تحقیق تئاتر 67ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 55 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏فصل اول
‏مقدمه
‏تئاتر مدرن ، معني گسترده اي است كه وقوع آن دست كم زماني نزديك به يك قرن را در خود نهفته دارد . مدرن بودن در تئاتر صور مختلفي را در بر مي گيرد و هر روشنفكري كه در امر تئاتر تجربه اي را به انجام رسانده ، وجهه نظر خاصي را ارائه كرده است كه در نوع خود تاثير گذار بوده است …گاهي در نزد آنان همه چيز در قدرت بازيگران شكل مي گرفت ، زماني سخن و ديالوگ تئاتري سلطه داشت ، نور و دكور يكباره و در مقطعي اهميت تعيين كننده يافت و يا آموزش به جنسي از تئاتر پيوند خورد …
‏استانيسلاوسكي، گريك، ميرهولد، راينهارت، آپيا، پيسكاتور، آرتو، گروتوفكي، برشت و … بانيان چنين تحولاتي بودند . در اين ميان آراء فلسفي و اجتماعي آرتو، برشت و گروتوفكي با توجه به اهميت تاثير شگرف در تئاتر دهه هاي 50 و 60 مورد ملاقه است ، تا زمينه بررسي جنبش هاي هنري و تئاتري فراگير اين دو دهه مانند بيتينك ها، بيتل ها، هيپي ها و در نهايت انواع مكاتبي همچون Living theatre ‏ ، Happening ‏ ، Open theqtre‏ ، Performance‏ به دست آيد .
‏اگر چه مراد نهايي اين مساله بررسي آرا و آثار پيتر شومان است اما ايجاد فضايي با موضوعات فوق الذكر كه به درك موضوع اصلي ياري مي رساند ضروري است . نقطه مركزي آثار پيتر شومان مخاطب هوشمندي است كه خود در نهايت بازيگر است ، اين نگرش وجه تشابه تمامي آنان است كه به نوعي مدافع تئاتر نو بوده اند يا از طريق تجربه خود در اين راه كوشيده اند . گريز از صحنه كلاسيك به معني فراگير آن و رسيدن به مكاني كه در آن مخاطب تاثير عمل گرايانه تري در حضور در تئاتر بيابد مراد و مقصود تئاتر هاي مدرن بوده و هست ؛ آگوست بوال چنين مي گويد : ((فكر ندانستن ، آگاه نبودن بر اين كه كسي در حضور بازيگر است كه دارد عملي را بازي مي كند هميشه مرا واداشته تا بكوشم ديگري در تئاتر را پيدا كنم كه در آنها تماشاگر ، ‏‌‏(( تماشا ‏–‏ بازيگر )) ((Forumtumtheatre ))‏ ما نه فقط تماشاگري Spect ‏–Actor‏ كه از صحنه مي گيرد ، بلكه كسي كه محتملا شركت و مداخله مي كند . آن وقت بود كه به شكل ديگري از تئاتر بنام تئاتر مناظره اي
Spectator‏ رسيدم كه در آن تماشاگر مستقيما مداخله مي كند و مي داند كه مداخله او بر عمل تاثير تغيير دهنده اي دارد .
‏آنتوتن (( آرتو )) (( Antonin Artaud )) ‏ 1948 ‏–‏ 1869
‏انديشه ، بسان زندگي و طبيعت نخست از درون به برون مي رود پيش از آنكه از برون به درون آيد . من انديشيدن را در حاله آغاز مي كنم ، از تهي به پژي مي روم و چون به پژ رسيدم ، مي توانم دوباره در تهي فرو افتم . من از مجرد به انضمامي مي روم نه از انضمامي به مجرد .
‏متوقف ساختن انديشه در برون وبررسي آنچه مي تواند كرد ، در حكم باز نشناختن سرشت باطني و پوياي انديشه و امتناع از احساس جنبش سرنوشت باطني انديشه است كه هيچ تجربه اي قادر به ضبطش نيست . من امروز شناخت اين سرنوشت باطني و پويان انديشه را شعر مي نامم .
‏آنتوتن آرتو
‏آرتو در اين خطبه به موضوعي سرنوشت ساز در دوره معاصر اشاره دارد ، با كشف ، جستجو و اصالت انسان در تباين با تفكري كه قياس مدار است و قواعدي نهاده شده را تبليغ مي كند . اساس مدرنيسم آرتو در هنر تئاتر مبتني بر حركت ، شناخت و فراموشي داري هاي بدست آمده در اين فرآيند است . تا آدمي بتواند خلاء را پركند و پژي ها را خلاء سازد .
‏خلاء در نظر او ثبات يا مطلق عدم حضور و حيات نيست او همواره هر واژه را با حضور انسان درنظر مي آورد ، خلاء جنبشي ديگر … از اين رو آنتونن آرتو تمامي گذشته تئاتر جهان را مورد پرش قرار مي دهد و حتي ناديده مي گيرد تا بالقوه آنچه كه ممكن است در راه باشد در حضوري دروني و حركتي به بيرون ظهور يابد . در اين پروسه تئاتر موجود زنده و پوياست و مي بايد سازندگان آن نيز زنده و پويا باشند در اين راستا ، نگاه به تماشاگر به عنوان موجودي زنده اهميت مي يابد . سرانجام تفكر آرتو در آغوش گرفتن تماشاگران و احساس همبستگي با آنان از طريق سپردن نقش نظاره گري در بدو امر ونقش فاعل تئاتر در پايان يك نمايش است . آرتو براي رسيدن به اهدافش حتي ماهيت هنري يك نمايش را به نفع آئيني بودن آن نفي مي كند .
‏گذر از وضع موجود ، ذهن متحد تماشاگر و بازيگر ، زمان آرماني و نمادين كه واقعيت است محيط بر نجاز هنري اش خواهد بود ، تفسير و تاويل نگاه آرتو است .
‏امنيت آيين به اين است كه در واقعيت اتفاق نمي افتد ، بلكه در زمان نمادين و دراذهان اجرا كنندگان و شركت كنندگان به عنوان فرايند از وضع موجود به يك وضع ديگر و تاثيرش به تاثيري كه اگر در واقع ( واقعيت ) اتفاق افتاده بود يكسان است‏ .
‏آرتو در نگاه به گذشته قصد ماندن و سكني گزيدن ندارد او اگر چه نگاه به گذشته دارد اما قدمهايش او را به جلو مي برد . وي از طريق آئين هاي تئاتري در آرزوي كشف ارتباط زبان گذشتگان با محيط بيرون و اشياء پيرامون زندگي است . در واقع زبان عاملي براي همگاني بودن در مجرد آدمي است ، همان چيزي كه تئاتر به خاطر آن به اجرا در مي آيد . زبان مورد نظر او زبان گفتاري معمول كه مفاهيم در آن گم گشته اند در تباين است او صدايي نامفهوم اما حقيقي را به كل زبان بي معني ترجيح مي دهد :
‏آرتو در جستجوي زبان همگاني نشانه اي بود و يا هيروطيف هايي كه بي واسطه و با حقيقت بر انسان اثر كند كه تماشاگر آن را نتواند طبق عادتش يا اختيار خودش تفسير كند . زبان گفتاري را رد مي كند و به ورد يا صداهايي كه از بازيگران در لحظه ارتباط حقيقي ايجاد مي شود متوسل مي شود .
‏آرتو براي خروج از وضع موجود علاوه بر زبان كاربرد عناصر ديگر مورد استفاده در تئاتر را نيز تا حدودي مورد تجديد نظر قرار مي دهد ، در راستاي چنين اقدامي بيان تحليل گر كارساز ميگردد و تئاتر پس زمينه زندگي مي شود . از اين رو تئاتر آرتو خشن و بي رحم جلوه مي كند زيرا جايي براي استراحت و فراغت در آن يافت نمي شود .
‏تئاتر بايد نمايشگر مباني دوراني باشد و نقايص و شكافهايش و تضادهايش به نمايش بگذارد نه آنكه بلغزد و مستقيما در وادي شرايط و مقتضيات دوراني سقوط كند يعني دست به تبليغات سياسي زند ، تئاتر با آشكار ساختن آنچه پنهان است مي تواند داعي به دگرگوني عميق افكار وعرف و معتقد است و اصول يعني مباني روح زمانه شود و از اين لحاظ درمانگر است و شفا بخش . اما اين مداوا سحرآميز و جادويي است يعني آنچه مي كند رهانيدن آدمي از پوسته و لفاف سخت اجتماعي اوست .. اگر اين كار نشود، زمينه براي روز جنگ و طاعون و قحطي و كشتار فراهم مي آيد . زيرا تئاتر وسيله تركاندن دمل هاي چركيني است و اين كار نجات بخش بر ضمه انجام مي گيرد و ضرورت تحقق آن عمل در عالم واقع را از بين مي برد و بايد چنين باشد .
‏در ذهن آرتو تناقض ميان مجازي بودن تئاتر و حقيقي بودن زندگي از طريق اهميت يافتن عمل تئاتري تا حد بي پروايي و ركي بي حد ، مي خواهد حل شود . آرتو در تفسير خود از صحنه تئاتر هم در حقايق زبانشناختي تجديد نظر مي كند هم حضور تماشاگر منفعل را نمي پذيرد .
‏موضوع بعدي كشف نسبت هاي آئيني گذشتگان است ، مرز ميان باز نمايي واقعيت و خود واقعيت از ميان برود . به نظر وي گذشتگان از طريق آئين ها براي در زندگي بودن تمرين مي كردند و حتي آئين ها ادامه زندگي بودند .
‏دوران اجزاء اصلي تئاتر آرتو و تبديل آنها به يكديگر حول محور مخاطب فعال ، زبان نا متعارف ، آئين مداري و مكان واقعي و زمان واقعي هم افق با وقت اجرا سرانجام كار است ، كه نتيجه آن بازگشت تئاتر به زندگي يا ورود زندگي به تئاتر است . آرتو براي رسيدن به اهداف آمده در قدم بعد بر عليه متون نگارش شده قيام مي كند او سخن حقيقي را در لحظه عمل مي پذيرد و پيش داروي نويسنده را قبل داستان را در ذهن خود از اول تا آخر روايت كرده است نمي پذيرد .