تحقیق تاریخ هنر چین 21 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 20 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏14
‏موضوع:
‏تاريخ هنر چين
‏فهرست مطالب
‏عنوان صفحه
‏مقدمه‏ 1
‏صنايع دوره سنگي‏ 4
‏هنر رسمي و عصر مفرغ ‏ 10
‏نقشه‏ 21
‏1
‏مقدمه:
‏چين، در سرتاسر تاريخ طولاني ثبت شده‏‌‏اش، توانسته است مرزهايش را تقريباً بدون آنكه خود به تهاجمي دست زند حفظ كند. اين امر مسلم كه هر ادبيات و هم هنرها در چين در طي چندين هزاره وابستگي متقابل بسيار چشم‏‌‏گيري داشته‏‌‏اند، خود مؤيد اين نظر است كه فرهنگ چين نيز به همين اندازه عاري از گسست بوده است. با اين همه، فرهنگ چيني كه تجلي آن را در هنرها و هنرهاي كاربردي مي‏‌‏يابيم، سنتي ناب و خالص نبوده است.
‏كنجكاوي و علاقه به نقش‏‌‏مايه‏‌‏هاي خارجي كه از همسايگان شرقي و غربي وام گرفته مي‏‌‏شده به استادي در فن و گنجينه‏‌‏اي غني از سبك‏‌‏هاي مختلف شكل داده است، اما عشق به سنت، حفظ تجانس را تضمين كرده است. هرگاه نقش‏‌‏مايه‏‌‏ها و سبك‏‌‏ها جذب سنت چيني شده‏‌‏اند، در طي قرون، هم سو با علاقه به كهن‏‌‏گرايي كه در بخش اعظم هنر چيني جاري است بارها از نو سربرداشته‏‌‏اند. همين علاقه ما را به اين ديدگاه سوق مي‏‌‏دهد كه چين فرهنگ هنري كي پارچه و خود بسنده‏‌‏اي دارد.
‏يكي از پرنفوذترين واردات پذيرش آيين بودايي و در قرن دوم ق‏‌‏م بود كه فرهنگ ديني و فلسفي جديدي را با هنر و شمايل‏‌‏نگاري ملازم آن به چين آورد.‏ در پي آن، سبك‏‌‏هاي جديد نقاشي فيگور و پيكره‏‌‏سازي، و نيز الگوهاي جديد در طراحي معابد، اثاث و تزيينات آن‏‌‏ها لازم افتاد؛ جذب اين‏‌‏ها قرن‏‌‏ها به طول انجاميد.
‏بخش اعظم هنر بودايي از سنت‏‌‏هاي آسياي مركزي الهام مي‏‌‏گرفت كه خود ريشه در الگوي اصلي در شمال هند داشتند. در چين، شمايل‏‌‏نگاري بودايي نقشي مهم در پيكره‏‌‏سازي و نقاشي داشته است. پيكره‏‌‏هاي بزرگ مقايس پيش از اين، قالب هنري بومي مهمي نبودند، اما در قرون پنجم و ششم ديگر نقش برجسته‏‌‏هاي باابهت و پيكرهاي سنگي بي‏‌‏تكيه‏‌‏گاه براي غار. معبدها و بناها چوبي ساخته مي‏‌‏شد. در سده‏‌‏هاي ميانه، و بعدتر، سبك‏‌‏هاي هنري تبتي، مغولي و گوركانيان هند در چين در دوره‏‌‏هاي محبوبيت و نفوذ يافتند، اما تأثير آن‏‌‏ها در كل چندان گسترده نبود.
‏رشد لايه‏‌‏بندي در جامعة چين تنوع بيشتر در سبك‏‌‏هاي هنري و تنوع بيشتر در مواد و مصالح كار را اقتضا مي‏‌‏كرد. از همان مراحل اوليه، مهارت در تزيينات سطح، چه باكنده
‏2
‏‌‏كاري روي سنگ يا ريخته‏‌‏گري فلزات، در چين به وجود آمد. نقش‏‌‏مايه‏‌‏هاي به كار رفته به صورت تزيينات نقش شده بر سفالينه‏‌‏ها تا به امروز باقي مانده‏‌‏اند.
‏از دورة ‏زمامداري دودمان‏‌‏ هان، نقاشي و خوشنويسي معتبرترين شاخه‏‌‏ها هنر بياني بوده‏‌‏اند. اين هنرها، كه اهل قلم نيز دستي در آن‏‌‏ها داشتند، با ف‏لسفة زندگي آنان عجين است. خوشنويسي، كه از ديرباز يكي از قالب‏‌‏هاي جدي هنر تلقي مي‏‌‏شده است. بيان‏‌‏گر قدرت شخصيت خطاط است و بنابراين چيزي فراتر از كلمات نوشته شده را بيان مي‏‌‏دارد.
‏در قرن بيستم، به دلايل سياسي و عقيدتي، شاهد تلاش براي وارد كردن سبك خارجي (به صورت نقاشي رنگ روغن و پيكره‏‌‏سازي روسي) به منظور پركردن خلأ مفروض در هنرهاي بومي معاصر بوده‏‌‏ايم. به سفارش حكومت مؤسساتي براي تعليم نقاشان و پيكره‏‌‏سازي براي توليد ‏«‏هنر رسمي‏»‏ با سبك و شيوه‏‌‏اي بيگانه با سبك‏‌‏هاي تثبيت شدة چيني به وجود آمده است. اين امر در شكل فعلي‏‌‏اش شايد حركتي گذرا باشد، اما به هر حال حركتي است كه با خود تغييري عظيم در آموزش هنر و درك بيشتر كاربردهاي هنر به همراه آورده است و شايد در چين تأثيراتي ماندگار داشته باشد.
‏با اين كه هنرها و هنرهاي كاربردي در چين، پيوسته مفاهيم خارجي در جذب كرده‏‌‏اند، همگي گويي سبكي قابل شناسايي دارند؛ و اين گواهي است بر ثبات جامعة چين. در جامعه‏‌‏اي چين تجاري، تماس با خارج عمدتاً از طريق داد و ستد بوده است، گو كه در زمان‏‌‏هايي تجارت به معناي پيشكش دادن و گرفتن و مبادله به معناي اداي احترام بوده است. هر تلاشي براي شناساندن سبك چيني بايد پيچيدگي فرهنگي‏‌‏اي را لحاظ كند كه طي پنج هزار سال ساخته شده بي آن كه چيزي را به دور بيندازد. كهن‏‌‏گرايي در چين، كه با پيچيدگي بسيار غريبي همراه بوده است، گويي سبب شده كه ذوقي متكي به خويش دست نخورده باقي ماند و سبكي چند وجهي خلق شود.
‏4
‏صنايع دوره نوسنگي
‏حدود هزارة پنجم تا قرن هجدهم قبل ازميلاد
‏در شبه قارة چين دورة نوسنگي مردماني مي‏‌‏زيستند كه در گستره‏‌‏اي وسيع پراكنده بودند، در كنار دره‏‌‏هاي رود زرد و شاخابه‏‌‏هاي آن، در دشت‏‌‏هاي باتلاقي شان‏‌‏دونگ‏‌‏ كنوني، و در سمت جنوب بر كنارة يانگ تسه و دورتر. دست كه از هزارة پنجم ق‏‌‏م اين اقوام گوناگون در دهكده‏‌‏هايي سكونت داشتند، زمين را شخم مي‏‌‏زدند، شكار و ماهي‏‌‏گيري مي‏‌‏كردند. از همان اوايل اين دوره خوك و سگ را اهلي كردند و ظروف گلي و ابزاري ساده از سنگ و استخوان [1] ساختند. امروزه از روي شكل و نقوش سفالينه‏‌‏هاي آنان ذوق بصري‏‌‏شان را مي‏‌‏توان ارزيابي كرد. تا جايي كه ما مي‏‌‏دانيم، از دورة نو سنگي هيچ كنده‏‌‏كاري يا ديوارنگاره‏‌‏اي باقي نمانده است، و به نظر مي‏‌‏رسد كه هنرمندان اين جوامع سفال‏‌‏گران بوده‏‌‏اند. آنان ظروف سفالي را به روش فتيله چين، ورقه‏‌‏اي، يا حجم‏‌‏سازي در اشكال مختلف كه رفته رفته متنوع‏‌‏تر مي‏‌‏شد مي‏‌‏ساختند و در دماي پايين مي‏‌‏پختند. در اغلب جوامع نوسنگي ظروف با دو كيفيت توليد مي‏‌‏شد. سفالينه‏‌‏هاي خاكستري با اثر ريسمان فشرده بر آن براي استفادة روزمره به تعداد زياد توليد مي‏‌‏شد، اما ظروف با صناعت و تزيينات ظريف‏‌‏تر نيز يافت مي‏‌‏شدند. ظروف اولية منطقة شان‏‌‏شي (هزارة پنجم تا چهارم ق‏‌‏م) و ظروف متعلق به جوامع ساكن شمال غرب (هزارة سوم تا دوم ق‏‌‏م) يك دست و صيقل خورده بودند و نقوشي با گلابه به رنگ‏‌‏هاي مشكي، قرمز و سفيد بر آن‏‌‏ها ايجاد مي‏‌‏شد؛ در جانب شرق و جنوب، مردمان سفالينة مشكي ظروفي بي‏‌‏آرايه با اشكالي غريب مي‏‌‏ساختند.
‏تصوير ‏دورة طولاني بين حدود 40‏00 ق‏‌‏م تا حدود 1700 ق‏‌‏م، كه هنوز كامل نشده است، نشان مي‏‌‏دهد كه نخستين سكونت‏‌‏ گاه‏‌‏ها در حوضة مركزي رود زرد و در درة رود وي شكل گرفتند. در ميان سكونت‏‌‏ گاه‏‌‏هاي كرانة رود زرد در دورة نوسنگي، سكونت گاه واقع در بان‏‌‏پو در نزديكي شيان كنوني بهتر از بقيه حفظ شده است؛ در آن‏‌‏جا دهكده‏‌‏اي بزرگ در كرانة رود از حفاري بيرون آمده ‏و حفظ شده است. محوطة بان‏‌‏پو كه احتمالاً در دو مرحله و در طي دوره‏‌‏اي طولاني (ح 4000 تا 3000 ق‏‌‏م) مسكون بوده است، از سكونت گاهي گسترده تشكيل شده با يك تاحية مسكوني مشخص متشكل از خانه‏‌‏هاي مدور كوچك [2، 3] و يك محل اجتماعات، يكي ناحية دفن مردگان دور از دهكده، و ناحية سفال