تحقیق آی اس پی ISP

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 34 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏مقدمه:
‏مقدمـه :
‏در سال 1961 که ارتباط 4 کامپیوتر در دو ایالت مختلف امریکا را جشن گرفتند شبکه های کامپیوتری پا به عرصه ی حیات گذاشت حدود30 سال بعد و در سال 1993 با متصل کردن شبکه های ساخته شده تا آن زمان نام اینترنت را بر شبکه ی بزرگ خود گذاشتند واین آغاز تحولی عظیم بود که نه مردم نه دولتمردان ونه حتی خود سازندگان آن تصورش را نمی کردند. تا امروز که آمار کاربران اینترنت از مرز یک ونیم میلیارد نفر گذشته است وفقط در مدت حدود 15 سال ارتباطات اینترنتی به گونه ایی باور نکردنی رشد کرده است و این نشانه ی نیازی حیاتی است که جوامع بشری امروز در عصر اطلاعات نسبت به گسترش ارتباطات احساس می کنند گسترش اینترنت بخصوص در سال های اخیر در کشورهای درحال توسعه کاملا محسوس است به طوری که مثلا در خاورمیانه یا قاره افریقا طی 7 سال گذشته رشدی نزدیک به 1200% داشته است.
‏ 
‏اينترنت (Internet)‏:
‏اينترنت چيزي نيست جز شبكه اي كه تمام كامپيوتر هاي جهان را به هم متصل مي كند. اينترنت مالكي ندارد. اگر شما كامپيوتر خود را به اينترنت وصل كنيد، قسمتي از اينترنت كامپيوتر شماست. تمام كامپيوتر هاي اينترنت همين طور هستند. هر كس مالك يك قسمت از اينترنت است. فقط بايد با هم توافق كنيم از يك پروتكل (Protocol)‏ براي ارتباط استفاده كنيم تا حرف همديگر را بفهميم. همين.
‏ ‏تجارت الكترونيك  (e-commerce)‏:
‏تجارت الكترونيك يعني استفاده از كامپيوتر و شبكه هاي كامپيوتري براي تجارت. از بازاريابي تا تحويل كالا به مشتري. امروزه تجارت الكترونيك يكي از مهم ترين مباحث عملي تكنولوژي اطلاعات است. در لحظه اي كه شما اين سطر را مي خوانيد هزاران دلار از طريق اينترنت جابجا شده است. فروش ‏روزانه‏ شركت هاي مانند amazon.com‏ يا Dell‏ فقط از طريق اينترنت ‏بالاي 1 ميليون دلار‏ است.
‏ ‏ارزش نرم افزار:
‏نرم افزار يكي از گرانقيمت ترين كالاهاي انفورماتيكي است. شركت هاي نرم افزاري هم اكنون بزرگترين شركت هاي جهان هستند. مايكروسافت (بزرگترين شركت نرم افزاري جهان) ساليانه 501 ميليارد دلار سود مي كند. اين رقم به ميزان درآمد 40 سال ايران از نفت است.
‏يك مجموعه نرم افزاري شركت Oracle‏ به همراه طراحي آن (Total solution)‏ در حدود 3 تا 4 ميليون دلار ارزش دارد.
‏ ‏ما و تكنولوژي اطلاعات:
‏شما هم فكر مي كنيد اين حرف ها براي ما خيلي فانتزي است؟
‏امارات متحده عربي:
‏اينترنت مانند تلفن، در اختيار همه است. اين كشور پيشرفته ترين شبكه ارتباطي منطقه را در اختيار دارد. تجارت الكترونيك از سال آينده در اين كشور راه اندازي مي شود. امارات از سال 1992 قانون Copy right‏ بين المللي را
‏امضا كرده است. معتبر ترين نمايشگاه كامپيوتر منطقه و دومين نمايشگاه معتبر جهان (Gitex)‏ در دبي برگزار مي شود.
‏عربستان سعودي:
‏اين كشور با سرعت بسيار زياد در حال گسترش شبكه هاي ارتباطي خود مي باشد. و پس از امارات بهترين سرويس اينترنت را ارايه مي دهد. قانون كپي رايت بين المللي در اين كشور اجرا مي شود.
‏لبنان:
‏اولين كشوري است كه در جهان عرب بانك اينترنتي را راه اندازي كرده است. اين كشور امسال قانون Copy right‏ بين المللي را امضا كرده است.
‏هند:
‏پس از امريكا بزرگ ترين صادر كننده نرم افزار است. اكثر متخصصين نرم افزار منطقه هندي هستند. درآمد هند از نرم افزار از درآمد ايران از فرش بيشتر است.
‏مصر:
‏يكي از بزرگترين توليد كنندگان نرم افزار هاي عربي است. نمايشگاه Gitex‏ از سال آينده در قاهره هم برگزار مي گردد.
‏ايران:
‏1- كپي رايت:
‏هنوز قانون كپي رايت بين المللي را امضا نكرده ايم. اين قانون حتي در داخل كشور هم براي نرم افزار اجرا نمي شود. نيرو، وقت و هزينه بسياري در راه قفل گذاري و شكستن آن در ايران صرف مي شود. در ايران شركت هايي هستند كه قفل نرم افزار هاي خارجي را شكسته و قفل خودشان را روي آن مي گذارند. (توضيح اينكه نرم افزار هاي خارجي كه قفل داشته باشند ارزش هايي بالاي چند ده هزار دلار دارند).
‏تنها مزيت نبودن كپي رايت در ايران اين است كه متخصصين نرم افزار ايراني با آخرين دستاورد هاي تكنولوژي نرم افزار با هزينه اي در حد صفر آشنا مي شوند. اما حاصل كار آن ها يا در ايران كپي مي شود يا قابل عرضه در بازار هاي بين المللي نيست چون با استفاده از نرم افزار هاي غير قانوني نوشته شده است. براي مثال يك نسخه از ابزار برنامه نويسي Delphi ‏ درحدود 3 تا 4 هزار دلار قيمت دارد و تهيه نسخه قانوني آن براي اكثر متخصصين نرم افزار ايراني غير ممكن است. كساني كه تصويب كپي رايت را سدي در مقابل دانشجويان مي دانند به اين قسمت هم توجه كرده اند؟
‏2- نرم افزار:
‏اجازه بدهيد نگاهي به وضعيت نرم افزار در سال هاي اخير داشته باشم:
‏در طي ساليان گذشته تب تند مكانيزاسيون در ايران همه جا را فرا گرفته بود. تمام ارگان ها و ادارات دولتي و غير دولتي به دنبال مكانيزه كردن سيستم هاي خود بودند. اولين بازتاب اين تب، رشد فروش سخت افزار بود. شركت هاي سخت افزاري مانند قارچ از همه جا سر در آوردند. با كمك تكنولوژي هاي ساخت غرب، سوار كردن يك كامپيوتر از عهده يك كودك دبستاني باهوش هم بر مي آيد. پس سخت افزار ها فروش رفتند. بدون اينكه طرحي براي استفاده از آن ها وجود داشته باشد. البته شايد بهتر هم شد. چون با بروكراسي موجود در ادارات ايران، اگر بنا بر وجود طرحي هم بود شايد تا به حال تمام نشده بود! و اين سخت افزار ها هم فروش نرفته بودند و كاسبي خيلي ها راه نمي افتاد! به هر حال، كساني كه در ايران كارشان نرم افزار بود به اميد اين بودند كه بالاخره اين سخت افزار هاي نياز به نرم افزار پيدا مي كند و كار آن ها هم راه مي افتد. واقعا هم در بسياري از موارد اين اتفاق افتاد. و شركت هاي موفقي در زمينه نرم افزار رشد كردند. اما وقتي بحث كارفرماي بزرگ كشور (دولت) پيش مي آيد، وضع جور ديگري است. سخت افزار ها بلا استفاده ماندند و كار بخش انفورماتيك اكثر ادارات دولتي اين شد كه هر سال گزارشي از عقب مانده بودن سخت افزار هاي موجود به رياست ارايه دهند و هزينه اي را صرف به روز رساني (Upgrade)‏ سخت افزار ها نمايند. سخت افزار در جهان روز به روز در حال پيشرفت است و يك سيستم كامپيوتري بعد از دو يا سه سال از رده
‏خارج مي شود. پس كار براي همه بود: سخت افزار فروش ها سخت افزار مي فروختند، نرم افزاري ها با بخش خصوصي سرگرم بودند و مديريت هم شادمان كه از تكنولوژي روز را در اختيار گرفته است. در اين چرخه گاهي وقت ها يك چيز ديگر هم وجود داشت: شركت هاي سخت افزاري / نرم افزاري دولتي. در بعضي از موارد كه مديريت احساس مي كرد هنوز تا مكانيزاسيون كمي كار مانده است – و البته آن نرم افزار است- اقدام به برگزاري يك مناقصه مي كرد. در اين مناقصه چند شركت خصوصي و چند شركت دولتي شركت مي كردند. اين شركت هاي دولتي چون خيلي بزرگ بودند و كار هاي بزرگي هم مي كردند با وجود قيمت هاي بالا اكثرا برنده مناقصه مي شدند. حالا نوبت اين بود كه اول سخت افزار هايي را كه روي دستشان باد كرده بود (مانند Main-frame‏ ها) را بفروشند و بعد هم سرو ته قضيه را هم بياورند. آخر سر هم مديريت كه با انفورماتيك آشنايي زيادي نداشت نمي فهميد بالاخره اداره متبوعش مكانيزه شده يا نه؟ يا اينكه بالاخره خسته مي شد و قيد مكانيزاسيون را مي زد.
‏حالا عصر ارتباطات است. كامپيوتر ها بايد به هم متصل شوند و در شبكه كار كنند. شبكه ها هم بايد به شبكه هاي بزرگتر متصل شوند و در نهايت در اينترنت باشند.
‏پس حالا نوبت فروش تجهيزات شبكه و اتصال به اينترنت است. و اين بار تمام اين داستان در حال تكرار است. شركت هاي فروشنده و نصب تجهيزات شبكه، ارايه دهندگان خدمات اينترنت و …
‏3- مخابرات:
‏لازمه استفاده از اينترنت و قابليت هاي آن وجود بستر مخابراتي مطمئن، سريع و كارآمد است. همچنين متوليان شبكه هاي مخابراتي بايد آن را با تكنولوژي هاي روز ارتقا دهند. شركت مخابرات ايران متولي انحصاري اين امر در كشور است. ارتباطات سيمي داخل شهري در شهر تهران كه پيشرفته ترين شبكه كشور را داراست اجازه استفاده سرعت بيشتر از 33.6 Kbps‏ [ii]‏را نمي دهد. سرويس دهندگان اينترنت براي اضافه كردن خطوط مخابراتي خود (درصورت كمبود زوج سيم) مي توانند هزينه بالايي را متقبل شود و از نوعي Multiplexer‏ [iii]‏كه در انحصار شركت مخابرات است استفاده كند. اين تكنولوژي شركت مخابرات را از كابل كشي مجدد بي نياز كرده و به اين شركت اجازه مي دهد با هزينه بسيار كم تر از خطوط جديد، براي شما خط جديدي را وصل كند. اما قيمت اين خطوط از خط عادي (حتي با هزينه كابل كشي انحصاري) بيشتر است. در مورد خطوط عادي هم كه وضع عجيبي وجود دارد. اگر مركز تلفن شما خط داشته باشد، و محل مورد نظر از نظر كابل كشي مشكلي نداشته باشد، شما مي توانيد با پرداخت 1،000،000 ريال به شركت مخابرات يك خط تلفن خريداري كنيد. اما به اين زودي ها منتظر وصل شدن آن نباشيد. حتما فكر مي كنيد تاخير به علت ترافيك كاري شركت مخابرات است. شايد. ولي به هر حال مي توانيد با پرداخت 1،000،000 ريال ديگر آن هم در وجه “پست بانك” و بدون اينكه اين پرداخت در جايي ثبت شود، ظرف يك هفته خط تلفن را وصل كنيد. مي ماند سرويس هاي پيشرفته ويژه مانند انتقال مكالمه، انتظار مكالمه و … . سرويس انتظار مكالمه در صورتي كه خط شما اشغال باشد، با زدن بوق شما را از پشت خط بودن ديگران آگاه مي كند. اين بوق هنگام اتصال به شبكه هاي اطلاعاتي باعث از دست رفتن اطلاعات و در نتيجه قطع ارتباط مي گردد. در تمام جهان اين سرويس با گرفتن يك كد وصل و با گرفتن كدي ديگر قطع مي شود، تا بتوان ارتباط اطلاعاتي سالمي داشت. اما شركت مخابرات از دادن كد هاي قطع و وصل اين سرويس به مشتريان خود داري مي كند. تنها راه باقي مانده اين است كه شما سرويس انتقال خط در صورت اشغال بودن را هم خريداري كرده و هنگام كار با كامپيوتر تلفن خود را به 119 انتقال دهيد!
‏تمام اين ها مثال هايي بود از عدم توجه شركت مخابرات به نياز هاي شبكه مخابراتي كشور براي اتصال به شبكه هاي اطلاعاتي.
‏4- امور بانكي:
‏بانك ها در ايران چك هاي يكديگر (چه چك هاي عادي و چه چك هاي مسافرتي) را قبول نمي كنند. البته به تازگي سيستم يكپارچه بانكي كشور (سيبا) در حال راه اندازي است. از آن گذشته، سيستم بانك هاي اتوماتيك (ATM[iv])‏ مانند خود پرداز ملت، ملي كارت، عابر بانك سپه و … با هم سازگار نيستند. در اكثر كشور هاي جهان شركت هاي ارايه دهنده اين خدمات، از بانك ها جدا هستند. آن ها با بانك ها قرارداد مي بندند و شعبات ATM‏ را در جاهاي مختلف نصب مي كنند. ضمنا تمام آن ها از يك پروتكل براي ارتباط استفاده مي كنند. به همين خاطر شما مي توانيد كارت ATM‏ خود را بدون در نظر گرفتن بانكي كه در آن حساب داريد در هر ATM‏ استفاده نماييد. پشت سر اين كار، يك سيستم مرتبط و يكپارچه بانكي است كه در كشور ما وجود ندارد. همچنين كارت اعتباري هنوز در سيستم بانكي ما ايجاد نشده است. علت آن هم احتمالا مشكلي است كه اين سرويس با سيستم بانكداري اسلامي دارد. به هر حال، در دنياي تجارت الكترونيك كارت هاي اعتباري و سيستم هاي يكپارچه بانكي حرف اول را مي زنند. بستر اين سرويس ها در سيستم بانكداري ما ايجاد نشده است. و به همين علت ما نمي توانيم وارد تجارت الكترونيك شويم.
‏5- احراز هويت:
‏در دنياي جديد تجارت الكترونيك، احراز هويت اشخاص در شبكه هاي كامپيوتري و اينترنت نقش مهمي دارد. شركت هاي زيادي در جهان كار احراز هويت الكترونيكي را انجام مي دهند. بدين معني كه اين شركت ها هويت شما را احراز كرده و به شما يك امضاي الكترونيكي مي دهند. با اين امضاي الكترونيكي، شما مي توانيد نامه ها و حتي
‏قرارداد ها و اسناد مالي را امضا كنيد. اين امضا قابل جعل نبوده و شما را قادر مي سازد در اينترنت تجارت كنيد. شركت هايي كه به اين كار مشغول هستند، قرارداد هايي با سازمان هاي بين المللي دارند و مطابق آن ها مي توانند احراز هويت و حتي تعقيب قضايي در موارد جعل و سو استفاده را انجام دهند. متاسفانه كشور ما تابه حال اين قرارداد هاي بين المللي را امضا نكرده است و شهروندان ايراني نمي توانند شناسنامه الكترونيكي داشته باشند. البته علت ديگر آن هم تحريم هاي بين المللي عليه ايران است كه رد پاي آن را در اكثر سايت هاي اينترنت مي توان ديد.
‏6- خدمات اينترنت:
‏علت موفقيت اينترنت حضور همه در آن است. در حال حاضر شما نمي توانيد يك شركت خارجي را پيدا كنيد كه اسم و اطلاعاتي از آن در اينترنت نباشد. شركت هاي ايراني براي حضور در اينترنت چه بايد بكنند؟ يك شركت به دو طريق مي تواند از اينترنت بهره ببرد. اول: استفاده از آن براي دريافت اطلاعات. دوم: داشتن صفحات اطلاعاتي در اينترنت براي معرفي خود.
‏در حالت اول، يك شركت بايد يك خط ارتباط با اينترنت خريداري كند. قيمت اين ارتباط در ايران از نظر دلاري هم قيمت بازار هاي جهاني است. اما براي يك ايراني با در آمد سرانه 8000 دلار، اين قيمت بسيار بالاست. البته اين سرويس از نظر كيفيت با استاندارد هاي جهاني بسيار فاصله دارد.
‏در حالت دوم، يك شركت با پرداخت هزينه اي در حدود 3،000،000 ريال مي تواند در اينترنت صفحات اطلاعاتي داشته باشد. اين قيمت قابل پرداخت است و هزينه بالايي هم به حساب نمي آيد.
‏در هر دو اين حالات نكته مهمي پس پرده است: ارايه دهندگان خدمات اينترنت.
‏در ايران تعداد زيادي ارايه دهنده خدمات اينترنت (ISP)‏ وجود دارد. اكثر اين ISP‏ ها، يك خط اينترنت نسبتا سريع از شركت هاي بزرگي كه اكثرا دولتي هستند خريداري مي كنند و با خريد چند خط تلفن آن را بين استفاده كنندگان تقسيم مي نمايند. از آن جا كه ارتباط اصلي اين شركت ها از طريق اين شركت هاي دولتي محدودي برقرار مي گردد، قيمت اكثر ISP‏ ها مشابه هم است. و اصولا آن ها نمي توانند رقابتي براي پايين آوردن قيمت انجام دهند. شركت هاي بزرگي كه ارتباط دهندگان اصلي هستند هم با استفاده از تكنولوژي هاي قديمي و گران قيمت نمي توانند قيمت ها را پايين بياورند. براي مثال تكنولوژي هاي ارايه شده در ايران مانند ZakNet‏ توسط شركت داده پردازي، DirectPC‏ توسط ندا رايانه و VSAT‏ توسط شركت مخابرات و شركت خدمات انفورماتيك اكنون ارتباطات گران قيمتي هستند كه در انحصار چند شركت بزرگ و دولتي قرار دارند. سرمايه گذار خصوصي هم اگر بتواند از مراحل دريافت مجوز عبور كند، به علت نبودن قانون مشخص، تغيير سياست ها و محكوم شدن اينترنت از طرف برخي مراجع سياسي كشور جرات نمي كند دلار 900 توماني خود را به خطر بياندازد. پس فشار از دو طرف به مصرف كننده مي رسد: نبود رقابت، و قدرت خريد پايين ريال. مساله ديگر شهرستان ها هستند. اكثر ISP‏ هاي ايران در تهران وجود دارند و شهرستاني ها از ارتباط با اينترنت محروم. اين خود متضاد با حضور همه در اينترنت كه فلسفه آن است مي باشد.
‏مي رسيم به حالت دوم كه انتقال اطلاعات شركت ها به روي اينترنت است. براي اين كار ISP‏ شما بايد يك ارتباط سريع با اينترنت داشته باشد. تا بتواند به مراجعه كنندگان متعدد سايت شما در اينترنت پاسخگو باشد. اكثر ISP‏ هاي ايراني از داشتن چنين خطوطي محرومند. پس به ISP‏ هاي خارجي پول مي دهند تا اطلاعات شما را در خارج از ايران نگهداري كنند. در اين ميان ISP‏ ايراني فقط دلالي مي كند. همين. تازه اين پول چگونه از كشور خارج مي شود هم خود جاي سوال است.
‏7- خط فارسي:
‏خط فارسي يكي از مشكلات بزرگ ورود به دنياي اينترنت است. سايت هاي فارسي موجود در اينترنت هر كدام از يك Code page[v]‏ براي نمايش اطلاعاتشان استفاده مي كنند. متوليان اين امر در ايران (شوراي عالي انفورماتيك) هيچ استانداردي را در اين زمينه وضع نكرده اند. پس از يك مدت گشت و گذار در سايت هاي فارسي كامپيوتر شما پر مي شود از font‏ هاي مختلف با Code page‏ هاي متفاوت. حالا همه منتظرند ببينند شركت Microsoft‏ در نسخه Windows 2000‏ خود چه استانداردي را براي خط فارسي در نظر گرفته است. نبود استاندارد براي خط فارسي مشكلات زيادي را هم در جستجوي اطلاعات در اينترنت بوجود خواهد آورد. هم اكنون به علت كم بودن سايت هاي فارسي و استفاده كنندگان فارسي زبان اين مشكلات خود را نشان نداده اند، اما بايد منتظر بود.
‏از سوي ديگر، رسم الخط فارسي هنوز استاندارد مشخصي ندارد. فرض كنيد مي خواهيد در اينترنت به دنبال كلمه “مسوول” بگرديد. آيا بايد بنويسيم “مسئول” يا “مسؤل” يا “مسوول” تا كلمه مورد نظر پيدا شود؟ اصلا الفباي زبان فارسي چند حرف است؟ آيا حمزه جزو الفباي فارسي است؟ “اشكال” به معني شكل ها و “اشكال” به معني وجود مشكل باهم چه تفاوتي دارند؟ آيا بايد از كسره و ضمه و فتحه استفاده كرد؟ به اسامي كوچه هاي تهران دقت كنيد. بعضي از آن ها را اگر با حروف لاتين ننوشته باشند نمي توان درست تلفظ كرد. حالا فرض كنيد بخواهيد در اينترنت به دنبال “اشكال” به معني شكل ها بگرديد. چند مورد نا مربوط پيدا خواهيد كرد؟
‏بحث در اين مورد تخصصي است و از عهده من خارج. اساتيد شوراي عالي انفورماتيك، فرهنگستان زبان و ادب فارسي و اساتيد زبان فارسي بايد بنويسند.