دانلود مقاله در مورد زندگینامه امام حسن مجتبی 80 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 83 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏هدايتگران راه نور – زندگانى كريم اهل بيت حضرت حسن بن على عليه السلام
‏پيشگفتار
‏الحمد للَّه، و صلّى اللَّه على محمّد و آله الطاهرين.
‏دوره اى كه با قتل خليفه سوم آغاز شد و با شهادت امام حسين عليه السلام پايان ‏گرفت، اثرى ژرف بر امّت اسلامى از خود بر جاى نهاد.
‏در واقع اين دوره رامى توان زنجيره اى از فجايع متعدّد به شمار آورد.
‏امامت سبط اوّل پيامبرصلى الله عليه وآله، امام حسن مجتبى عليه السلام، در ميانه ‏همين عصربوده است.
‏بنابراين بر ماست كه زندگى آن امام را بكاويم و آن را بسان مشعلى فراروى خويش ‏قرار دهيم.
‏آيا غير از اين بود كه امام حسن عليه السلام به تصريح پيامبرصلى الله عليه وآله ‏و به شهادت زندگى درخشان خوش پيشوايى مسلمانان را بر عهده داشت؟ مگر نه اينكه ما آن ‏امام را حجّت خداوند بر روى زمين مى دانيم؟ ازاين رو بايد در زندگى آن حضرت دقيق ‏شويم و در راه و روش زندگى مكتبى خويش، از حيات وى الهام گيريم.
‏اين كتاب در واقع تحليل فشرده اى از زندگى و اوضاع دوران امام حسن مجتبى عليه ‏السلام مى باشد كه به رشته تحرير درآمده است.
‏اميدوارم كه خداوند بنده و مؤمنان را از بهره اين كتاب محروم نفرمايد.
‏محمّد تقى مدرّسى
‏نام: حسن
‏پدر و مادر: على بن ابيطالب و فاطمه زهرا
‏شهرت: مجتبى سبط اكبر كنيه: ابو محمّد
‏زمان و محل تولّد: نيمه رمضان سال دوّم هجرت در مدينه
‏زمان و محل شهادت: 28 صفر سال 50 هجرى در سنّ حدود 47 سالگى به دستور معاويه، ‏توسط جعده، در مدينه، مسموم و به شهادت رسيد مرقد: قبرستان بقيع، واقع در مدينه
‏دوران زندگى: در سه بخش:
1 – ‏عصر پيامبرصلى الله عليه وآله )‏حدود 8 سال(
2 – ‏ملازمت با پدر )‏حدود 37 سال(
2
3 – ‏عصر امامت)‏ده سال(.
‏بنياد پاك
‏ولادت و پرورش امام حسن مجتبى
‏در پانزدهمين شب از ماه مبارك رمضان، خانه رسالت پس از انتظارطولانى به استقبال ‏مولود محبوب خود مى شتافت، درست همان گونه كه گُلى با طراوت و شاداب، پس از مدّتى ‏تشنگى از يك قطره زلال و گواراى شبنم استقبال مى كند.
‏نوزاد به نياى خويش، يعنى رسول بزرگ اسلام، بسيار شباهت داشت، امّا وى به هنگام ‏تولّد اين نوزاد حضور نداشت تا مژده ولادت رابه آن حضرت برسانند.
‏پيامبرصلى الله عليه وآله به سفرى رفته بود و به زودى به مدينه مراجعت مى كرد.
‏خانواده با اشتياقى وافر چشم به راه بازگشت پيامبرصلى الله عليه وآله بود و هيچ ‏يك از آداب و رسوم تولّد را برگزار نكرده بودند تا آنكه پيامبر اكرم ازمسافرت ‏بازگشت و بنابر عادت هميشگى خويش، نخست به سوى خانه فاطمه زهرا رهسپار شد.
‏چون مژده تولّد كودك را به پيامبر خدا رساندند،سرورى زايدالوصف آن حضرت را فرا ‏گرفت و خواستار ديدن كودك شد.
‏چون كودك را در آغوش گرفت، بوييد و بوسيد و در گوشهايش اقامه واذان گفت و پس از ‏آنكه از پوشاندن جامه زرد به كودك نهى كرد،دستور داد تا خرقه اى سپيد بياورند وكودك ‏را در آن بپيچند.
‏پيامبر اعظم منتظر بود تا ببيند آيا از آسمان خَبَر تازه اى درباره اين كودك ‏فرود مى آيد يا نه؟ وحى نازل شد و خطاب به آن حضرت گفته شد: نام فرزند هارون، ‏جانشين موسى عليه السلام، شبّر بود و على نيز نسبت به تو به منزله هارون است نسبت ‏به موسى، پس اين كودك را “حسن” نام گذارى كن كه حسن در عربى مرادف شبّر است.
‏نام حسن در مدينه، همچون بوى خوش گلها پيچيد.
‏مژده دهندگان باگرمترين و شايسته ترين تبريكات به خدمت پيامبرصلى الله عليه وآله ‏آمدند، زيراحسن نخستين فرزند خانه رسالت بود و چشم پيامبر اكرم و ياران بزرگوارش به ‏وى دوخته شده بود.
‏او تجديد كننده رسالت پيامبر بود و درآينده، مقتدا و الگوى مسلمانان صالح به ‏شمار مى آمد.
‏او پس از پيامبرادامه دهنده راه و رسالت آن حضرت بود.
3
‏روز بعد، پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود تا قوچى بياورند و قربانى كرد.
‏چون قربانى را نزد آن حضرت آوردند، وى خود آمد تا بدين مناسبت دعايى بخواند.
‏پس فرمود: “بسم اللَّه الرحمن الرحيم.
‏خدايا! استخوان آن در مقابل استخوان حسن وگوشت آن در مقابل گوشت او و خون آن در ‏برابر خون او و موى آن دربرابر موى او.
‏خدايا! اين را نگاهبان محمّد و آل او قرار بده”.
‏سپس دستور داد گوشت قربانى را ميان تنگدستان و مستمندان تقسيم كنندتا اين كار پس ‏از وى در ميان مردم سنّت گردد.
‏وخانواده هاى توانگر درهر مناسبتى گوسفندى قربانى كنند تا بدين وسيله ثروت در ‏ميان مردم توزيع شود و تنها در ميان توانگران واغنيا نباشد.
‏روزى پيامبرصلى الله عليه وآله در حضور لبابه، ام الفضل، همسر عبّاس بن ‏عبدالمطلّب، عموى خويش، حسن را در آغوش مى گيرد و مى فرمايد: – آيا درباره من خوابى ‏ديده اى؟ – آرى اى رسول خدا.
– ‏آن را بازگوى.
– ‏چنان ديدم كه قطعه اى از تن شما در دامن من افتاده است.
– ‏پس پيامبرصلى الله عليه وآله لبخندى زد و كودك شير خواره را به دست او ‏سپردوفرمود: آرى اين تأويل رؤياى توست.
‏او پاره تن من است.
‏بدين ترتيب ام الفضل به عنوان دايه امام حسن برگزيده شد.
‏كودك در كنف حمايت رسول بزرگوار اسلام و در زير سايه پدرش امام على وحضرت زهرا ‏بزرگ مى شد تا بدين وسيله تمام معانى ومفاهيم اسلامِ ناب را از چشمه سار رسالت و ‏تمام ارزشهاى ولايت را در زير سايه ولايت و همه فضايل و مكارم را از منبع عصمت و ‏فضليت بياموزد.
‏پيامبر، على و زهراعليهما السلام در تربيت امام توجّه و اهتمامى بليغ، مبذول مى ‏داشتند تا بدان وسيله، استعدادها و شايستگيهاى وى را شكوفا سازند.
4
‏وراثت
‏بى ترديد وراثت، در ساخت شخصيّت فرد تأثير به سزايى دارد.
‏شخصيّت فرد با محيطى كه از آن برخاسته و در آن متولّد شده است ارتباطمستقيمى ‏دارد.
‏در ميان فرزندان ابو طالب، بهترين و برترين خانه ها براى پديد آمدن انسان كامل، ‏همين خانه بود، زيرا هر كودكى كه در اين خانه زاده مى شد، از دو طرف با عبدالمطلّب ‏نسبت داشت.
‏از يك طرف ازسوى على بن ابى طالب و از طرف ديگر از سوى فاطمه دختر محمّد بن ‏عبداللَّه بن عبدالمطلّب.
‏همان طور كه على عليه السلام خود نيز از دو سوى به هاشم منسوب بود.
‏ما در اينجا در صدد بيان مناقب و فضايل هاشم و بويژه خاندان عبدالمطلّب در ميان ‏آنان نيستيم كه فضايل و مناقب وى بسيار و فراوان است، بلكه همين مقدار كافى است كه ‏بدانيم رسول گرامى اسلام، محمّدبن عبداللَّه صلى الله عليه وآله وجانشين بزرگوار آن ‏حضرت، امام على عليه السلام، از همين خانواده برخاسته اند.
‏بر حسب كشفيات علم ژنتيك، تأثير، گاه از سوى پدر است كه در اين حالت، تمام ‏ويژگيها و صفات پدر به كودك منتقل مى شود و گاهى نيزكودك از سوى مادر، كه در مورد ‏امام حسن اين قسم اخير تحقّق يافت.
‏درشخصيّت امام حسن نشانه هاى مادرش هويدا بود و بدين ترتيب خودمنعكس كننده صفات ‏پدر بزرگوار آن حضرت يعنى پيامبرصلى الله عليه وآله بود.
‏از اين رو امام حسن بيشتر از آن كه شبيه امام على باشد به پيامبر شباهت ‏بسيارداشت و بدين خاطر بارها پيامبر خود نيز فرموده بود: “حسن از من و حسين از على ‏است”.
‏شايد بتوان با نگرش بر حوادثى كه پس از رسول گرامى اسلام رخ داده است اين حديث ‏را به گونه اى ديگر هم تفسير كرد.
‏و ماهيّت شرايطى كه در دوران امام حسن حكمفرما بود آن حضرت را وامى داشت روش ‏پيامبرصلى الله عليه وآله را دنبال كند وآن حضرت را كاملاً الگوى خود قرار ‏دهدوهمچون او به موّفقيتهاى بزرگى نيز نايل شود.
‏با اتخاذ همين روش بود كه وى مانند پيامبر گذشت و اغماض را پيشه خود مى ساخت و ‏با دشمنانش به صلح و مدارا رفتار مى كرد.