تحقیق اعصاب

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 13 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏مقدمه
‏بافت عصبی ‏در واقع از مجموعه‌ای از سلولهای ‏عصبی یا نورون و سلولهای گلیا تشکیل شده است. نورونها دارای اشکال و اندازه‌های ‏مختلفی می‌باشند. با این حال هر نورون از سه قسمت پریکاریون ، اکسون و دندریت تشکیل ‏شده است. اکسون غالبا استطاله واحدیست ولی گاهی دارای زواید جانبی به نام کلاترال ‏می‌باشد. بر اساس نقطه خروج زواید از پریکاریون می‌توان نورونها را به یک قطبی ، دو ‏قطبی و چند قطبی تقسیم نمود. نورونهای یک قطبی را می‌توان در ‏گانگلیونهای نخاعی ‏مشاهده نمود.
‏نورونهای دو قطبی اکسون و دندریتها از دو ‏نقطه متقابل از پریکاریون خارج می‌گردند. این گونه نورونها در ‏بافت حسی بویایی ‏و ‏شبکیه چشم ‏یافت می‌شوند. نورونهای چند قطبی ‏از سایر نورونها فراوان‌ترند. از انواع دیگر نورونها می‌توان سلولهای پورکنژ را نام ‏برد که فقط در ‏لایه ‏میانی قشر مخچه ‏یافت می‌شوند. پریکاریون آنها بطری شکل است از یک قطب آن دندریت
2
‏واحدی خارج می‌شود و سپس به شکل شاخه‌های درخت منشعب می‌گردد.
‏پریکاریون
‏اندازه پریکاریونها متفاوت است (بین 4 الی 135 میکرون) اشکال آن ‏کروی ، ستاره‌ای ، هرمی و گاه گلابی است. احتمالا در قشر مخ تنها 14 میلیارد نورون ‏وجود دارد. نورونها معمولا دارای ‏هسته‌های ‏درشت‌اند که درون آنها یک یا چند هستک وجود دارند. نورونها علاوه بر اندامکهای ‏متداول سیتوپلاسمی مانند ‏دستگاه ‏گلژی ‏، ‏میتوکندری ‏دارای ویژگیهایی نیز می‌باشند مانند وجود ذرات نیسل در پریکاریون و دندریتهاست که ‏اجسامی بازوفیلیک محسوب می‌شوند.
‏مقدار این ذرات در سلولهای حرکتی بیش از ‏سلولهای حسی است. ویژگی دیگر وجود تارهای نوروفیبریل در سیتوپلاسم دندریتها و ‏اکسونهاست. اعتقاد بر این است که نورفیبریلها به انتقال مواد مثل یونها و ‏متابولیتها کمک می‌کنند. نورونها گاه محتوی رنگدانه‌هایی می‌باشند مانند ‏ملانین ‏در هسته سیاه واقع در مغز میانی و یا ‏رنگدانه‌های محتوی ‏آهن ‏در هسته گلوبوس پالیدوس و همچنین در هسته قرمز.
4
‏جایگاه پریکاریون
‏نورونها و یا فقط پریکاریون آنها اغلب به صورت متراکم ‏داخل گرههای عصبی یا گنگلیونها قرار دارند. این گرهها هم در سیستم عصبی محیطی به ‏نام گانگلیونهای حسی نخاعی- مغزی و با گنگلیونهای حرکتی احشایی و هم درون سیستم ‏عصبی مرکزی به نام هسته وجود دارند.
‏گانگلیونها
‏اندازه گانگلیونها و هم چنین تعداد نورونهای هر گانگلیون بسیار ‏متفاوت است (از چند نورون تا 50 هزار).هر گانگلیون درون کپسولی متشکل از بافت همبند ‏محصور می‌باشد. از کپسول مزبور انشعاباتی به داخل گنگلیونها پیش می‌روند و آن را به ‏بخشهایی تقسیم می‌کنند. گانگلیونهای نخاعی را می‌توان به صورت برجستگیهای کروی یا ‏دوکی شکل بر سر راه ریشه خلفی اعصاب نخاعی مشاهده نمود. گانگلیونهای خودکار به دو ‏صورت دو ‏تنه سمپاتیکی ‏در اطراف ‏ستون ‏فقرات ‏قرار دارند.
‏تارهای عصبی (اکسونها‏)
‏تارهای عصبی در ‏مهره‌داران ‏به دو نوع قطور (25 – 1 میکرون) ‏و نازک (کمتر از 1 میکرون) تقسیم می‌شوند. تارهای قطور به یک یا چند غلاف مجهزاند
4
. ‏معمولا ‏سلولهای شووان ‏تمام اکسونهای محیطی را ‏می‌پوشانند این سلولها اغلب با یک نظم خاصی همانند شیرینی رولت در اطراف اکسونها ‏پیچیده شده‌اند. علاوه بر غلاف شووان ممکن است اکسونها دارای پوششی از ‏لایه میلین ‏باشند. وجود یا عدم وجود لایه ‏میلین را می‌توان معیاری برای تقسیم بندی تارهای عصبی در نظر گرفت. میلین عمدتا از ‏چربی ‏تشکیل یافته است منکسر کننده نور می‌باشد و سفید رنگ است.
‏گره‌های رانویه
‏میلین در فواصل منظم 0.5 – 0.1 میلیمتر قطع می‌گردد و ‏بریدگیهایی موسوم به گرههای رانویه را ایجاد می‌کند. سلولهای شووان که سازنده میلین ‏محسوب می‌شوند روی میلین قرار می‌گیرند. تارهای میلین‌دار فاقد سلولهای شووان در ‏ماده سفید مراکز عصبی فراوان یافت می‌شوند. از دیدگاه ‏میکروسکوپ ‏الکترونی ‏میلین یک ماده نامنظم و فاقد ساختمان نیست بلکه می‌توان آن را به ‏عنوان لایه‌های متحدالمرکز غشای سلولهای شووان تلقی کرد.