تحقیق اندازه گيري مزيت نسبي در صنعت قطعه سازي خودرو كشور از طريق DRC 24 ص با پاورقی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 30 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

30
29
1
‏اندازه‏‌‏گيري مزيت نسبي در صنعت قطعه‏‌‏سازي خودرو كشور
‏از طريق DRC‏ ã ‏ اين مقاله مستخرج از طرح ‏”‏بررسي مزيت نسبي و شناسايي بازارهاي هدف صادراتي قطعات خودرو ايران‏“‏ است كه در مؤسسه مطالعات و پژوهشهاي بازرگاني انجام گرفته است.
‏چكيده
‏اين مقاله به اندازه‏‌‏گيري مزيت نسبي توليدات شركت‏‌‏هاي توليدكننده قطعات تندمصرف خودرو طي يك دوره 5 ساله براساس روش هزينه منابع داخلي (برمبناي روش حسابهاي صنعتي) مي‏‌‏پردازد. بكارگيري اين رويكرد جديد در ارزيابي هزينه منابع داخلي توليدات بنگاه‏‌‏ها ( از طريق هزينه‏‌‏هاي واحدهاي توليدي) به دليل بهره‏‌‏گيري از اطلاعات به هنگام، قيمت‏‌‏هاي سايه‏‌‏اي و … از توانايي بيشتري نسبت به روش‏‌‏هاي متنوع قبلي برخوردار است. بدين منظور مقاله حاضر ابتدا به شاخص‏‌‏هاي اندازه‏‌‏گيري هزينه‏‌‏ منابع داخلي پرداخته و سپس ضمن معرفي روش شناسي رهيافت جديد DRC‏ به اندازه‏‌‏گيري مزيت نسبي چند شركت منتخب توليدكننده قطعات تند مصرف خودرو و تجزيه و تحليل آن مي‏‌‏پردازد.
2
29
1
30
3
1
‏مقدمه
‏شناخت از وضع موجود صنايع و ساختار حمايتي از آنها در راستاي پيوستن به سازمان تجارت جهاني (WTO)‏ از موضوعات مورد علاقه سياستگذاران كشور است. تصميم‏‌‏گيري در خصوص پيوستن به (WTO)‏ نيازمند بررسي دقيق ( بر مبناي روش‏‌‏هاي علمي) صنايع كشور در مورد مزيت‏‌‏هاي نسبي و سياست‏‌‏هاي حمايتي موجود در آنهاست. پس از شناخت مزيت‏‌‏هاي نسبي در صنايع، مي‏‌‏توان از آن به عنوان ابزاري جهت تخصيص مناسب منابع بين صنايع يا حتي درون صنايع استفاده نمود.
‏در اين مقاله نيز سعي مي شود با استفاده از معيار هزينه منابع داخلي. Domestic Resource Cost (DRC)
‏ (DRC)‏ كه يكي از معيارهاي مناسب جهت نشان دادن كارايي در تخصيص منابع است، مزيت نسبي در صنعت قطعه‏‌‏سازي مورد بررسي قرار گيرد. به جهت محدوديت در آمار و اطلاعات مورد نياز تنها به هشت واحد توليدكننده قطعات تند مصرف. Fast moving
‏ خودرو (قطعاتي هستند كه در طول عمر يك خودرو با سرعت بيشتري نسبت به ساير قطعات تعويض مي‏‌‏شوند)،‏‌‏در دوره زماني‏
‏ 77-1374 اكتفا شده است. بدين منظور ابتدا شاخص‏‌‏هاي اندازه‏‌‏گيري هزينه منابع داخلي بررسي شده و سپس روش اندازه‏‌‏گيري هزينه منابع داخلي در اين مقاله معرفي مي‏‌‏شود و در ادامه نتايج محاسبات مورد تجزيه و تحليل قرار مي
4
5
1
‏‌‏گيرند و در پايان خلاصه و نتيجه‏‌‏گيري ارايه مي‏‌‏گردد.
‏1 . شاخص‏‌‏هاي اندازه‏‌‏گيري هزينه منابع داخلي‏ (DRC)
‏مفهوم هزينه منابع داخلي، كاربردي از تحليل بازدهي عوامل بر پايه ارز خارجي است. به عبارت ديگر DRC‏ هزينه فرصت از دست رفته واقعي منابع داخلي كه صرف توليد يك كالاي خاص بر حسب قيمت‏‌‏هاي جهاني مي‏‌‏شود، است و يا DRC‏ نسبت ارزش سايه‏‌‏اي داده‏‌‏هاي خالص داخلي به ارزش سايه‏‌‏اي ستانده‏‌‏هاي خالص مبادله‏ ‏شده‏ ‏مي‏‌‏باشد (فين‏‌‌‏1995). اين معياراولين بار توسط برونو. Bruno. M (1972)
‏ در سال 1976 و سپس در سال 1972 مطرح شد و سپس محققين ديگري نظير كروگر (1972)، لوفسكي (1972)، گرين‏‌‏اوي و ميلز (1990)، فين ‏
‏(1995) و پركينز (1997) با انجام تعديلاتي، آن را مورد استفاده قرار دادند.
‏روش هزينه منابع داخلي بسيار مشابه روش تحليل هزينه ـ فايده است. با اين تفاوت كه روش هزينه ـ فايده، كل هزينه واقعي و سوددهي را مقايسه مي‏‌‏كند؛ در حالي كه روش DRC‏ علاوه بر در نظر گرفتن هزينه منابع داخلي، صرفه‏‌‏جويي در ارز خارجي را نيز محلوظ مي‏‌‏دارد. به عبارت ديگر روش هزينه منابع داخلي. Lai. D (1972)
‏ يك معيار هزينه ـ فايده است كه براساس آن سياستگذاران و تصميم‏‌‏گيرندگان نهايي كشور، تصميم مي‏‌‏گيرند كه آن محصول را خود توليد كنند و يا آن را از بازارهاي جهاني وارد نمايند. بدين ترتيب اگر منفعت نهايي خالص حاصل از تحليل هزينه ـ فايده مثبت باشد، طرح سرمايه