تحقیق پيكره تراشي و پيكره سازي در نخستین سالهای سده بیستم (قابل ویرایش)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 23 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏2
‏1
‏به نام خدا
‏پيكره سازي يا پيكره تراشي (مجسه سازي) را نمي توان يك اصطلاح ثابت براي اطلاق به اشياء يا فعاليت هاي معين دانست. ترجيحاً اين نام شاخه اي از هنر بصري است كه در جريان رشد و تغيير دايم طبيعي از فعاليت هاي تازه اي از اشياء را در بر مي گيرد. (چنانكه مثلا حوزه دلالت اين اصطلاح در سده بيستم بسيار وسيع تر از سده پانزدهم شده است) با اين حال هنر مجسمه سازي داراي يك خصلت اصلي و هميشگي است كه آن را از ساير هنرهاي بصري متمايز مي‌كند. آفرينش شكل سه بعدي بنابراين حجم مهم ترين عنصر در طرح يك مجسمه محسوب مي شود. مجسمه ممكن است به صورت همه جانبي يا به صورت نقش برجسته باشد. مجمسه همه جانبي شي است مستقل است و جدا كه فضايي را اشغال كرده (وجود مستقل يك آرم يا يك صندلي است) ولي نقش برجسته به زمينه اي متصل شده و يا كمابيش از آن برون آمده است. در ساختن مجسمه مواد بسيار متنوعي چون گل، گچ، موم سنگ، بتن، چوب، فلز به خصوص مفرغ، فاييبرگلاس، عاج، صرف، كاغذ و غيره به كار برده مي شود. روش ها و اسلوبهاي مجسمه سازي را نيز مي‌توان به سه گروه عمده تقسيم كرد.
‏2
‏2
‏الف: كنده كاري(حجاري): ‏در اين روش مجسمه سازي كار خود را با توده اي از ماده جامد (مثلا يك قطعه سنگ يا چوب) آغاز مي‌كند و در روند كاستن از توده مزبور به شكل مورد نظر مي رسند.
‏ب: شكل دهي: ‏در اين روش انواع مواد حجيم پذير چون موم و گچ و غيره را مي توان به كار برد.
‏پ: خفتكاري: ‏در اين روش مجمسه ساز قطعات و پيش ساخته يا اشياي يافته را جوشكاري، لحيم كاري، پرچ كاري، ميخ كردن، چسبانيدن و غيره به هم متصل مي‌كند تا طرح مورد نظر را تحقق بخشد. بنابراين اين گونه مجسمه لزوماً از يك ماده همگن ساخته نمي شود.
‏مجسمه هاي ساخته شده به روش هاي شكل دهي و خفتكاري را مي توان با اسلوبهاي قالبگيري و ريخته گري به مجسمه هاي مقاوم و ماندني بدل كرد. براي آنكه تمايزي ميان مجسمه سازي پيكرها و مجسمه سازي انتزاعي قائل شويم در همه جا اصطلاح مجسمه سازي را به كار مي بريم.
‏پيل، چارلز ويلسن (نقاش و مينياتوريست آمريكايي در لندن زير نظر ويست هنر آموزي كرد و سپس به فيلادلفيا رفت و در كار چهره نگاري شهرتي به دست آورد از جمله آثارش: تك چهره خود نقاش با استخوان ماموت.
‏2
‏3
‏پيلارام: ‏نقاش و خوشنويس ايراني، هنرمند پركار، درك تجسمي قوي و دستي توانا داشت.
‏خلق اشكال در سه بعد يا به صورت كار يا به صورت كار مستقل يا نقش برجسته.
‏اساساً دو مفهوم متضاد در مورد شكل پيكره سازي وجود دارند وكنده كاري روي سنگهاي قيمتي كه شامل خارج كردن مواد زائد است تا اينكه فرم از زندان خود خارج شود. اين مفهوم افلاطوني به ميك لانژ تعلق دارد معني متضاد زماني بروز مي‌كند كه شكل از هيچ خلق مي شود و حاصل افزودن مواد پلاستيكي است حكاكي و اندام سازي دو جنبه مجزا و مكمل پيكره سازي هستند. گرايش كنوني حاوي حكاكي مستقيم و احساس مواد در اندام سازي است كه شامل استفاده از گل رس يا موم به عنوان مواد اوليه براي تبديل گچ، برنز، سرب يا حتي سنگ است تفاوت بين نقاش و پيكره سازي هميشه در اين نكته نهفته كه بعد سوم در پيكره سازي مسئله اي اساسي است. اما يك نقاش با رنگ گذاري بسيار ضخيم ممكن است از يك StiacctatoRittero‏ برجسته تر باشد. در پنجاه سال گذشته اين تصاوير نامتمايز با مشخصتر شده و دليل آن ارائه تنديس نقاش. بناهايي از سيم و پلاستيك در رنگ هاي روشن و غيره است. هنر متحرك را نيز مي توان شكلي از پيكره سازي تلقي كرد.
‏2
‏5
‏پيكره تراش در نخستين سالهاي سده بيستم:
‏نخستين پيكرتراش تجسمي:
‏ويلهلم لعبروك، گئورك كولبه، ارنست بارلاخ، كاته، كولوتيس، گرهاردماركس، كنستانتين برانكوزي.
‏گرايشهاي اصلي
‏سده نوزدهم در عرصه پيكر تراشي، همچون عرصه معماري، دوران آزمايشگريهاي جديد انگشت شمار بود. پيكر تراش نئوكلاسيك به نظريه تازه اي درباره شكل هاي مهار شده تنديسوار در قالب يك فضاي محدود، رجعت كردند.
‏پيكرتراشان رمانتيك و رئاليست، با آنكه يك بار ديگر كوشيدند حركت و فضاي باز را به عرصه هنر خويش آورند نمي توان گفت كه توانسته اند به نحوي از انحناء بر دامنه واژگان دوره باروك افزوده باشند. حتي رودان كه عموماً پدر پيكرتراش نوين شناخته مي شود، معمولا از سازماندهي گروه پيكره هايش در داخل حركات چرخنده و حلزوني دوره رنسانس پسين و باروك خشنود بود. فقط در تعداد اندكي از آثار بزرگ مانند (شهروندان كاله و دروازه‌هاي جهنم) است كه مي بينيم او به كاوش در نظرات جديد درباره فضا پرداخته است. سده بيستم به نحوي از انحنا بيشتر گرايش هاي پيكره سازي فضاي مورد بحث ما را ادامه داده است. ولي پيكر تراشان تجربي نوين، حركات بنيادي تازه اي مخصوصاً در عرصه پيكرتراشي به مثابه ساختمان يا مونتاژكاري، آزمايشگري با مصالح جديد و كاوش در عرصه پيكره سازي به عنوان فضاي شكل يافده به جاي حجم موجود در فضاي پيرامون نيز انجام داده اند. گذشته از اين تا حدودي در نتيجه نفوذ هنر بدوي و باستاني، پيكرتراشان از سازماندهي كامل فضايي دست برداشته و با توسل به احجام ساده شده به حالت مقابل نمايي و عظمت ساختماني باز گشته‌اند.