تحقیق آیا لجبازی کودک شما یک اختلال است؟ 22 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 23 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏مبحث مطلب:
‏آیا ‏لجبازی ‏کودک ‏شما ‏یک ‏اختلال ‏است؟
‏با ‏شروع ‏فصل ‏پاییز ‏کم‌‏کم ‏هوا ‏خنک ‏و ‏خنک‌‏تر ‏می‌‏شود ‏و ‏با ‏غروب ‏آفتاب ‏سرمای ‏ملایمی ‏بر ‏فضا ‏حاکم. ‏مریم، ‏دختر ‏کوچولوی ‏پنج‌‏ساله‌‏ای ‏است ‏که ‏قرار ‏است ‏در ‏یکی ‏از ‏شامگاه‌‏های ‏سرد ‏پاییزی ‏با ‏مادرش ‏برای ‏خرید ‏به ‏خیابان ‏برود. ‏کشوی ‏لباسش ‏را ‏باز ‏می‌‏کند ‏و ‏پیراهن ‏صورتی‌‏اش ‏را ‏بیرون ‏می‌‏آورد ‏تا ‏بپوشد. ‏اما ‏مادر ‏با ‏او ‏مخالفت ‏می‌‏کند ‏و ‏می‌‏گوید: «‏هوا ‏سرد ‏است». ‏مریم ‏جواب ‏می‌‏دهد: «‏نه ‏من ‏سردم ‏نمی‌‏شود.» ‏پایان ‏این ‏ماجرا ‏به ‏اصرار ‏پرخاش ‏و ‏گریه ‏مریم ‏و ‏عصبانیت ‏مادر ‏ختم ‏می‌‏شود. ‏تقریبا ‏در ‏بسیاری ‏از ‏موارد ‏چنین ‏مشکلاتی ‏بین ‏مریم ‏و ‏مادرش ‏به ‏وجود ‏می‌‏آیند ‏و ‏مادر ‏مریم ‏از ‏لجبازی ‏او ‏سخت ‏نگران ‏و ‏ناراحت ‏است. ‏اما ‏چرا ‏مریم ‏لجباز ‏است؟لجبازی ‏در ‏حدود ‏سنین ‏سه ‏تا ‏شش ‏سالگی ‏بروز ‏می‌‏کند ‏و ‏از ‏ویژگی‌‏های ‏رشدی ‏بچه‌‏ها ‏محسوب ‏شده ‏و ‏اختلال ‏نیست. «‏پریستینه ‏آرزومانیان» ‏روانشناس ‏بالینی ‏می‌‏گوید: «‏این ‏ویژگی ‏رشدی ‏همزمان ‏با ‏شکل‌‏گیری ‏من ‏در ‏کودک ‏به ‏وجود ‏می‌‏آید ‏و ‏به ‏مرور ‏زمان ‏در ‏سنین ‏بعدی ‏کمرنگ‌‏تر ‏خواهد ‏شد. ‏کودک ‏در ‏این ‏سنین ‏شروع ‏به ‏کشف ‏خود ‏و ‏محیط ‏پیرامون ‏می‌‏کند.» «‏عاطفه ‏فردوسی‌‏پور» ‏روانشناس ‏تربیتی ‏هم ‏در ‏این ‏مورد ‏می‌‏گوید: «‏حدود ‏سنی ‏۳ ‏تا ‏۶ ‏سالگی ‏کودک ‏را ‏دوره ‏پیش ‏عملیاتی ‏می‌‏نامند. ‏توجه ‏کودک ‏در ‏این ‏مرحله ‏فقط ‏به ‏خودش ‏است ‏و ‏به ‏دلیل ‏ظرفیت‌‏شناختی ‏محدود ‏قادر ‏نیست ‏خودش ‏را ‏جای ‏دیگران ‏بگذارد. ‏در ‏واقع ‏لجبازی ‏برچسبی ‏است ‏که ‏دیگران ‏به ‏کودک ‏می‌‏زنند ‏و ‏ناشی ‏از ‏عدم ‏تحول ‏شناختی ‏اوست.» ‏آنچه ‏ما ‏تحت ‏عنوان ‏لجبازی ‏کودکان ‏می‌‏شناسیم ‏عبارت ‏است ‏از ‏نافرمانی ‏کودک ‏از ‏دستورات ‏پدر ‏و ‏مادر، ‏بی‌‏نظمی ‏و… ‏دکتر «‏راشل ‏بارلی»‏، ‏نویسنده ‏کتاب «‏کودک ‏لجوج ‏شما» ‏و «‏هشت ‏مرحله ‏برای ‏رفتار ‏بهتر»‏،‌ ‏اظهار ‏می‌‏کند
2
: «‏کودکان ‏در ‏این ‏سنین ‏سرسختانه ‏نسبت ‏به ‏آنچه ‏می‌‏خواهند ‏اصرار ‏می‌‏کنند. ‏اما ‏والدین ‏باید ‏بدانند ‏که ‏اگرچه ‏کودکشان ‏سرسختی ‏می‌‏کند ‏و ‏موجب ‏ناراحتی ‏آنها ‏می‌‏شود ‏اما ‏او ‏آماده ‏تغییر ‏عقیده ‏نیست.» ‏اگرچه ‏در ‏این ‏سنین ‏مهارت‌‏های ‏زبانی ‏و ‏گفتاری ‏کودک ‏خوب ‏است ‏اما ‏او ‏هنوز ‏منطق ‏بزرگسالان ‏را ‏درک ‏نمی‌‏کند. ‏بنابراین ‏بحث ‏و ‏مجادله ‏با ‏او ‏بی‌‏فایده ‏خواهد ‏بود. ‏والدین ‏باید ‏از ‏مقابله ‏بی‌‏مورد ‏با ‏کودک ‏خودداری ‏کنند ‏و ‏فقط ‏در ‏مواردی ‏که ‏رفتار ‏کودک ‏مشکلی ‏را ‏ایجاد ‏می‌‏کند ‏با ‏قاطعیت ‏و ‏به ‏آرامی ‏او ‏را ‏از ‏انجام ‏آن ‏رفتار ‏یا ‏انتخاب ‏باز ‏دارند. ‏آرزومانیان ‏معتقد ‏است: ‏مخالفت‌‏های ‏زیاد ‏و ‏بی‌‏مورد ‏باعث ‏افزایش ‏حالت ‏مقابله ‏و ‏ستیزه‌‏جویی ‏در ‏کودک ‏می‌‏شود ‏و ‏حتی ‏ممکن ‏است ‏در ‏آینده ‏هم ‏به ‏صورت ‏عادتی ‏که ‏تبدیل ‏به ‏اختلال ‏لجبازی ‏شده ‏است ‏در ‏فرد ‏بروز ‏کند.
‏لجبازی ‏اگر ‏همراه ‏با ‏پرخاشگری ‏شدید ‏باشد ‏و ‏در ‏سنین ‏بالا ‏هم ‏همچنان ‏در ‏فرد ‏وجود ‏داشته ‏باشد، ‏می‌‏تواند ‏یک ‏اختلال ‏محسوب ‏شود ‏و ‏برای ‏درمان ‏آن ‏باید ‏از ‏یک ‏روانشناس ‏کمک ‏گرفت. ‏پزشک ‏با ‏ارزیابی ‏اینکه ‏فرد ‏در ‏چه ‏موقعیت‌‏هایی ‏لجبازی ‏می‌‏کند، ‏دستورات ‏لازم ‏برای ‏رفع ‏این ‏رفتار ‏را ‏به ‏والدین ‏خواهد ‏داد. ‏یکی ‏از ‏راه‌‏های ‏از ‏بین ‏بردن ‏این ‏رفتار ‏بی‌‏توجهی ‏نسبت ‏به ‏موقعیت ‏لجبازی ‏است ‏به ‏طور ‏مثال ‏کودکی ‏که ‏هنگام ‏غذا ‏خوردن ‏لجبازی ‏و ‏از ‏غذا ‏خوردن ‏امتناع ‏می‌‏کند ‏با ‏کمی ‏بی‌‏توجهی ‏مادر ‏و ‏عدم ‏اصرار ‏او ‏در ‏این ‏مورد ‏اصلاح ‏خواهد ‏شد. ‏البته ‏هرگز ‏نباید ‏نقش ‏تشویق ‏را ‏فراموش ‏کرد ‏با ‏تشویق‌‏های ‏به ‏موقع ‏و ‏درست ‏می‌‏توان ‏رفتارهای ‏صحیح ‏را ‏جایگزین ‏رفتارهای ‏نادرست ‏کرد. ‏تشویق ‏باید ‏بلافاصله ‏بعد ‏از ‏انجام ‏رفتار ‏درست ‏و ‏به ‏اندازه ‏میزان ‏خوبی ‏رفتار ‏باشد. ‏برای ‏یک ‏رفتار ‏کوچک ‏مثلا ‏جمع ‏کردن ‏اسباب‌‏بازی‌‏ها ‏نباید ‏تشویق ‏خیلی ‏بزرگی ‏در ‏نظر ‏گرفت ‏در ‏این ‏مورد ‏می‌‏توان ‏ساعت ‏بازی ‏با ‏دوستان ‏را ‏افزایش ‏داد. ‏عاطفه ‏فردوسی‌‏پور، ‏روانشناس ‏تربیتی ‏در ‏مورد ‏علل ‏تشدید ‏لجبازی
3
‏می‌‏گوید: ‏امر ‏و ‏نهی‌‏های ‏مکرر ‏و ‏فرمان‌‏های ‏غیر‌‏علمی ‏به ‏کودک ‏باعث ‏تشدید ‏لجبازی ‏در ‏کودکان ‏می‌‏شود، ‏به ‏طور ‏مثال ‏اینکه ‏همیشه ‏و ‏تحت ‏همه ‏شرایط ‏از ‏کودک ‏بخواهیم ‏هر ‏روز ‏سر ‏ساعت ‏معینی ‏بخوابد ‏و ‏بیدار ‏شود. ‏تبعیض ‏بین ‏کودکان، ‏دادن ‏قول‌‏هایی ‏که ‏هرگز ‏به ‏آنها ‏عمل ‏نمی‌‏شود، ‏بی‌‏توجهی ‏و ‏خشونت ‏والدین، ‏مخالفت‌‏های ‏مکرر ‏با ‏رفتارهای ‏کودک ‏و ‏استفاده ‏نابجا ‏از ‏تنبیه ‏و ‏تشویق ‏باعث ‏افزایش ‏لجبازی ‏در ‏کودکان ‏خواهد ‏شد. ‏گاهی ‏بر ‏اثر ‏عوامل ‏یاد ‏شده ‏کودک ‏دست ‏به ‏پرخاشگری ‏می‌‏زند، ‏اما ‏والدین ‏پرخاشگری ‏او ‏را ‏با ‏لجاجت ‏اشتباه ‏می‌‏گیرند. ‏لجاجت ‏پدیده‌‏ای ‏طبیعی‌‏تر ‏از ‏پرخاشگری ‏است ‏و ‏متعلق ‏به ‏کودک ‏است. ‏او ‏در ‏ادامه ‏یادآور ‏می‌‏شود: «‏گاهی ‏علت ‏پرخاشگری ‏و ‏لجاجت ‏کودک ‏در ‏رفتار ‏ما ‏نهفته ‏است، ‏در ‏واقع ‏گاهی ‏ما ‏مقصر ‏اصلی ‏هستیم. ‏در ‏سنین ‏بالاتر ‏و ‏بعد ‏از ‏ورود ‏به ‏پیش‌‏دبستانی ‏و ‏دبستان ‏هم ‏اولیای ‏مدرسه ‏و ‏قوانین ‏آنها ‏در ‏این ‏زمینه ‏نقش ‏مهمی ‏خواهند ‏داشت.
‏لجاجت و كج خلقی در كودكان
‏در قسمت قبل به سه مشكل از اختلالات رفتاری كودكان یعنی جویدن ناخن ، مكیدن شست و شب ادراری پرداختیم . اینك در ادامه می خوانیم…
‏مشكلات اجتماعی
5
‏وقتی كه كودك راه رفتن و تكلم را بیاموزد، روش های بیان مشكلات هیجانی وی توسعه می یابد. در این حال ممكن است مشكلات هیجانی خود را از راه ‏ ‏تخریب و عدم تحرك و مخالفت جویی و منفی كاری و مانند اینها ابراز كند.در دو تا سه سالگی كودك گاهی رفتارهایی دارد كه مورد قبول خانواده نیست. والدین باید پیروی از مقررات اجتماعی را به كودك بیاموزند . اگر خواسته والدین عاقلانه و متناسب باشد و نیاز كودك به محبت را ارضاء كند ، كودك به تدریج تحت كنترل درخواهد آمد. اما اگر الزام والدین شدید و ابراز محبت آنها به صورت صحیحی نباشد ، طفل ممكن است كه رفتارهای ناهنجار این دوره را تشدید كند و امكان دارد كه این ناهنجاری ها در او تثبیت شوند. طفل خردسالی كه از او انتظارات زیادی دارند و یا نسبت به وی محبت كمی ابرازشده به دو شكل واكنش نشان می دهد : اولاً ممكن است نهایت كوشش خود را با توانایی محدودی كه دارد، برای انجام تقاضاهای والدین به كار برد و به یك كودك در خود فرو رفته مبدل شود . ثانیاً امكان دارد كودك سركشی بار آید. سركش بودن طفل ممكن است به شكل غیر فعال و یا به صورت پرخاشگری باشد. هرگاه‏ ‏ از طفلی كه به شكل غیر فعال سركش باشد بخواهند تا كاری را انجام دهد، با خوشرویی قبول می كند ولی‏ ‏ به حدی در انجام آن كار تعلل می ورزد كه هرگز آن كار انجام نمی شود. در صورتی كه بیشتر اطفال سركش مهاجم آشكارا از دستورات سرپیچی می كنند . ولی در هر دو حال ، والدین نمی توانند به انتظارات خود در مورد كودكشان جامه ی عمل بپوشانند. كودك سركش مهاجم‏ ‏ در مورد هر چیز كه از وی خواسته شود، مخالفت شدید نشان می دهد و به نظر می رسد كه مجازات برای چنین كودكی مؤثر نخواهد بود.
‏او در قبال كوشش هایی كه برای اصلاحش به كار می رود، مقاومت نشان می دهد و ظاهراً در برابر خشم والدین بی اعتناست. منفی كاری او به صورت فعالیت های خرابكارانه خود نمایی می كند. به نحوی كه اعمال مزبور به مراتب شدیدتر از اعمال كودكانه همسن وسالان وی است . رابطه اش با سایر كودكان دشوار است و اغلب منجر به زد و خورد و كشمكش می شود. چنین كودكی بیش از اندازه ، خودبین و قدرت طلب است . كودك غیرفعال سركش ظاهراً مطیع بوده و در رابطه اش با دیگران اشكالات كمتری به بار می آورد ولی بالاخره به همان نتیجه عدم سازش می رسد ؛ بدین معنی كه در حرف تسلیم شده اما درعمل آنچه را كه از او خواسته اند انجام نمی دهد. پیوسته موجب ناراحتی والدین می شود ؛ اما به آن اندازه كه طفل سركش مهاجم مورد تنبیه و مجازات قرار می گیرد، او مجازات نمی شود .