تحقیق جايگاه محبت و مهرورزي در اسلام ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 5 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏مهرورزي در اسلام :
‏انسان به طور فطري موجودي عاطفي ‏است.يعني ناخودآگاه جوياي محبت و عاطفه است . دليل محكم براي اثبات ادعاي فوق همين ‏گرايش طبيعي و غريزي انسان به اجتماع و زندگي اجتماعي است . تا در سايه اين اجتماع ‏به نياز هاي فطري خويش دست يابد . دين اسلام به عنوان كامل ترين دين آسماني تاكيد ‏ويژه اي بر محبت و مهرورزي دارد . الگوي انساني كامل معرفي شده در دين اسلام حضرت ‏محمد (ص) است . محبت و مهرباني در تمامي ابعاد زندگي ايشان موج مي زند . از كانون ‏گرم خانواده گرفته تا اجتماع مردم عادي – از دعوت آسماني ايشان گرفته تا جنگ ها و ‏غزواتي كه ايشان با آن ها مواجه شد.در تمامي اين مراحل ايشان هرگز اصل مهم مهرورزي ‏را فراموش نمي كردند .
‏دين اسلام رابطه ميان مسلمانان را يك ‏رابطه برادري و برابري معرفي مي كند و براي همه اقشار حقوق مساوي و يكساني را قائل ‏است و اين مهم را به كرات توسط سيره پيامبر متذكر مي شود.مثلا اينكه بلال حبشي يك ‏سياه بود ولي موذن پيامبر بود. يا سلمان فارسي عرب نبود ولي در مجالس همنشين پيامبر ‏بود . و در صحنه هايي كه حضرت در مجالس گوناگون با تمامي قشرهاي جامعه مراوده و نشت ‏و برخاست داشتند .
‏دين اسلام با وضع قوانين خاص عنصر محبت ‏و مهرورزي را به شكلي خاص تداوم مي بخشد. زكات – خمس – صدقه و احسان از جمله ي اين ‏قوانين و ضوابط هستند. به گونه اي كه زكات را با نماز توصيه مي كند. تاكيد اسلام بر ‏حقوق همسايه نمونه ي ديگري از اهميت مهرورزي در اسلام است .اسلام مسلمين را مكلف ‏كرده كه از احوال همسايه خويش دستگيري نمايند . مبادا مسلماني شب سير بخوابد در ‏حالي كه همسايه اش با شكم گرسنه شب را به صبح برساند كه در اين صورت مسلمان نيست .
‏تاكيد اسلام به برگزاري نماز جمعه و ‏جماعت – صله رحم – … نيز بيانگر اهميت مهرورزي در اسلام است .
‏بنابر آن چه كه مختصر بيان شد و نيز با مطالعه در سيره پيامبر ‏و اهل بيت و جنبه هاي رفتاري ايشان مي توان به جايگاه مهرورزي در اسلام اشراف پيدا ‏كرد .
‏پيام هاي ديگران ( ‏نظر بدين )        link        ‏شنبه، 18 فروردين، 1386 – ناديه
‏مهرورزی از ديد معصومين (ع) ‏:
‏بررسي طرز بحثهاي پيامبر اسلام (ص) و امامان (ع) با مخالفانشان الگوي بسيار ارزنده اي براي چگونگي مبحث است.به عنوان نمونه به آنچه از امام صادق (ع) در اين زمينه در كنب حديث ثبت است توجه كنيد: در مقدمه اين حديث معروف توحيد«مفضل بن عمر»چنين مي خوانيم:او مي گويد من در كنار قبر پيغمبر بودم و در عظمت مقام پيامبر (ص) انديشه مي كردم .ناگهان ديدم «ابن ابي العوجاء» (از ماديون معروف) وارد شد و در گوشه اي نشست به طوري كه سخنش را مي شنيدم هنگمي كه دوستانش اطراف او جمع شدند شروع به سخنان كفر آميزي كردكه نتيجه آن انكار نبوت محمد (ص) و از آن بالاتر انكار خداوند تبارك و تعالي بود،بسيار شيطنت آميز و حساب شده بيان كرد. من از شنيدن سخنان او سخت خشمگين و تاراحت شدم ،برخاستم و فرياد زدم اي دشمن خدا راه الحاد پيش گرفتي؟و خداوندي كه تو رادر بهترين صورت آفريده انكار كردي؟ «ابن ابي العوجاء»رو به من كرد و گفت:توكيستي؟اگر از دانشمندان علم كلامي ،دليلي بياور تا از تو پيروي كنيم و اگر نيستي سخن مگو و اگر از پيروان جعفربن محمد صادقهستي او اين چنين با ما سخن نمي گويد و مانند برخورد تو برخورد نمي كند. او از اين بالاتر از ما شنيده است هرگز به ما فحش و ناسزا نگفته و در پاسخ ما راه خشونت و تعدي نپيموده ،او بردبار ،عاقل،هوشيار و متيني است كه هرگز سبكسري دامن گيرش نمي شود،او به خوبي به سخنان ما گوش فرا مي دهد ،حرفهاي ما را مي شنود و از دلائل ما آگاه مي شود،هنگامي كه تمام حرف خود را زديم و گمان كرديم كه ما بر او پيروز شديمبا متانت شروع به به سخن مي كند با جمله هاي كوتاه و فشرده تمام دلائل ما را پاسخ مي گويد و بهانه هاي ما را قطع مي كند ،آنچنان كه گوئي قدرت بر پاسخ گفتن نداريم ،تو اگر از پيروان و ياران او هستي اينچنين با ما سخن بگو: (توحيد المفضل اوائل كتاب) . در روايات اسلامي كه در تفسير آيه 29 سوره فتح آمده است تأكيد فراواني روي اصل «رحماءبينهم»ديده مي شود.از جمله در حديثي از امام صادق (ع) مي خوانيم: «مسلمان برادر مسلمان است به او ستم نمي كند،تنهايش نمي گذارد،تهديدش نمي كند و سزاوار است مسلمان در ارتباط و پيوند و تعاون و محبت و مواسات با نيازمندان كوشش كند و نسبت به يكديگر مهربان باشند تا مطابق گفته خداوند «رحماءبينهم» نسبت به يكديگر رفتار كنيد و حتي در غياب آنها نسبت به امورشان دلسوزي كنيد ،آنگونه كه انصار در عصر رسول الله بودند
 
‏
‏پيام هاي ديگران ( ‏نظر بدين )        link        ‏دوشنبه، 13 فروردين، 1386 – ناديه
‏محبت نزد اديان و فلاسفه :
‏حديث اسلامي: هل الدين الاالحب. آيا دين غير از محبت چيزي است ؟
 حافظ: نهال دوستي بنشان كه كام دل ببار آرد درخت دشمني بركن كه رنج ببشمار آرد.
 بودائيسم ـ دهاماپادا: يك عقل صحيح و درست خدمتي را خواهد كرد كه نه يك پدر و نه يك مادر و نه يك خويش مي كنند.
 كنفوسيوس ـ آنالكتها‌1: يك جوان هنگامي كه در خانه است بايد نسبت به پدر و مادر و در خارج نسبت به بزرگتران با محبت و احترام باشد، بايستي مشتاق و درستكار باشد. بايستي محبت او نسبت به همه جوشان بوده و دوستي نيكو را در خود پرورش دهد.
 دين كنفوسيوس: لائوتان از كنفوسيوس پرسيد: منظور شما از نيكوكاري و درستي چيست‌؟ كنفوسيوس گفت: «منظور اين است كه در عميق ترين باطن قلب خود نسبت به همه چيز محبت روا داريم، همة مردمان را دوست بداريم و سخت از افكار خودخواهانه بپرهيزيم. اين است ماهيت نيكوكاري و درستي» در جائيكه محبت باشد جدائي نيست.
 دين تائو «كان ينگ يين»: با همه به مدارا و حسن سلوك و محبت رفتار كن
 كتاب امثال سليمان نبي 15: خوان به قول درجائي كه محبت باشد بهتر است از گاوپرواري كه با آن عدوات باشد.
 رساله اول يوحناي رسول باب چهارم: اي حبيبان يكديگر را محبت بنمائيم زيرا كه محبت از خداست و هر كه محبت مي نمايد از خدا مولود شده است و خدا را مي شناسد و كسي كه محبت نمي نمايد خدا را نمي شناسد زيرا خدا محبت است.
 امانوئل كانت: فرق است ميان آن كسي كه عملي از روي تمايل طبيعت انجام مي دهد و آن كه براي اداي تكليف احترام به قانون مي كند، اولي حظ نفس برده و دومي اداي وظيفه كرده است.
 ‌يوهان گتليپ فيخته: ظهور نيكي در اشخاص تجلي و نمايش ذات حق است و ذات حق منشاء درستي اخلاق و كردار است.
 شوپنهاور: شفقت بسيار خوب و بنياد اخلاق مي باشد، اما سعادت و آزادي تام در سلب كلي اراده و خواهش است.
 اگوست كنت: ترقي نوع انسان بسته به ميزان غلبه جنبة انساني بر جنبة حيواني است. هنوز حس خودپرستي در مردم غالب است و مدار امر برزد و خورد و جنگ و جدال است.
 چارلز داروين: بزرگترين كمال كه موجودات جاندار در سير تحولي و تكاملي به آن رسيده اند پديد آمدن عواطف و احساسات قلبي است كه در انسان بوجود آمده است و انسان اگر مي خواهد حيوان نباشد بايد رحم و مروت و كرم و شجاعت و نوع پرستي و خير خواهي را در خود بپرورد.
 هربرت اسپنسر: چون در تكامل زندگي بايد كثرت به وحدت برسد مردم بايد به معاشرت زندگي كنند و تا حدي دست از خود خواهي بردارند و رعايت حال ديگران را كنند. هر فردي بايد خوشي ديگران را هم بخواهد.
 فردريش نيچه: خودپرستي حق است و شفقت ضعف نفس و عيب است. حالا كه خوب يا بد بدنيا آمده ام بايد از دنيا متمتع شوم هر چه بيشتر بهتر. براي حصول اين امر اگر هم بيرحمي و مكرو فريب و جدال و جنگ لازم آيد انجام ميدهم . آنچه مزاحم و مخالف اين فرض است اگر چه راستي و مهرباني و فضيلت و تقوي باشد بد است.
 ارسطو: خودخواهي ازآن جهت بداست كه غالب مردم برتري كه براي خودنسبت بديگران قائلند در تحصيل مال يا جاه يا لذتها است.
 ولتـر: علم انسان را دانشمند ميكند ولي آدم نمي كند.
 
 
‏
‏پيام هاي ديگران ( ‏نظر بدين )        link        ‏دوشنبه، 13 فروردين، 1386 – ناديه
‏انواع محبت و مهرورزي :
‏:
‏محبت‏‏‏بر دوگونه است : محبت صادق و محبت كاذب.
‏محبت صادق آن است كه انسان كمال را درست تشخيص بدهد و البته وقتى به كمال آگاهى پيدا كند، به آن دل مى‏‏‏بندد مانند محبت‏‏‏به خداوند، متقابلا كمال هم جاذبه دارد و محب را به سمت‏‏‏خود جذب مى‏‏‏كند و در حقيقت محبت صادق، دو جانبه است; اما محبت كاذب آن است كه انسان، نقص را كمال بپندارد و بر اساس چنين پندار باطلى به آن كمال موهوم علاقمند گردد; مانند محبت غير خدا، مخصوصا محبت عالم طبيعت، محبت كاذب و جاذبه‏‏‏اى است كه عين دافعه است; چنانكه افعيها با نفس كشيدن، برخى از حشرات را جذب مى‏‏‏كنند; اما نه براى پرورش و كمال بلكه براى هضم و نابود كردن. بنابراين، جذب آنان، جذب كاذب است.
‏زرق و برق دنيا نيز چنين است. انسان اگر به دنيا دل ببندد، دنيا جاذبه دارد و او را به سوى خود جذب مى‏‏‏كند; اما براى اين كه او را درهم بكوبد و نابود و سپس به صورت زباله دفع كند، ولى ذات اقدس خداوند نه تنها محبوب مؤمنان است‏‏‏بلكه محب آنان نيز هست و آنان را به سمت‏‏‏خود جذب مى‏‏‏كند تا آنها را بپروراند و احيا كند. از اين رو، همان گونه كه گفته شده:
‏الا كل شى‏‏‏ء ما خلا الله باطل
‏و كل نعيم لا محالة زائل‏ (1)
‏در مورد محبت نيز بايد گفت هر محبتى غير از محبت‏‏‏خدا باطل و دروغين است.
‏اميرالمؤمنين (عليه السلام) مى‏‏‏فرمايد:
‏دنيايى كه شما را ترك مى‏‏‏كند، پيش از اين كه شما را ترك كند، شما آن را ترك كنيد: ‏«‏و آمركم بالرفض لهذه الدنيا التاركة لكم‏‏»‏ (2)
‏در مثلها نيز آمده است: ‏«‏عزل‏‏»‏ از مقام به منزله طلاق مردان و حيض كارگزاران است: ‏«‏العزل طلاق الرجال و حيض العمال‏‏»‏ (3) ‏. انسان هم سرانجام روزى از دنيا و لذايذ و مقامهاى آن عزل و محروم مى‏‏‏شود; از اين رو قرآن دنيا را خانه فريب و نيرنگ معرفى مى‏‏‏كند.
‏البته منظور از دنيا آسمان و زمين نيست; زيرا اينها آيات الهى و نعمت‏‏‏خداست. ذات اقدس خداوند دنيا را چنين معرفى كند: مثل دنيا اين است كه بارانى ببارد و سرزمينى، سبز و خرم شود، ولى پس از مدتى خزانى در پى آن بيايد و آن را به صورت كاهى زرد در آورد و از بين ببرد:
‏«‏كمثل غيث اعجب الكفار نباته ثم يهيج فتريه مصفرا ثم يكون حطاما‏»‏ (4) ‏.
‏چون ‏«‏مثل‏‏»‏ غير از ‏«‏ممثل‏‏»‏ است، معلوم مى‏‏‏شود امور طبيعى مانند فصول چهارگانه، ‏«‏دنيا‏»‏ نيست. اينها آيات منظم و خوب است; يعنى پاييز در جاى خود به همان اندازه خوب و زيباست كه بهار در جاى خود; چون اگر پاييز و زمستانى نباشد، هرگز بهارى نخواهد بود، ولى آن ‏«‏من‏‏»‏ و ‏«‏ما‏»‏ كه چند صباحى خرمى و آنگاه پژمردگى را به دنبال دارد،
‏«‏دنيا‏»‏ است و چنين چيزى جاذبه‏‏‏اى دروغين دارد و هر محبتى كه در كنار جاذبه دروغين باشد و يا محبت آن محبوبى كه انسان را خوب جذب مى‏‏‏كند تا از بين ببرد، محبتى كاذب است و اصولا هر محبتى كه به غير خدا تعلق بگيرد چنين است، ولى در محبت الهى خداى سبحان لطف و فيض منبسط خود را گسترده است تا محب خود را به فضاى باز درآورد و به او پروبال بدهد تا پرواز كند. از اين رو قرآن كريم مى‏‏‏فرمايد:
‏«‏و الذين آمنوا اشد حبا لله‏‏»‏ (5) ‏.
‏بنابراين، اگر محبت كسى به دنيا و آخرت يا به خدا و غير خدا يكسان باشد، او به اين معنا، مؤمن نيست; زيرا معرفتش تام نيست و از همين جا معلوم مى‏‏‏شود كه محور بحثها معرفت است، نه محبت چنانكه در مرحله بعد تبيين مى‏‏‏شود. چون خود محبت از فروعات بحثهاى محورى معرفت است.
‏نظامى گنجوى در پايان داستان ‏«‏ليلى و مجنون‏‏»‏ مى‏‏‏گويد: ليلى در اواخر عمر بيمار شد و طراوتش از بين رفت. او به مادرش وصيت كرد: پيام مرا به مجنون برسان و به او بگو اگر خواستى محبوبى برگزينى، دوستى مانند من مگير كه با يك تب، همه طراوت خود را از دست‏‏‏بدهد و با يك بيمارى، همه نشاط او فرو بنشيند; دوستى بگير كه زوال‏‏‏پذير نباشد. بنابراين، معرفت، محبت‏‏‏حقيقى مى‏‏‏آورد و غفلت، محبت كاذب. در قرآن كريم در باره محبت كاذب آمده است:
‏«‏كلا بل تحبون العاجلة و تذرون الاخرة وجوه يومئذ ناضرة الى ربها ناظرة و وجوه يومئذ باسرة تظن ان يفعل بها فاقرة‏‏»‏ (6)
‏شما متاع زودگذرى را دوست داريد و كسانى كه چنين متاعى را به عنوان محبوب، برگزيده‏‏‏اند، در روز قيامت، چهره آنها افسرده است، ولى كسانى كه خدا را به عنوان محبوب راستين پذيرفته‏‏‏اند، در آن روز چهره‏‏‏اى شادمان دارند.
‏نيز مى‏‏‏فرمايد:
‏«‏و تحبون المال حبا جما‏»‏ (7)
‏شما مال را خيلى دوست داريد. كسى كه به مال، خيلى علاقه‏‏‏مند باشد، در هنگام مرگ فشار بيشترى مى‏‏‏بيند; زيرا بايد هنگام مرگ همه علاقه‏‏‏هاى دنيوى را رها كند. گاهى ممكن است اصل مال كم باشد، ولى علاقه به آن زياد باشد. آنچه در اين آيه آمده، اين نيست كه شما مال زيادى را دوست داريد، بلكه مى‏‏‏فرمايد شما به مال، خيلى دل بسته‏‏‏ايد. آنچه كه مربوط به جمع مال و ‏«‏اكتناز‏»‏ است در سوره ‏«‏توبه‏‏»‏ و بعضى از سور ديگر آمده است. در سوره توبه مى‏‏‏فرمايد:
‏«‏و الذين يكنزون الذهب و الفضة و لا ينفقونها فى سبيل الله فبشرهم بعذاب اليم‏‏»‏ (8) ‏.
‏در سوره ‏«‏همزه‏‏»‏ نيز مى‏‏‏فرمايد:
‏«‏ويل لكل همزة لمزة الذى جمع مالا و عدده يحسب ان ماله اخلده‏‏»‏ (9)
‏او مالى را جمع و شمارش كرده است و هر روز كوشيده تا بر ارقام ثروت اندوخته‏‏‏اش در بانكها، افزوده شود. او از داشتن مال وافر لذت مى‏‏‏برد; بدون اين كه بتواند از آن استفاده كند و در حقيقت، انباردار ديگران است. چنين انسانى تلاش مى‏‏‏كند و مشكل قيامت را خودش تحمل مى‏‏‏كند ولى لذت بهره‏‏‏ورى از مال را عده‏‏‏اى ديگر مى‏‏‏برند و اين، خسارت بزرگى است. انسانى كه اهل معرفت نباشد در انتخاب محبوب، خطا مى‏‏‏كند
‏مهر و محبّت مايه و سرمايه‏اى است كه جايگاهش ، قلبى ‏كه در معارف الهيه از آن تعبير به بيت اللّه‏ و حرم اللّه‏ و عرش اللّه‏ شده است ، ‏قلبى كه همه ارزش انسان به اعتبار محتويات مثبت و نورانى آن است ، قلبى كه افق طلوع ‏ايمان و يقين و عشق به حق و مهرورزى نسبت به خلق خداست ، قلبى كه صاحبش از آن ‏مراقبت و مواظبت نموده و از اين كه جايگاه رذايل شود حفظش كرده و آن را به صلاح و ‏سواد آراسته و فضاى آن را شايسته جلوه فيوضات حضرت فيّاض نموده است .
‏قلب خالى از حالات مثبت و محروم از مايه مهر و محبّت ‏بنا به نظر اولياى حق و به ويژه حضرت مولى الموحدين ، صاحبش موجودى بى‏منفعت و ‏وجودى فاقد ارزش است .
« ‏عِظَمُ الْجَسَدِ وَطُولُهُ لاَ يَنْفَعُ إذا ‏كَانَ الْقَلْبُ خَاوِياً » ‏۱ .