقشه های سازمان زمین ‏شناسی ایران (GIS) ‏از شیست های خوی با مقیاس 000/250/1 (قرشی و ارشدی 1978)، خوی با ‏مقیاس 000/100/1 (رادفر و همکاران 1993) و دیزج با مقیاس 000/100/1 (امینی و ‏همکاران 1993) ارائه شده است. مولفین این نقشه ها (از جمله مرتضی خلعتبری یکی از ‏مولفین این مقاله) متوجه کمپلکس افیولیتی خوی شده و براساس اطلاعات ‏میکروپالئونتولوژی (حضور گلوبوترونکانا در لایه های آهک که به همراه گدازه های ‏بالشی افیولیتها هستند) سن این افیولیتها را به کرتاسه فوقانی نسبت دادند.
‏اخیرا نیز حسنی پاک و قاضی (Ghazi) ‏اولین گزارش پترولوژی و ژئوشیمی افیولیتهای ‏خوی را ارائه نمودند. مولفین این مقاله مشخص نمودند که در سکانس ولکانیک افیولیتی، ‏واحدهای بازالت بالشی تحتانی الگوهایی از REE ‏را نشان می دهد که حد واسط پروفیلهای N-MORB, E-MORB ‏است و واحدهای بازالت توده ای فوقانی نیز الگوهای REE ‏نوع E-MORB ‏را ‏نشان می دهند. الگوهای REE ‏گابروها و دیوریتها نشان می دهد که سری سنگ پوسته ای (crustal rock suit) ‏حاصل از تبلور بخشی یک مذاب بازالت معمولی است و با 20-25% ذوب ‏بخشی یک منشا لرزولیتی ساده ایجاد شده است. این مولفین در نتیجه گیری خود چنین ‏عنوان کردند که افیولیت خوی معادل افیولیت های موجود در نواحی مرکزی ایران است (‏بعنوان مثال می توان به نائین، شهر بابک، سبزوار، چهل کوره Tchehel kureh ‏و بند ‏زیارت اشاره کرد) و در نتیجه بسته شدن شاخه باریکی از دریای مزوزوئیک در شمال غرب ‏ایران بوجود آمده است که در گذشته خرده قاره ایران مرکزی را احاطه نموده است. در ‏نهایت می توان چنین عنوان کرد که توصیف زمین شناسی منطقه خوی توسط مولفین فوق بسیار ‏شماتیک بوده و معمولا هم نادرست است همچنین موقعیت نمونه های آنالیز شده مشخص نمی ‏باشد.
‏4
‏شکل 1
‏توزیع نوارهای افیولیتی در ایران به اقتباس از امامی و همکاران (1993) ‏و موقعیت منطقه خوی . اصلی ترین افیولیت های ایران عبارتند از: BZ= ‏بندزیارت (‏یا کمپلکس کهنوج). KM: ‏کرمانشاه: NA: ‏نائین. NY: ‏نیریز، SB: ‏سبزوار، SHB: ‏شهربابک، THL: ‏تربت حیدریه، TK: ‏چهل کوره
‏قاضی و همکاران (2001) وجود یک زون دگرگونی ‏را دربخش تحتانی افیولیت، نشانه ای از یک گرادیان دمایی معکوس می دانند که از ‏رخساره های آمفیبولیت تا شیت سبز در تغییر است. این مولفین با استفاده از روش 40Ar-39Ar ‏سنین 6/158‏±‏ 4/1 Ma‏و Ma1/0± 154/9 ‏را برای هورنبلند گابرو ها بدست آوردند ‏و چنین نتیجه گرفتند که سنگهای پلوتونیک افیولیت خوی در طی ژوراسیک فوقانی تشکیل ‏شده اند. آنها همچنین چهارسن 40Ar-39Ar ‏را که در گستره Ma 110-104 ‏می باشد برای ‏هورنبلندهای موجود در زون دگرگونی تحتانی ارائه نمودند که نشاندهنده جایگزینی ‏تکتونیکی کمپلکس افیولیتی آلبین میانی است. از آنجا که سنگ آهکهای پلاژیک به صورت ‏بین لایه ای با گدازه های بالشی افیولیتی دیده شده و سن موجودات میکروسکوپی موجود ‏در آن جوانتر هستند (آلبین فوقانی تا سنومانین تحتانی یعنی سنی حدود Ma 100) ‏مولفین ‏در توضیح اینکه چگونه گابروهای پلوتونیک و گدازه های بالشی ولکانیک در یک کمپلکس
‏4
‏افیولیتی واحد، تفاوت سنی بیش از 50 میلیون سال را نشان می دهند و اینکه چگونه ‏گدازه های بالشی می توانند جوانتر از بستر دگرگون شده باشند با مشکلاتی مواجه شده ‏اند؟
‏ما در اینجا نتایج حاصل از مطالعات صحرایی و آزمایشگاهی جدیدی را ارائه ‏کرده ایم که منجر به تشخیص دو کمپلکس افیولیتی در منطقه خوی شده و بسیاری از این ‏تناقضات را مرتفع می سازد: (اشکال 2 و 16)
1) ‏یک کمپلکس متا افیولیتی که شامل ‏قطعات تکتونیکی بزرگی است که در یک کمپلکس دگرگونی تحت عنوان کمپلکس دگرگونی شرقی ‏قرار گرفته است. عقیده ما اینست که این کمپلکس دگرگونی از چندین صفحه با سنین ‏متفاوت در طی مزوزوئیک و به صورت توده های انباشته روی هم تشکیل شده است و در ‏کمپلکس فرورانش که در زیر حاشیه شمال غربی بلوک ایران مرکزی قرار دارد گسترده شده ‏است. از دیدگاه ما این افیولیت ها بر جای مانده های لیتوسفر اقیانوسی نئوتیتس هستند ‏که در طی زمان مزوزوئیک در حوضه اقیانوسی خوی بوجود آمده اند عمل فرورانش در طی ‏تریاس میانی ‏–‏ فوقانی و پس از برخورد بلوک ایران مرکزی با اوراسیا اغاز گردیده و ‏باعث انباشتگی لیتوسفر اقیانوسی تیتس شده است.
2) ‏افیولیت غیر دگرگونی جوان با ‏سن کرتاسه فوقانی که در بخش غربی منطقه مورد مطالعه قرار گرفته است و فاقد هیچگونه ‏اثری از دگرگونی ناحیه ای است. گدازه ها هنوز پوسته شیشه ای خود را حفظ کرده اند و ‏گابروهای لایه ای فاقد آمفیبول هستند و این مساله نشاندهنده بافتها و ساختهای ظریف ‏و متعددی است که در انها وجود دارد.